Goedenavond beste lezer,

het is beschamend, om nu pas weer iets te laten horen, ik weet het! Allereerst wil ik jullie nog allemaal de beste wensen toewensen voor het nieuwe jaar. Ik hoop dat jullie allemaal een geweldige jaarwisseling gehad hebben, te veel oliebollen en champagne genuttigd hebben en klaar zijn voor een nieuw jaar, vol mooie momenten!

Nu pas een tweede verhaal uit Lanzarote. En dat terwijl ik al ver over de helft van mijn tijd heen ben. Jawel, ik weet al wanneer ik terug kom naar Nederland. Dit is 23 februari!!! Verder nog een nieuwtje en dat is dat ik mijn zomerbestemming te horen heb gekregen. Ik ga namelijk in de zomer weer naar Griekenland, naar het eilandje Kos! Heel fijn dat ik weer terug mag naar Griekenland maar ik ben erg benieuwd hoe ik het ga vinden…Kos is een van de grootste bestemmingen terwijl ik zelf juist houd van de wat kleinere en persoonlijkere bestemmingen. Maar ik ben ervan overtuigd dat ik daar heel veel zal gaan leren wat ik allemaal mee kan nemen voor mijn volgende bestemmingen! Dus mochten jullie nog een vakantie willen boeken, iedereen is welkom op dit Griekse fiets eiland!

Verder gaat alles hier z’n gangetje, de feestdagen hebben we goed gevierd met onze (con)cullega’s en tweede kerstdag stonden we ietsje katerig op de luchthaven om onze gasten uit te zwaaien en de nieuwe te verwelkomen.
Op mijn vrije dagen tot zover heb ik samen met mijn collega het eiland over gecrosst om het beter te leren kennen en nu hebben we vrijwel elk weggetje wel gehad…het frustrerende is namelijk dat ik nog geen ene zaterdag mooi weer heb gehad. Zaterdag is mijn vrije dag. Op de andere dagen is het vaak mooi weer, maar op zaterdag is er steevast dikke bewolking. Ik heb me dan ook meermaals afgevraagd wat ik fout doe en hoe ik dan mijn leven kan beteren: men zegt toch altijd dat je krijgt wat je verdiend, dus er moet iets zijn wat ik fout doe! Op het strand heb ik dan ook nog niet gelegen hier, maar dat is niet het belangrijkste; ik heb de zon nodig! Dat merk ik meteen aan mijn humeur. Zeg nou zelf; het is toch veel fijner om rond te rijden met het raampje open zodat je de zon voelt branden op je huid in plaats van rond te rijden in dikke bewolking! Ik geloof er heilig in dat ik op zonne-energie werk en de zon mijn batterij oplaadt!
Maar wie weet, op moment van schrijven heb ik nog 6 vrije dagen te gaan, dus wie weet!!!

En zoals jullie ongetwijfeld hebben mee gekregen is mijn lieve lieve zus hier geweest voor een weekje. Een weekje wat véél te snel voorbij ging, we hebben zo’n leuke dingen gedaan allemaal. Voor de foto’s kunnen jullie op mijn Facebook kijken! Als je nog geen Facebook hebt, word het potverdorie tijd om er een aan te maken; Hyves is zooooo 2011! ;-)
Ik kan niet eens meer bedenken wat we allemaal hebben gedaan….Kan er ook geen duidelijk hoogtepunt van noemen, want de hele week was super! Gewoon weer lekker samen zijn. We hebben een auto gehuurd, een cabrio! Jawel, als je het doet, moet je het goed doen. Ik geloof dat dat ons motto voor de hele week was. Onze huur auto was namelijk een Saab Cabrio 93 (google maar even!). Eigenlijk wilde ik natuurlijk héél graag een VW Beetle, maar deze was overal al uitverhuurd, dus moesten we maar genoegen nemen met deze auto. Ha. Ik geloof dat we nog nooit in zo’n stoere auto hebben gereden. Nu heb ik wel eens als bijrijder in een Porsche gelezen (daar kun jeHIERmeer over lezen). Maar dat is ook alweer twee jaar geleden en deze Saab was natuurlijk een cabrio, wat echt geweldig was. Dus vol goede moed gingen we de auto zaterdags afhalen. Na even gewacht te hebben kwam onze auto aan en vroeg ik aan het mannetje hoe het dak open moest. Ik had natuurlijk ook kunnen doen alsof ik altijd in een cabrio rijd en ik uiteraard weet hoe zo’n dak eraf moet, maar stel je voor dat wij er toch maar niet zelf achter konden komen hoe dat dak open moest, dan zit je met de gebakken peren in je cabriootje waar je het dak niet van open krijgt!
Dus de meneer legde het uit dmv op een knopje te drukken, maar er gebeurde niks. Blijkbaar was er iets mis, want het dak ging niet open. Sta je dan met je cabriootje waarvan het dak niet open kan! Maar gelukkig kon er nog een andere auto geregeld worden en konden we eindelijk op pad, het eiland onveilig maken! Als bijrijder was aan mij de nobele taak om te navigeren, zorgen dat niets uit de auto waaide en te genieten van zuslief die enorm aan het genieten was van de ronkende motoren van onze Saab. Het was geweldig, dak open, cdtje aan en keihard meebrullen maar met de muziek. Zo had ik het liedje ‘Bouncer’ nog nooit gehoord maar kan ik het nu niet meer horen zonder aan onze cabrio te denken. U2’s Beautiful Day kwam ook nog voorbij, wat toch wel een erg toepasselijke songtekst had voor die dag! We hebben het hele eiland over gereden en zijn we uiteraard ook naar de plaats gegaan waar het geheim van Lanzarotje is. Erg grappig om dat geheim al te weten en de reacties van iedereen te zien! Het was wel jammer dat we een oersaaie gids hadden, die niet de spanning wist op te bouwen. Tip als bij jou hetzelfde overkomt: ga geen grapjes maken over de gids – formaat gemiddelde Engelsman- over o.a. het hoofd van de gids die eruit ziet alsof hij overal wil zijn behalve in die grot en over zijn stem die klinkt alsof hij een aardappel heeft ingeslikt. Nederlanders zijn namelijk overal. En dan denk je misschien dat het Limburgse dialect echt niet te verstaan is voor Nederlanders: mis. Ahum. Meer respect voor de medemens is misschien een goed voornemen voor het nieuwe jaar. ;-)
Verder was het ook een feest om steeds bij onze auto aan te komen, erin te gaan zitten en op het knopje te drukken, zodat “zzzzzzzzt” het dak open ging en er voor de buitenstaanders ineens twee chickies in bleken te zitten hahaha! Cool toch.
De dag erna had ik ook vrij gekregen, dus zijn we nog meer rond gaan rijden, het was prachtig weer dus hebben we ook nog eventjes op het strand gelegen. Mmmmm!!!!
Verder hebben we ook nog een fiets gehuurd en zijn we van mijn woonplaats naar de hoofdstad gefietst, een super mooie weg; deze loopt helemaal langs de zee. Op een begeven moment kom je ook bij de luchthaven, direct aan de landingsbaan, dus kun je alle vliegtuigen heel goed zien landen: die vliegen rakelings over je heen! Om de een of andere reden heb ik nou eenmaal een grote fascinatie voor vliegtuigen, ook als ons Arkevliegje weer opstijgt ben ik helemaal euforisch en ik kan ze blijven bekijken! Dus uiteraard hebben we even een stop gemaakt bij de landingsbaan en gewacht tot er een vliegtuig kwam, echt gaaf!
Wat Es en ik tot slot ook nog hebben gedaan, is lekker gezwommen. Niet alleen, maar met onze vriendjes Lisa en Nemo, de zeeleeuwen. Dat was echt te gek! Het water was ijs en ijskoud, de ijspegels hingen nog net niet aan onze kinnen, maar het was echt te gaaf om je daar zorgen over te maken. Die beesten duwden ons in het water, duwden ons aan onze tenen rond in het zwembad, gaven ons kusjes, spetterden ons nat, knuffelden met ons, trokken gekke bekken of juist een arrogante kop, zwommen met ons rond. Echt, wat een gave beesten zijn dat!!! Als je ooit de kans krijgt om hiermee te zwemmen moet je dat zeker doen!
Dus dit in het kort wat ik met Es allemaal gedaan heb….maar waar ik niet minder van genoten heb, misschien nog wel het meeste was het samen zijn! Samen eten, samen gewoon op de bank hangen, samen slapen, samen eten….het was heerlijk en ik heb echt van de hele week genoten, dankje nog een keer!!!

En nu, zoals ik zei zijn het nog 6 weken voordat ik mijn koffers weer kan pakken. Hier heb ik vrede mee. Niet alleen omdat ik weet dat Ghana op me wacht en daarna Kos, maar ook omdat ik het hier wel gezien heb. Lanzarotje is een prachtig eiland, begrijp me niet verkeerd! Dat is op alle foto’s ook wel te zien! Het is echt een beetje de einzel gänger, de underdog van de Canarische eilanden, dus daarom vind ik het juist ook wel weer iets hebben. Maar we zijn laatst een dagje naar Fuertaventura geweest en het was een verademing om eens iets anders op mij heen te zien dan zwart en kaal landschap. En alles heb ik hier nu wel bijna gezien, dus het is goed zo. Verder kan ik mij ook veel beter vinden in de Griekse mentaliteit dan de Spaanse. Misschien ben ik al zo gewend aan de manier van werken in Griekenland dat de Spaanse manier een soort van cultuurshockje is, of hoe het ook te noemen is, beestje hoeft maar een naam te hebben, toch?! Ik ben nog nooit in Spanje geweest dus ik was nooit bekend met het land, zijn gebruiken en gewoontes, maar ik kan hier niet wennen en raak alleen maar gefrustreerd hier. Ik weet dat ik in op Spaans eilandje zit, dus dat ik niet mag verwachten dat mensen Engels spreken, maar dat is wel een groot obstakel waar ik tegenaan loop. Zoveel mensen die in het toerisme werken hier spreken niet of nauwelijks Engels, laat staan een andere taal. Dat maakt het communiceren een stuk moeilijker, ook door het feit dat als alles goed gaat, iedereen je beste vriend is, maar zodra er een probleem is of er iets veranderd moet worden, niemand je lijkt te begrijpen en je van het kastje naar de muur word gestuurd. Ook zijn ze vaak niet te bereiken; als er niet gewerkt hoeft te worden, zijn ze onbereikbaar, dat kan echt niet! We hebben hierdoor wel vaker problemen gehad of stonden gewoon voor schut ten overstaan van gasten van ons, heel frustrerend! En wat ik ook heel erg mis is het persoonlijke contact, je voelt duidelijk een afstand. In Griekenland en vooral op Zakkie had ik zo’n goede contacten met de hotels, daar stond de koffie al voor me klaar als ik mijn bezoekuur had en kon ik gewoon bij de manager naar binnen lopen. Hier zijn de meeste acco’s zo groot, dat er geen ruimte is voor persoonlijk contact. Bovendien zien de hotels zo ontzettend veel reisleiding het hele jaar door, dat zij zich daarvoor ook niet interesseren. Dat mis ik heel erg! Maar goed, ik wil hier geen deprimerend verhaal van maken. Ik ben al lang blij dat ik nu in ieder geval weet dat mijn bestemming voor later in ieder geval niet Spanje zal zijn, weer eentje om af te strepen. ;-) En het belangrijkste is dat dit geen invloed heeft over hoe ik over mijn werk denk, want daar geniet ik wel nog heel erg van. Ik weet dat ik dit werk niet kan doen tot mijn pensioen, maar voor zover ik nog aan nergens en niemand vast zit, ik adrenaline krijg en blijf lachen en genieten tijdens mijn werk, zal ik dit blijven doen! Er zijn nog teveel mooie bestemmingen om te ontdekken en er is nog zoveel wat ik kan leren binnen dit werk! Ik weet dat veel mensen het werk als hostess niet als een beroep zien, maar meer als iets wat iemand tussendoor even doet en ik blijf het gevoel houden dat ik mij hierover moet verdedigen en dat het wel degelijk hard werken is maar hier heb ik eerder al het een en ander over geschreven! En ik denk dat iedereen die mij al wat jaren kent weet dat ik nooit echt heb geweten wat ik ‘later’ wilde gaan doen. Nu weet ik nog steeds niet wat ik ‘later’ wil gaan doen, maar voor nu ben ik meer dan gelukkig met mijn werk – om het nog zacht uit te drukken. :-) En Spanje, dat is voor mij dan maar het risico van het vak!

Dames, heren, het is weer tijd om in mijn bedje te kruipen. Voordat ik hier vertrek heb vast nog wel genoeg mee gemaakt om weer een blog over te schrijven!
X Maud