Goedenavond beste lezer!

Inmiddels is het alweer een aantal maanden geleden dat ik hier een teken van leven heb gegeven. Dat schijnt hier de laatste tijd eerder regel dan uitzondering te zijn. En eigenlijk, volgens oud gebruik zou ik dan eerst eens even gaan vertellen over Kos. Maar wat is er te vertellen over zes maanden Kos. Ik weet het niet. Iedereen verwachtte dat ik terug kwam uit Kos vol spannende verhalen, dat ik mijn schuur open trok en verhaal na verhaal eruit gerold kwam...Viel dat even vies tegen he. ;-) In de verhalen over Zakynthos en Rhodos die hier op staan heb ik al zoooo veel verteld over Griekenland en het leven hier. Dat leven, de cultuur, de manier van rijden, lopen, leven hier is zo vanzelfsprekend geworden dat in dat opzicht niks meer nieuw voor mij was en ik wellicht wel al een deel ben ingeburgerd daar!

Maar....nieuwe ronden, nieuwe kansen! Zoals je wellicht al weet –en als je dat niet weet, dan weet je het nu- zit ik in Marokko, Marrakech! En geloof het of niet, de eerste dagen heb ik met een lichte cultuur shock rondgelopen. Ik ben echt wel wat gewend, maar wat ik hier al allemaal gezien heb! Ondanks dat ik een paar keer in Egypte ben geweest en daar met geen stok was weg te slaan en op een blauwe maandag nog Arabisch heb gestudeerd, sta ik hier vol verbazing te kijken naar alles wat er zich af speelt hier.
En tijdens dat vol verbazing rondkijken, werd ik dan ook weer aan gekeken. Niet omdat ik een Westerse ben, maar omdat mijn mond open hing zonder dat ik dat in de gaten had. Zie je het voor je? Het moet er belachelijk uitgezien hebben, maar dat had ik dan weer niet in de gaten. Dus de komende maanden dat ik hier nog rond mag lopen zal iedereen zich mij herinneren als dat meisje wat haar mond niet dicht kon houden.
Daarnaast had ik nog een andere, niet zo’n fraaie binnenkomer. Mijn naam betekent in het Arabisch ‘dood’. Dus stel je maar eens voor dat je je overal mag gaan voorstellen als ‘de dood’. Werkelijk waar, het verbaast me dat er nog niemand gillend is weg gerend. ;-)
Kijk trouwens maarHIER: en klik dan op het luidsprekertje aan de rechterkant!

Maar in ieder geval, het is werkelijk waar een fascinerende wereld, een àndere wereld. Kleurrijk en vol met alles wat je zintuigen maar kan prikkelen. De geur terwijl je over straat loopt, de zon die op je huid kriebelt, de frisse wind die door je haren waait, het kleurenspel wat je overal ziet, de geluiden! Mijn god, er zijn zoveel geluiden hier: van het verkeer, de moskee, muziek, gezang, mensen die praten, roepen en zingen. Ik weet niet waar ik overal moet kijken om alles te kunnen zien.

Goed, als dit al mijn inleiding is naar het eerste bericht uit Marrakech, hou je dan maar vast, zet de theepot met koekjestrommel naast je en waan je even in Marokko!
Allereerst kan ik mijn vakantie in Nederland niet onopgemerkt voorbij laten gaan. Dat was pas inburgeren na zes maanden Griekenland! Geen inktblauwe lucht meer waar je sterren kan kijken, maar een bewolkte grijze lucht. Geen warme zon meer, wel zon echter, maar geen warmte! En mijn fiets kon ik weer van stal halen, wat niet helemaal vlekkeloos ging: wilde steeds mijn sleutel onder het stuur erin steken en keek een paar keer in de achteruit kijk spiegels die er natuurlijk niet waren. Ohja, menig keer stond ik bij het instappen in de auto lang te wachten terwijl degene waarbij ik in de auto stapte er al lang in zat. Lang leve de centrale duurvergrendeling!
En verder heb ik genoten en heel goed mijn tijd omgekregen! Meer dan goed, deze vloog voorbij. Natuurlijk mijn kleine nichtjes, waar Anne lekker de kat uit de boom aan het kijken was naar mij toe, maar Sara had daar helemaal geen last van: zonder gene werd ik ondergekwijld. ;-)

En nu op moment van schrijven ben ik alweer drie weken in Marrakech, dat wat ook wel de rode stad genoemd wordt: alle gebouwen hier hebben een terracota kleur. Marrakech is ook wel onder te verdelen in twee gedeeltes: de nieuwe en oude stad. De nieuwe stad is hip, schoon en modern terwijl de oude stad helemaal ommuurd is en daar het echte traditionele leven te vinden is. Ook is het één groot doolhof: overal zijn weggetjes en steegjes te vinden waardoor je daar dan ook gegarandeerd verdwaalt. Niet alleen als je gaat rondlopen maar zeker ook als je met de auto gaat rondrijden. En dat moet ik hier dus doen. Gelukkig is twee weken geleden het offerfeest geweest, waardoor het uitgestorven was op de weg en ik rustig al mijn hotels kon gaan zoeken.
Dat offerfeest was trouwens ook een toestand en weer zo’n moment waarbij ik mijn mond niet dicht kon houden. Schapen worden er geofferd bij het offerfeest dus overal zag je in de dagen voor het offerfeest schapen vervoert worden, op de meest vreemde manieren: gewoon lopend, in de achterbak van een auto of pick up, op de scooter tussen de benen en zelfs op de fiets! De dagen na het offerfeest kwam je dan overal de resten tegen van de schapen die op de grill lagen.
Om nog even op het autorijden terug te komen: dat is een chaos, maar toch ook wel een soort van georganiseerde chaos. In het begin zat ik vaak “oh help oh help aaaah” in de auto: er is verkeer overal, fietsers, scooters, koetsen, ezels; alles komt hier aan alle kanten voorbij. Daar waar twee banen zijn, wordt er makkelijk ineens een vijfbaansweg van gemaakt. Het zal je dan ook niet verbazen dat ik in het begin heel erg verdwaalde. Weg rijden van een hotel en dan serieus in de veronderstelling zijn dat je goed aan het rijden bent tot je na 15 minuten rijden ineens datzelfde hotel voorbij ziet komen of nog erger: verkeerde afslag op de rotonde nemen waardoor je ineens de poorten van de oude stad in rijd en ineens door een smal straatje rijd waar geen tegenligger moet komen. Ik ben toen maar een koets gaan volgen want in de koets zitten toeristen en die gaan altijd naar de bekende plaatsen!
Maar wat heel handig is: op alle grote kruispunten staan politiemannen die het allemaal in goede banen regelen. Wat trouwens nog handiger is zijn de parkeermannetjes. De wat? Ja, de parkeermannetjes. Mannetjes met neon gele hesjes aan die je helpen met parkeren. Door de hele stad staan de straten vol met auto’s dus het is moeilijk om een plekje te vinden maar zij helpen je daarbij en creëren desnoods een parkeerplaats voor je. Daarnaast helpen ze je ook met inparkeren, ideaal dus! Dus wat hulpvaardigheid betreft zijn de Marokkanen niet de beroerdste om je te helpen, integendeel. Dit betreft dan niet alleen de politieagenten (alhoewel eentje mij aan heeft gehouden wegens bellen in de auto...ik deed maar alsof ik ‘m niet begreep en toen mocht ik weg rijden) of de parkeermannetjes maar ook de andere inwoners van de stad.
Als ik een buschauffeur kwijt ben op de luchthaven en één persoon krijgt daar lucht van, zijn er binnen no time vier mensen aan het zoeken naar de chauffeur. Ik heb al diverse telefoonnummers gekregen voor het geval ik hulp nodig heb, gratis een avond wil drinken en gezelschap wil hebben (haha dus...). Moet ik ook nog vertellen over dat ik wilde gaan koken maar het gas op was? Ik ging naar onze bewaker om te vragen waar ik een nieuwe fles kon kopen en voordat ik het wist had ik een Marokkaans meisje in mijn auto die alleen maar Arabisch sprak en zij ging mij helpen een nieuwe fles te kopen. Maar na een citytour door Marrakech, waar we van A naar B gestuurd werden, besloten we toen we eenmaal bij Z waren aangekomen en de missie nog niet geslaagd was, terug te keren naar huis. Daar bedachten zij en de bewaker dat de lege gasfles nodig was. Ik weet niet waarom: misschien om ‘m in te ruilen of om hem bij te vullen. Dus zij mee naar boven om dat ding te deinstalleren en toen kwamen zij erachter dat er wel gas in zat, maar de kraan dichtgedraaid was. Dus voila, ik kon gaan koken (mijn eitje) en had weer een stuk van de vriendelijkheid en behulpzaamheid mogen ervaren van de Marokkaanse mens.

En naast al dat ontdekken van Marrakech moet er natuurlijk ook gewerkt worden en het eerste wat ik kwijt moet is de luchthaven van Marrakech. Na Kos is dit een WAUW moment, een openbaring: zo kan het ook! Een enorm grote hal met ontzettend veel incheckbalies. Geen rare Griekse fratsen met bagagescans etc maar de bagage kan meteen afgegeven worden. Ook zijn er een aantal cafetaria’s waar je heeeeerlijke belegde broodjes kan eten! Het enige minpuntje is, ach klein detail en het is niet dat ik het héél leuk vind ofzo, is dat je geen vliegtuigen kunt zien. Wel als je aan komt rijden met de bus, maar eenmaal in de luchthaven niet!
Dus hier moeten we de TV in de gaten houden en als daar ‘ Arrive’ op komt te staan weten we dat we nog minimaal 15 minuten tot een uur hebben voordat de gasten eruit komen aangezien hier wel een paspoortcontrole is! Over dat ‘ Arrive’ trouwens: naast Arabisch wordt hier Frans gesproken. Verder dan trottoir, toilet en baquette kom ik niet echt, dus dat is iets. Maar dan wordt maar weer bewezen dat je met handen en voeten uitstekent kunt communiceren. Alhoewel ik in het begin wel eens dacht duidelijk een route met de chauffeur besproken te hebben terwijl die toen ineens heel anders ging rijden.
Ohja en dat begin ging trouwens sowieso niet vlekkeloos bij mij. Ik ben aan het stuntelen geweest in de bus en op de luchthaven alsof dit mijn eerste seizoen was. Nu zit ik vooral tijdens de transfers in minibusjes terwijl ik altijd die grote mooie blauwe touringcars gewend ben. Dus dan ben je ook gewend dat de chauffeur op een knopje drukt en dan je deur open gaat zodat je uit kan stappen en daarna je gasten ook de bus uit kunnen.
Zo bleef ik dus op mijn stoel zitten en toen ik mij eenmaal bedacht had dat ik zelf de deur open kon doen vergat ik vervolgens de deur van de gasten open te maken. Ahum. Mijn clipmap heeft meerdere keren de grond van heel dichtbij gezien, ik verloor mijn schoen bij het uitstappen van het busje en ging bijna op mijn gezicht op de parking. Daarnaast kom ik soms met mijn goede gedrag bij een hotel aan, begroet de receptie met ‘ Kalimera’ en begrijp ik vervolgens niet dat zij me heel niet-begrijpend aan kijken...
Alles went zeggen ze, toch! Het bijzondere leven in Marrakech wel! Al is er nog heel veel te ontdekken, maar ook te vertellen: bijvoorbeeld over de bijzondere 1001 nacht die ik heb mee gemaakt.
Daarover een volgende keer meer want het is al een heel lang verhaal geworden zie ik!
Tot slot, voor iedereen in Limburg en omstreken: hoop dat jullie een mooi feestje gebouwd hebben want het mooiste seizoen van het jaar is weer begonnen! En natuurlijk veel plezier bij de intocht van de beste goedheiligman volgende week in Roermond! Ik baal meer van het feit dat hij eindelijk bij ons thuis aan komt en ik dat moet missen dan dat ik het vrijthof in Maastricht vandaag heb moeten missen en dat wil wat zeggen. ;-)
Tot gauw weer!
X Maud