Hier alweer een nieuw teken van leven vanuit Rhodos!
Er is weer zoveel gebeurd en dat wil ik jullie natuurlijk niet onthouden; ik zou niet durven!
Allereerst was daar natuurlijk het afscheid van mijn collega's. De laatste drie collega's die er waren zijn vorige week zondag naar huis gegaan, dus zaterdagavond was daar het afscheidsfeest. Eerst lekker uit gaan eten en vervolgens voor de laatste keer naar de barstreet gegaan. Daar was het toch nog wel lekker druk, dus we hebben ons prima geamuseerd en ook hebben Cynthia en ik alle openingszinnen nog één keer uit de kast getrokken. Daar zijn we ergens halverwege het seizoen mee begonnen; om elkaar steeds met openingszinnen aan te spreken en daar natuurlijk steeds op verder te gaan. Iets wat denk ik moeilijk te begrijpen is voor buitenstaanders, maar mij hebben er enorm veel lol mee.
En zondag was daar het onvermijdelijke afscheid van hun! Vreselijk! En toen zij eenmaal op het vliegtuig zaten, begon officieel deel 2 van mijn tijd hier op Rhodos.
In mijn vorige blog had ik er al over geschreven, maar het roer is om, alles is anders! Maar goed ook, want zo kan ik niet gaan vergelijken met de afgelopen maanden.
Maandag begon ik met mijn nieuwe baan, op een kantoor in Ixia, zo'n kwartiertje met de scooter. Op moment van schrijven heb ik er al een dikke week op zitten! De eerste twee dagen kon ik nog niet meer doen dan mee kijken waardoor ik me erg nutteloos voelde! Bovendien was ik ook tegen het grieperige aan, gatsie, niet lekker dus! Maar vanaf woensdag kreeg ik wat dingen te doen en heb de eerste boekingen mogen maken en zelfs al cliënten mogen bellen. Wat in het Duits gaat. Ik zou graag willen vertellen dat het vlekkeloos ging, maar, goh, what's new, het is Maud! Ik kampte met een verkoudheid waardoor mijn stem soms ineens schor werd. Zo ook met het eerste telefoontje. In mijn beste Duits was ik een heel verhaal aan het vertellen met mijn halfschorre stem waarna ik deze vervolgens weer kon herhalen omdat ze aan de andere lijn niet konden verstaan wat ik zei.....Nice!!!
Wat mijn werkzaamheden dus precies zijn; het bedrijf waarvoor ik werk heeft een groot ledenbestand met mensen over de hele wereld die via mijn bedrijf op vakantie gaan. De boekingen voor zomer 2011 moeten gedaan worden en dat is dus waar ik me mee bezig houd en dan met de Duitse leden. Dus er zit een stukje klantencontact aan vast: de mensen bellen om te vragen of ze al weten wanneer en waar ze op vakantie kunnen gaan, maar zoals jullie wel zullen begrijpen zit er ook een hele administratieve kant aan en ook een logistieke kant (de leukste!). Alle boekingen bekijken en kijken waar beschikbaarheid is en zo weken volplannen. Heel nauwkeurig werk, is goed voor mij, want er moeten natuurlijk geen fouten gemaakt worden zodat er overboekingen ontstaan.

Om het even heel verwarrend te maken voor jullie: op mijn afdeling werken we met 9 mensen, komende uit de volgende landen: Griekenland, België, Oostenrijk, Engeland, Frankrijk, Zweden, Finland en Nederland. Gemiddeld spreekt iedereen drie talen, waarvan iedereen uiteraard Engels spreekt, acht mensen Grieks, vier mensen Nederlands, drie mensen Duits, twee mensen Frans, één persoon Fins, één persoon Noors, één persoon Zweeds en één persoon Deens. Kun je je voorstellen hoe dat is als iedereen aan het telefoneren is mijn zijn klanten?! Als je alles bij elkaar optelt spreken we bij elkaar 30 talen, niet verschillende talen dus, maar wel leuk! De spreektaal op kantoor is Engels. Mijn denktaal is tot nu toe nog altijd Nederlands, alhoewel ik dus geen Nederlands spreek en tegen mijn cliënten Duits moet praten. Verder ben ik ook aan het proberen wat Grieks te leren. Nu is het al meerdere malen voorgekomen dat ik met een cliënt gebeld heb, erna iets bespreek met mijn collega en dat in het Duits ga doen hihi! Gister had ik een man aan de lijn die vroeg of ik Nederlands was. Toen ik dat bevestigde zei hij: dan geef ik je mijn vrouw, zij is ook Nederlands!
Wel zo makkelijk!
Het zal trouwens eens een keer niet zo zijn, maar ik ben de jongste kip in het hok. (allemaal vrouwen trouwens, dus een kippenhok is het wel)
Ik merkte wel al heel snel dat de mentaliteit hier iets anders is dan ik gewend ben van de werkzaamheden afgelopen zomer. Hier word op kantoor niet gekletst met elkaar, als je vragen hebt wat betreft je werkzaamheden ga je naar je chief. 3x per dag mogen we naar buiten toe; 2x 5 minuten en 1x 20 minuten. Vooral dat laatste is wennen; de hele dag op een stoel zitten achter de computer, ik hou ervan een frisse neus te nemen! Wat wel enorm mooi is: het kantoor ligt direct aan de zee, dus als ik naar buiten kijk/buiten ben, heb ik een waanzinnig uitzicht en bovendien elke avond een prachtige zonsondergang!
Misschien wist je het al, maar hier op Rhodos lopen we één uur achter op Nederland. Wat zo zijn voordelen heeft. De kantoortijden in Nederland en omstreken zijn van 9-17 uur en daar hebben ze onze uren op aangepast! Dus ofwel ik werk van 10-18 uur, of van 13-21 uur. Zodra het tijd is voor je om te beginnen, word je geacht achter je desk te zitten, maar daar tegenover staat wel dat zodra de klok 18.00 uur of 21.00 uur aangeeft, de computers linea recta worden uitgezet; einde van de dag! Dat heb ik nog nooit mee gemaakt! Op tijd beginnen, dat is logisch. Maar om meteen om 18 uur de computer uit te zetten vond ik erg raar in het begin! Ook hier ben ik trouwens half aangesteld als helpdesk voor de computers. Ik begin langzamerhand een echte computernerd hiermee te worden en voel me echt een nerd nu ik het opschrijf, maar ze weten me wel al te vinden!
Nog een voordeel: ik heb weekend. Echt weekend. Toen ik nog op school zat, had ik wel weekend maar werkte ik in het weekend. Toen ik naar Zwitserland ging moest ik zelfs op mijn vrije dag 's avonds werken en afgelopen zomer had ik één vrije dag in de week. Hierover hoor je mij trouwens niet klagen; zodra ik het naar mijn zin heb op het werk, is dat het laatste waar ik me zorgen over maak. Maar nu heb ik dus weekend. Zaterdag én zondag he-le-maal vrij!!!!! Wat een ongelooflijke luxe.
We mogen trouwens dus op kantoor niet met elkaar kletsen, maar hebben dus wel die pauzes om naar buiten te gaan. Evengoed leer je zo niet echt iedereen kennen. Maar vrijdag ben ik met vier collega's wat gaan eten in een heel gezellig restaurantje, spotgoedkoop maar heerlijk eten! En uh, ik weet niet of ik trots moet zijn op de volgende kwaliteit; mijn drinkcapaciteiten, maar hier word ik er dik uitgezopen door mijn collega's. Echt, die weten pas wat drinken is. Ik voorspel heel wat katerige ochtenden!!!
Het klinkt wel erg streng zo allemaal hier, maar zo is de Griekse mentaliteit nou eenmaal en zolang de sfeer ondanks alles toch goed is onderling, hoor je mij niet klagen! En tot zover is die sfeer wel goed! Natuurlijk is het wennen; alles op dit moment: nieuw onderkomen in Rhodos stad -een deel van Rhodos waar ik nog niet zo goed bekend ben, nieuwe mensen om me heen en ander werk voor de winter!

Meteen de 1e november, toen alle toeristen weg waren, is het op Rhodos veranderd. In de weken daarvoor ook al, maar nu zijn echt vrijwel alle souvenierwinkels gesloten, net als de toeristenrestaurants. Voor de kenners: ik durf Trianda niet in te gaan, ben bang wat voor spookstad ik daar zal aantreffen!
Ook zijn ze overal bezig met reparaties aan de weg, stoep en er worden nieuwe verkeersborden geplaatst. Kan ik eindelijk op sommige plaatsen eens zien hoe hard ik mag rijden! Maar op de meeste plaatsen heb ik geen flauw idee hoe hard ik er mag rijden.
Verder rijd ik nu een omgekeerde route. In de zomer was ik bijna altijd in Trianda te vinden en kwam ik niet dagelijks in de stad. Nu moet ik dus elke dag vanuit de stad naar Ixia toe (Ixia ligt tussen de stad en Trianda in) en alhoewel ik die weg wel vaak gereden heb, zie ik nu ineens allemaal 'nieuwe' dingen, gebouwen die mij niet eerder opgevallen zijn, etc, zo raar! Ik ben wel erg blij dat ik de keuze heb gemaakt niet in Ixia te blijven want dat is helemaal uitgestorven; in Rhodos stad is ook het een en ander gesloten, maar er is meer dan genoeg leven hier!

Dus beste lezer, je leest het al; so far so good hier op Rhodos, alles is anders, alles is nieuw, maar één ding is niet veranderd en dat is dat ik geniet van het feit op Rhodos te mogen zijn. ik zou mezelf ook niet anders toelaten want dit is een dikke troost voor het feit dat Ghana niet door gaat. Ik had daar nu kunnen zitten, maar ik heb er niets aan om daar bij stil te blijven staan. Ik ben nu hier, op Rhodos waar ik ook erg gelukkig ben.

Deze wijze woorden lijken mij een mooie afsluiter voor de deze keer.