Life is short- travel it well!

Afscheid van Zak!


Vorig jaar heb ik al het een en ander verteld over mijn werk hier, maar wellicht dat jullie het toch alweer vergeten zijn wat ik precies aan het doen ben behalve rond aan het rijden in mijn auto, op het strand en in de karaoke-bar hangen.
Wel, ik ben hostess, reisleidster en in het Engels ‘rep’ genoemd (afgekort van representative). Het idee wat veel mensen hiervan hebben is dat wij een beetje in de hotels hangen, in de bus ons vriendelijke praatje houden en verder lekker op het strand en in de kroeg hangen en het leven Ă©Ă©n grote lang leve de lol feest is. Hmmm dit is toch een beetje anders. Hier op Zakkie zijn we met z’n drieĂ«n en ieder hebben we een aantal hotels onder onze hoede. Ik heb 12 hotels en hiervoor ben ik verantwoordelijk. Voor alle gasten in deze hotels ben ik het aanspreekpunt dus als er iets mis is, moet ik er alles aan doen om ervoor te zorgen dat zij toch tevreden het vliegtuig in stappen naar NL. Dat gasten ontevreden zijn kan verschillende redenen hebben, maar ik denk dat de meest voorkomende reden is dat de verwachtingen niet overeen komen met de werkelijkheid. We hebben natuurlijk ook hilarische klachten en opmerkingen gehad. Hier ga ik verder niet over uitweiden: jullie begrijpen ook wel dat ik deze niet hierop mag en ga zetten. Maar echt, soms rol in gedachten van het lachen over de grond.
Naast dus problemen en klachten oplossen van mijn gasten, moet ik er ook voor ze zijn als zij om welke reden dan ook in het ziekenhuis belanden. Het ziekenhuis hier is een horror ziekenhuis; hier wil je echt niet in terecht komen. Er is een nieuw ziekenhuis gebouwd maar deze staat al 2 jaar leeg: ze hebben geen geld om alles over te verhuizen en bovendien staan er apparaten in dat ziekenhuis wat de doktoren niet kunnen bedienen. In ieder geval, hoe erg en onhygiĂ«nisch enzo het ziekenhuis ook is, als er een van mijn gasten in ligt, moet ik daar naartoe. Met lood in mijn schoenen, dat wel, vind het altijd naar als mensen een ongeluk krijgen! Verder hebben wij ook een noodtelefoon, die een van ons om de week 24/7 bij zich moet hebben. Dus als gasten ons met spoed nodig hebben, kunnen zij ons hierop altijd bereiken. De definitie van ‘nood’, varieert echter van gast tot gast. Sommige durven ons daar niet op te bellen terwijl andere om elke scheet die zij laten ons nodig hebben
.Opzich is het niet erg om deze telefoon bij me te hebben; het zijn meestal acute situaties waarin je *bam*bam*bam* moet handelen en als dat uiteindelijk lukt, is dat kicken!
Naast onze bezoekuren in mijn hotels heb ik ook mijn informatiebijeenkomsten. Gasten komen aan en als zij wat meer informatie willen hebben over het eiland kunnen zij naar mij toe komen: in elk hotel heb ik dan een informatiebijeenkomst en voor twee hotels doe ik de informatiebijeenkomst samen in een restaurant, waar soms 70 mensen kunnen komen. Dus hier geef ik dan een soort van presentatie over het eiland en de bezienswaardigheden. Ook zijn we aanwezig op de luchthaven, twee keer in de week. Hier helpen wij met inchecken en gaan we vervolgens de aankomende mensen opwachten. Het blijft mooi om dan buiten even koffie te drinken zodat je ‘onze’ Arkefly aan ziet komen en weet: dat zijn mijn mensen! Luchthaven dagen vind ik heel erg leuk, ook omdat je dan toch nog even een praatje kan maken met de vertrekkende mensen. Verder is het ook leuk om de bussen te begeleiden, zowel de aankomende als de vertrekkende bus. Om mezelf ervoor te waken dat ik niet een standaard riedeltje afratel, zowel in de bus als tijdens de informatiebijeenkomst, probeer ik me toch weer altijd mijn eigen aankomst hier te herinneren zodat ik mij kan voorstellen hoe de gasten zich voelen op dit onbekende eiland, met vreemde geuren en kleuren!

Naast dat hebben we ook nog een administratieve kant en dat is op kantoor zitten: iedereen die aankomt krijgt een mooie welkomstenvelop met informatie erin, dus die enveloppen moeten geschreven en gevuld worden.

Verder is het wel heel intensief werk; het is altijd druk in je hoofd en je moet altijd een antwoord klaar hebben. Ja en Nee zijn hele gevaarlijke woorden om te zeggen. Je verwacht dat iets wel of niet gaat gebeuren, maar iets garanderen kan je nooit. Stel je voor je zegt tegen een gast dat morgen zeker weten de zon gaat schijnen, maar de dag erna regent het de hele dag. Dan ben jij de gebeten hond, wat jij hebt gezegd dat de hele dag de zon schijnt. Dus waarom is dat dan niet zo? Jajaaa sommige mensen denken dat we God himself zijn en alles kunnen regelen: van schilpadden in de zee tot een strakblauwe lucht met een zonnetje die niet te heet maar ook niet te warm. Natuurlijk, ik heb het nummer van meneer de weergod en Patrick de Schildpad altijd in mijn telefoon staan! ;-)

Verder, naast al die emotionele uitputting elk seizoen (;-) ) is er ook die fysieke uitputting. Niet alleen moeten we altijd ons uniform dragen (we hebben wel de mooiste van alle Nederlandse touroperators!), daar horen uiteraard ook schoenen bij: pumps. Goed. Ik weet dat ik mij in de winter helemaal aan het verheugen was om dit werk weer te gaan doen en zoveel rond te lopen dat ik blaren kreeg op mijn tenen. Pumps inlopen zijn namelijk een hel. De heeeele dag op nieuwe schoenen lopen! In de zomer zwellen je voeten ook nog op, waardoor je in het naseizoen uit je schoenen glijdt. Ahum. Ook heb ik nu chronisch witte tenen. Ik moet wel zeggen dat als die eenmaal ingelopen zijn, ik er ook alles op kan doen; achter bussen aanrennen, door de regen bonjouren etc. En wat dacht je van de rimpels die we krijgen? De rimpels die we krijgen van de ik-luister-serieus-naar u-blik maar nog meer de rimpels van de o-ik-ben-altijd-zo-vrolijk-en-vriendelijk-blik. Dan hebben we het nog niets eens gehad van de grijze haren die sommige gasten mij geven omdat die niet tevreden te stellen zijn.
En tot slot besef ik me wel, bijna iedere dag weer dat dit leven niet normaal is. In die zin dat ik het niet vanzelfsprekend vind hoe alles gaat. Het is zo mooi overal en we doen zulke leuke dingen. Ik krijg zoveel mogelijkheden om het eiland goed te leren kennen. Natuurlijk, dat is ook nodig om mijn werk goed te kunnen doen. Maar het is ook een enorme luxe en dat blijft enorm genieten. Ik voel me echt gelukkig bij dit werk. Er zijn zoveel mooie kanten aan dit werk: we zitten altijd in een omgeving die mooi is, je rijdt rond door de fantastische natuur, als je wil krijg je echt de kans alle normen en waarden goed te leren kennen. Ook al hebben mensen vaak een verkeerd beeld over mijn werk, wij doen echt wel meer dan een beetje in de hotels rondhangen en op de luchthaven en nee, we gaan niet iedere avond de hort op.
Uiteraard komen we wel eens gasten tegen, vooral omdat we vaker naar barretjes gingen in onze woonplaats, waar een aantal van mijn hotels zich bevinden. Dat blijft raar om je gasten dan half lam tegen te komen die ineens heel joviaal gaan doen en hun hele levensverhaal mede gaan delen, je op je schouder slaan en roepen “Heeeee Maud”! Dus
.we kunnen niet bepaald incognito over straat, ook niet als je net je rimpels aan het controleren bent in je achteruitkijkspiegel staat er ineens een gast naast je auto om naar een mooie route te vragen
Daar hoeven we overigens niet eens ons pakje voor aan te hebben: vaak genoeg heb ik de opmerking gekregen: “En Maud, was het leuk bij Banana Beach?” Gezellig, we proberen juist altijd de stranden niet te vertellen waar we zelf naar toe gaan. ;-) Zelfs toen ik vorig jaar terug vloog van Rhodos naar Amsterdam, toen wij een tussenstop moesten maken in Kos en daardoor het vlieguig uit moesten kwamen er gasten naar me toe om te vragen waarom we een tussenstop maken, waarom we uit het vliegtuig moesten gaan, hoelang het ging duren, etc. Tot aan de bagageband op Schiphol aan toe waar ze mij vroegen hoe lang het ging duren voordat de koffers zouden komen. Dat is dan wel een beeeeetje vervelend!
Nu het einde dus ineens heel erg in zicht komt, zitten we met z’n allen natuurlijk ook herinneringen op te halen aan dit mooie seizoen. Ik herinner me nog de eerste week toen ik mijn hotels ging zoeken en ik heel trots was dat ik een afgelegen hotel in Ă©Ă©n keer gevonden had, terwijl mijn Belgische collega mij zei dat dat hotel moeilijk te vinden is. Dus ik liep vrolijk het hotel binnen en stelde mij voor aan de medewerkers als de Rep van NL. Waarop zij me vreemd aankeken en niet helemaal begrepen wat ik daar kwam doen
Bleek dus dat er twee hotels zijn op dit eiland met dezelfde naam en ik stond uiteraard bij de verkeerde. ;-)

Ook hebben wij inmiddels al afscheid genomen van twee (con)cullega’s, dat is wel raar. Doordat je iedereen iedere dag ziet, bouw je wel iets heel moois op met z’n allen en als dan mensen weg gaan, dan mist er echt iets, dan is het echt niet meer compleet! Dus ik ben wel blij dat ik a.s. zaterdag lekker naar huis kan gaan om iedereen weer voor 2 weken te zien! Hopelijk kan ik deze keer een beetje zonder gestalk naar NL vliegen. ;-) Ochja, als dat het enige is dan heb ik verder niets te klagen over mijn werk. Wat een geluk he!
Wel raar om te weten dat ik weg ga uit Griekenland en niet weet hoe lang het gaat duren voor ik er terug weer terug zal komen, op welk eiland dan ook. Ik ben benieuwd hoe het in Spanje zal zijn! Ik ga hier de openheid en vriendelijkheid van alle mensen wel missen, ook het feit dat je je autodeuren niet af hoeft te sluiten en dat als je ergens koffie zit te drinken, de eigenaar je vraagt of je even op zijn zaak wil letten omdat ie ff weg gaat en het uitgaan met Grieken: zij dansen niet! ;-)

Nou mensen, dit was het tot zover uit Zakynthos. Ik weet nog niet hoe ik te bereiken ben vanuit NL aangezien ik mijn Nederlandse simkaart kwijt ben. Wellicht vind ik deze nog tijdens het opruimen, maar anders ben ik via Facebook, de mail of uiteraard ons thuisnummer te bereiken! Ik kijk er echt naar uit om iedereen weer te zien en vooral mijn kleine nichtje Anne!

Efgharisto poli weer voor het meeleven en meelezen tijdens al mijn belevenissen vanuit Zakynthos, waardeer ik heel erg!!!!
Xxx Maud




Reacties

Reacties

Jenny

Je beschrijft echt heel duidelijk Maud, hoe je échte leven op Zak was. Via jouw ervaringen en beschrijvingen heb "ik" weer 'n beetje meer Griekenland leren kennen....en jou hierin! Vooral je vreugde, geluk en blijdschap komen heel sterk naar voren....Hahahaha...en je optimistische kijk!!! Geloof me...je bent 'n zéér hartverwarmende goed functionerende "rep", met de juiste kwaliteiten hiervoor!
En ik denk, dat kleine Anne al heel verwachtingsvol naar je uitkijkt!!!
Warme groetjes
Jenny

Koen en Katja

Het gaat allemaal zo snel... zo zit je weer in Griekenland...en zo kom je alweer terug... :D.
Jij ook heel erg bedankt voor je mooie verhalen. Ze zijn altijd erg mooi en interessant om te lezen...

We moeten wel nog een date plannen. En het liefst een date dat we ook ff bij Lieke het huis kunnen bewonderen. Dit is er, door omstandigheden, nog niet van gekomen...
Laat je me ff wat weten? Zodat we wat hebben staan...:D

Geniet er nog van en ook alvast een goede reis!
xxx

{{ reactie.poster_name }}

Reageer

Laat een reactie achter!

De volgende fout is opgetreden
  • {{ error }}
{{ reactieForm.errorMessage }}
Je reactie is opgeslagen!