Hier ie ie dan: het complete en ongecensureerde verhaal over mijn Egypte-trip!
Voor degene die tijd en zin hebben; lees ze!
Het is een heel, héél lang verhaal geworden, maar in 1 week kan men veel beleven, vooral als je in zo'n andere wereld zit.
Bijna elke avond heb ik ‘mijn dag' opgeschreven en alhoewel ik soms slechts begon met een voorval, rolde er toch weer iedere dag een heel verhaal uit.
Tegen degene van wie de tijd/zin ontbreekt om het hele verhaal te gaan lezen wil ik het volgende kwijt over de reis: Het was een enorme toffe week. Ik heb plezier gehad, ontspanning en vermaak. Ranzigheid heb ik gezien en avontuur heb ik gehad. Verder heb ik verbazing en fascinatie gehad en zelfs eens doodsangsten uitgestaan. En als laatste was er ook deze trip weer errug veel lompigheid op z'n Mots.

9 Kantjes heb ik aan de voor en achterkant volgeschreven, wat neer komt op zo'n 18 pagina's. Ik weet dan ook niet of ik wel alles hier neer zal zetten, maar: wat gij niet leest, zult gij niet missen.
Enjoy!
Maud

Donderdag 05.00 uur
Eindelijk! Na maanden wachten, dagen aftellen en uren niet kunnen slapen is mijn vakantie eindelijk aangebroken. Ik ga naar Egypte: Luxor! Op het moment van schrijven zit ik op Flughafen Düsseldorf onder het genot van een bakkie Starbucks. Ben way to early hier; mijn vliegtuig vertrekt namelijk pas om 11.55 uur. Maar goed, wat moet je als je niet meer kan slapen, het overal begint te kriebelen en Egypte je roept...denk maar niet dat ik kon slapen vannacht; integendeel. In plaats van de geplande tijd: half 5, stond ik om 2 uur al te trappelen in mijn bed van ongeduld. Probeer dan maar eens in slaap te vallen met de gedachte dat je in nog geen 12 uur ergens boven in de lucht zweeft! Dat lukte dus niet, dus zo kwam het dat ik, eerlijk is eerlijk, toch met een iets wat slaperig gezicht, richting Düsseldorf reed. Was er nog nooit geweest dus het was even zoeken naar de weg. Geloof me als ik zeg dat ‘TomTom' nooit een navigatieapparaat naar mij zullen noemen en er over een paar maanden de ‘MotMot' uit komt (wat het omgedraaide is van TomTom zie ik net ). Mijn richtingsgevoel is uh niet zo goed en ik bevestig toch iets wat het vooroordeel wat mannen hebben over vrouwen en navigeren.
Maar goed, al met al was ik er toch in 1 keer goed heengereden en had zelfs mijn auto netjes in een vak geparkeerd.
Dus nu zit ik hier op het vliegveld. Vind vliegvelden altijd enorm fascinerend. De fantast in mij kan eindeloos wegdromen op een vliegveld. Je ziet al die mensen en al die bijbehorende culturen; je hoort al die verschillende talen! Waar gaan ze allemaal heen? Naar huis? Op vakantie of naar familie? Waarom? Hoe lang? Etc. etc. etc....
Ook vind ik het enorm leuk om alleen al te kijken naar de vertrekkende vliegtuigen, al die verschillende bestemmingen en zoveel mensen die erheen gaan!
Er vertrekken veel vliegtuigen nu richting de Canarische Eilanden. Hier lopen dus veel groepen jongeren rond met toeters en radio's en zitten nu al (!!!) aan het bier...pff zij liever dan ik!
Mijn vakantiegevoel is ondanks alles om me heen, nog heel ver te zoeken. Heb niet echt het idee dat ik over zo'n 12 uur in Luxor aankom waar het nu rond de 45 graden is. Oeh, love it!!!

Donderdag 22.00 uur
Salaam Abasha!
Vraag me niet hoe, maar op de een of andere manier heb ik al die uren wachten omgekregen. Mensen kijken, boekje lezen, puzzeltje maken, ff naar buiten, naar de wc gaan...etc!
Rond 09.00 kon ik inchecken, waar die incheckdame het nodig vond om me nog even flink te laten schrikken. Had een stoffen tas op wieltjes bij me die ik op de band zette. De incheckdame zei vervolgens tegen mij dat deze tas niet geschikt was om in te checken en ik zo mijn bagage in een andere tas moest doen. Je begrijpt, ik stond haar met open mond aan te gapen. Snapte er niks van maar wist ook niks terug te zeggen aangezien mijn Duits woordenschat zover niet reikt.
Snel omgeschakeld naar het Engels, terwijl die incheckdame stug door bleef praten in het Duits. Wat bleek nou; ze was nog niet helemaal wakker en had niet gezien dat er ook hengels aan mijn tas zaten waaraan ze het label kon bevestigen. Nouja eind goed, al goed. Ik kon doorlopennaar de douane. Wat ik om de een of andere reden nooit echt een prettig moment vind. Dat klinkt nu net alsof ik altijd van alles en nog wat mee smokkel, maar wat dat betreft ben ik wel braaf hoor. Maar vind het gewoon nooit zo prettig.
Anyway, uiteindelijk kwam ik uit bij mijn gate, waar ik weer 2 uur moest wachten alvorens we de lucht in gingen.
Heel verassend, maar alweer zat ik bij de vleugel. Al die keren dat ik gevlogen heb, heb ik bij de vleugel gezeten, zowel heen als terug. Wat nog leuker was, is dat het vliegtuig half leeg was en ik zo een hele rij voor me alleen had. Relaxt!
We moesten echter wel nog een half uur wachten voor we de lucht in konden, waarop de piloot omriep: 'If you keep your patience, we will keep the plane in the air' Eenmaal in de lucht en na de lunch, ben ik me heerlijk lekker languit gaan liggen over de hele bank en heb zo zelfs een uurtje geslapen. Wat heel wat is voor mij, want normaal kan ik nergens slapen dan in bed. Anyway, ik werd wakker van *Ping* het signaal dat we onze riemen vast moesten maken ivm turbulentie. Na we die achter ons hadden gelaten ben ik weer gaan liggen en heb toen zelfs 1.5 uur geslapen! Een vliegreis is me nog nooit zo relaxt afgegaan.
Toen ik wakker werd keek ik uit de raam en wat zag ik...we vlogen Afrika binnen. Hoe mooi was dat zeg...niet uit te leggen eigelijk, weet ook niet wat ik daarover moet schrijven behalve dat het zo mooi was...alhoewel ik niet veel kon zien door al het ijs op het raam, kreeg ik er al meteen weer een enorme energieboost van om er weer te zijn.
Na nog ff doorgevlogen te hebben waren we er eindelijk. We stapten het vliegtuig uit en je voelde meteen al de hitte je tegen moet komen. Het is nu nog 40 graden!
Ook raakte ik alweer direct gefascineerd door Egypte; het land met de vele mysteries en eindeloze geschiedenis waarvan nog niet alle puzzelstukjes op de plaats liggen.
Ook al had ik nog geen Egyptenaar gezien, het gevoel van welkom zijn en thuis voelen voelde ik direct weer.

Douchen is hier trouwens net dweilen met de kraan open. Je hebt je nog niet afgedroogd of je zweet je alweer kapot!
Maar; mij hoor je niet klagen. Dit klimaat is gemaakt voor mij. Althans, zo lijkt het. Vind het heerlijk!
Anyway, Mahmoud stond me buiten het vliegveld al op te wachten. Nee, Mahmoud is niet mijn vriend waarover ik jou, beste lezer, niet verteld heb. Mahmoud is één van de zonen van een familie die ik daar heb leren kennen: de familie Shalaan. Bestaande uit 3 zonen, variërend in de leeftijd van 20 en 35 (Mahmoud, Mohammed en Abdul) en 4 dochters die tussen de 25 en 40 zijn. (Henna, Senna, Saffa en Waffa.)
Met hun ga ik me de komende week amuseren en ik denk met name met Mahmoud, aangezien de rest voor de kids moet zorgen of moet werken.
Hij stond me dus buiten op te wachten en samen gingen we naar het huis van de familie, waar we gezellig met z'n allen een maaltijd gingen nuttigen. Op een grote schaal was het eten mooi gedrapeerd, waar iedereen vervolgens omheen ging zitten om eruit te eten. Het was erg gezellig, ook om weer bij te kletsen. Alhoewel niet iedereen engels kon spreken, konden we ons toch verstaan, dankzij degene die wel Engels spraken en dankzij de vele gebaren die zij maken tijdens het spreken.
Na het eten zijn Mahmoud en ik naar het appartement gegaan waar ik deze week zal verblijven (het appartement is van de ouders van mijn schoonbroer).
Dezelfde taxichauffeur bracht ons erheen.
Deze keer hing ik met mijn kop uit de raam en had ik een grijns van oor tot oor op mijn gezicht. Had het zelf niet eens in de gaten, tot ik mezelf ineens zag in de achteruitkijkspiegel van de taxi en dacht: 'wie is die idioot daar! Oh shit! That's me!!!' Het zal mij dan ook niet verbazen als ‘mijn' taxichauffeur dacht dat ik onder de invloed was van middelen die in Egypte verboden zijn. Dat ik uit Nederland kom, is voor hem alleen maar een bevestiging op zijn conclusie.
Misschien was ik ook wel onder invloed, onder invloed van de Africa-drug hihi! Vooral om die geur weer te ruiken. Weet je, dat klinkt heel suf ja, maar veel herinneringen kun je terug halen door middel van foto's, filmpjes etc. Maar vaak herriner je je pas iets weer, zodra je een geur ruikt. Zo ook nu weer, er kwamen meteen weer 1001 herinneringen naar boven.

Na ik me wat opgefrist had gingen we de stad in. Niet alleen om er wat rond te sjokken en om aan een waterpijp te lurken, maar ook omdat Mahmoud een papier moet regelen. Aangezien wij twee elkaar de komende week nogal wat keren op sleeptouw zullen nemen, moet hij bij de politie een papier laten opstellen waarin staat dat het goed is.
Hij moet zich tijdens de komende week kunnen verantwoorden waarom hij met een blanke vrouw over straat loopt. Met een handtekening en een kopie van mijn paspoort geef ik hem dus de toestemming die hij daarvoor nodig heeft. Dit word gedaan voor de bescherming van de toeristen. De toeristen zijn heilig hier! Ze brengen geld, véél geld op. Zonder al die toeristen hier, damn dan zou het (leven) hier heel anders zijn! Zo mogen de Egyptische mensen ook niet vanuit Luxor vliegen, dit om eventuele overlast tegenover de toeristen te voorkomen. Wat betekent dat zij vanuit Cairo moeten vliegen en dus eerst 12 uur met de trein moeten reizen! Aan de ene kant kan ik het begrijpen, aan de andere kant vind ik het een beetje onnozel, maarja wie ben ik daarin he!

Vrijdag
Vanmorgen heb ik me heerlijk uitgeslapen en vervolgens ben ik met Mahmoud naar de Luxor tempel gegaan. In oktober was ik al naar de Karnak tempel gegaan en beide tempels zijn enorm fascinerend. Ze zijn groot, echt enorm groot. Snap dan ook niet, en met mij de rest van de wereld, hoe zij deze hebben kunnen bouwen duizenden jaren geleden zonder enige machines. Kan me daar neerplanten en gewoon kijken. Kijken naar alles daar. Normaal heb ik daar het geduld niet echt voor, maar dit boeit me zo enorm. Echt, mocht ik ooit op een blauwe maandag besluiten om archeologe te worden, dan ga ik hier werken. Je ziet nog steeds hier in Luxor dat ze op heel veel plaatsen in de grond aan het graven zijn en er spullen/standbeelden tevoorschijn komen!
Lang hebben we er niet rondgelopen; het was heet, echt heet. De mensen op straat vertelden ons dat het bijna 50 (!!!!!) graden was. Dat het heet was hoefde je me niet te vertellen; zodra je buiten kwam voelde je het vocht uit je lichaam trekken. Je begon te zweten en je mond werd helemaal droog.

Anyway, we gingen dus maar terug naar het appartement en toen we daar aankwamen was het koud in het appartement. De airco stond namelijk aan en wel op 30 graden. Kun je nagaan hoe ongelooflijk heet het buiten was!
Wat me wel opviel vandaag is dat als ik met Mahmoud over straat loop, ik meteen een stuk minder interessant ben voor de Egyptische ventjes hier.
Als ik alleen over straat loop dan ben ik ineens een stuk interessanter voor hun.
Zelf kan ik dat momenteel niet helemaal begrijpen: lang leve pinkpop: mijn verbrande huid is aan het vervellen. Mijn hals, nek en ook gezicht. De vellen hangen erbij en het ziet er niet echt appetijtelijk uit. Verder heb ik ook een of andere onverklaarbare bultjes die wondjes zijn geworden onder mijn neus.
Dus ik loop er niet echt als een uuh Cameron Diaz bij ofzo.
Maar goed, het is de mannen dan ook niet te doen om mijn fabolous looks. Ze zijn niet geïnteresseerd in mij, maar in het geld dat ik heb. Ofja, het geld dat ze dénken dat ik heb. Ze moesten eens weten achter welke sloeber ze aanzaten, dan lieten ze me al gauw links liggen.

Ben vandaag ook even rond gaan fietsen en toen kwam ik een supermarkt tegen. Nu moet je je geen geairconditionde (he wat een woord!) winkel voorstellen met schappen die netjes zijn, alles geordend, reclamemateriaal etc. Forget the Dutch supermarket!
Weet niet hoe ik zo'n supermarkt moet uitleggen, maar ik zal het proberen. Het is een ruimte waar schappen instaan en waar vervolgens geheel willekeurig producten in zijn gelegd. Dat het maandverband (wist niet eens dat ze dat hier hadden!) hier tussen de wijn staat, kan hun niet deren. Eigelijk wel heerlijk toch, die onbezonnenheid daarin.
Aangezien ik wat spulletjes nodig had die elk mens wel nodig heeft maar daarom het interessante daarvan niet waard is om het hier op te schrijven, ging ik die supermarkt in. Ik zag zo snel even geen mandjes ofzo dus ik begon alles in mijn armen te stapelen. Zoveel had ik tenslotte ook niet nodig. Dacht ik.
Ineens zag ik van alles waarvan ik dacht het nodig te hebben. Zo werd de stapel in mijn handen steeds hoger en hoger. Amper kon ik nog zien waar ik liep. Een jochie zag dat en vroeg aan me of hij me moest helpen. Nee, bedankt, ik red mezelf wel.
Ik was de hoek nog niet om of...*KLATS*BOEM*KEDENGEDENG* daar lag Mot op de grond met haar zooi. Een medewerker was om de een of andere reden wat schappen aan het leegmaken en had daarom al het spul uit die schappen, in de toch al krappe gang neergelegd. Daar waar ik net nog liep en nu de grond van iets dichterbij aan het bekijken was.
Meteen stond half Luxor om me heen om te kijken wat er is gebeurd. Ze zien natuurlijk niet elke dag een stofhappende en tussen het maandverband+pampers liggende blanke.
En zo had ik ze toch weer hun pleziertje en (leed)vermaak voor die dag bezorgt. Daarmee had ik mijn goede daad voor deze dag ook weer gedaan.

Na de supermarkt ben ik toch maar eens even mijn siësta gaan houden, voelde me een beetje gaar worden, wat zowel letterlijk als figuurlijk opgevat kan worden door die enorme hete zon.

Na de siësta zijn Mahmoud en ik onze ballontickets op gaan halen en erna zijn we een coffeeshop ingedoken. Geen coffeeshop a la NL, maar een coffeeshop a la Egypte. Dat betekent dat wij ons een heerlijk hoekje op hadden gezocht, ons daar neernestelden en toen de rest van de avond aan de waterpijp gelurkt hadden.
Weet je, het gaat niet zo zeer om die waterpijp of om het feit dat het lurken aan zo'n waterpijp best lekker is. Het gaat om het samenhorigheidsgevoel dat je daarvan krijgt! Dat maakt het zo knus en gezellig.
En zo kwam het dat ik daar in die coffeeshop weer met een grijns van oor tot oor zat. Mahmoud vond het toch wel moeilijk te begrijpen dat ik alle dingen zo geweldig en fascinerend vond; al die dingen die voor hem vanzelfsprekend zijn en waarmee hij mee is opgevoed.

Zaterdag
Wohoooow! Heb vandaag de ballonvaart gehad en het was geweldig!
Even was het nog spannend of de hele trip door zou gaan want er stond een hele harde wind. Door ballonnetjes op te laten konden ze in de gaten houden hoe de wind was.
Om even bij het begin te beginnen: om 5 uur werden we opgehaald met een busje waar al andere mensen inzaten. Vervolgens werden we op een bootje gedropt die ons naar de overkant van de Nijl bracht, naar weer een ander busje die ons naar de ballon zou brengen.
Er lagen 3 ballonnen klaar om vol met gas gegooid te worden. Één voor één werden ze gevuld. Mijn ballon werd als laatste gevuld. Had nog alle tijd dus ik was nog een beetje foto's aan het maken van de omgeving en aan het genieten van al die andere ballonnen in de lucht. Ineens werd er geschreeuwd op ons en moesten we heel hard naar de ballon toe rennen: hij zat namelijk al vol met gas, maar had nog gewicht nodig om hem aan de grond te houden. Het zal me idioot uit hebben gezien: al die blanke mensen keihard rennen met hun slaperige koppies. Voor ik het wist hadden 2 mannetjes me opgetild en in de mand gegooid. Toen iedereen erin zat konden we vertrekken!
Voor degene die het zich afvragen: eng was het niet, er was helemaal niks engs aan. Zowel het opstijgen als de landing ging heel geleidelijk en rustig aan. Geen gebonk, geen turbelentie, geen rare dingen. Je voelt ook niet dat je vliegt ofzo! Achtbanen zijn enger dan deze dingen!!!
Het is eigelijk heel rustig allemaal, ook in de mand. Er zaten rond de 19 mensen in de mand plus de kapitein (of piloot, of hoe je hem ook wilt noemen) maar iedereen was stil. Echt helemaal stil! Er werd geen woord gezegd. Iedereen was aan het genieten van alles wat je zag en vooral van die mooie zonsopkomst.
Doordat de wind harder en iets anders stond dan normaal, legden we ook meer afstand af. Zo gingen we de Nijl over en kwamen we ineens boven een dorpje waar normaal nooit een ballon overkwam. De mensen uit het dorpje wist niet wat ze zagen! Allemaal stonden ze op het dak of de straat, riepen en zwaaien naar ons! Dat was wel het meest mooie deel van de ballonvaart moet ik zeggen.
Na het dorpje was het tijd om te landen. En zoals dat een beetje logisch is: de ballon word ook weer leeg gelaten en valt omlaag. En waar viel die ballon op toen die omlaag viel? Juist op mijn hoek van het mandje. Daar zaten we dan met z'n 3en in ons hoekje van de ballon (het mandje was verdeeld in hokjes) ineengedoken en met onze bezwete lijven op elkaar gepropt. Heerlijk. Terwijl iedereen al buiten het mandje stond, moesten wij dus nog wachten tot die sterke mannetjes die enorme ballon hadden opgeruimd en van ons af hadden gehaald.
Na nog even zo op elkaar gepropt gezeten te hebben, konden ook wij eruit, onder een luid applaus van alle andere mensen en toegestroomde bewoners van het dorpje. Als afsluiter kregen we nog een t-shirt en certificaat!
Zo kwam het dus dat Mahmoud (die ik ook mee had genomen) en ik om half 9 in het appartement arriveerden. Wat gaat men dan doen in Egypte: domino spelen.
Voor dat ik het in de gaten had was het ineens half 2 en hadden we zo ineens een paar uur domino gespeeld met een close finish, waar ik uiteraard verloren had. Net zoals in NL, krijg je ook in Egypte dan het geruststellende bericht dat ik dan wel heel gelukkig moest worden/zijn in de liefde als ik geen geluk had in het spel.
Uhuh juist.
Mahmoud werd wat nieuwsgierig en begon me daarom wat uit te horen. Hij begreep niet waarom ik nog single was, terwijl het volgens hem zooooo makkelijk is om aan een liefde te komen in Nederland. Volgens mijn mening is het in Nederland makkelijker om een liefde op te bouwen dan om eraan te komen.
In Egypte heb je natuurlijk het hele uithuwelijkgebeuren, maar gelukkig word dit niet altijd meer gedaan.
Abdul, de broer van Mahmoud, is 35 en vond het tijd worden om te trouwen, hij was tenslotte wel al ‘oud'. Hij ontmoette ergens een meisje en besloot dat hij met deze dame oud wilde worden en een gezin wilde stichten. Let wel op: na elkaar slechts één keer gezien te hebben.
Beide families/ouders hebben gesprekken gevoerd en zijn hiermee akkoord gegaan. Deze twee mensen gaan trouwen. Nu is het zo dat elke keer als Abdul zijn meisje wil zien en er op bezoek wilt gaan, hij een cadeau mee moet nemen. Abdul is niet rijk! Hij is dus al een half jaar verloofd, maar heeft zijn aanstaande pas een paar keer gezien.
Het is hier ook echt not done om elkaar ergens in de stad te treffen, stiekem of niet. Dat hoort gewoon niet. Heb wel gevraagd waarom dat niet hoort, maar een echt antwoord hebben ze daar niet op. Het is ‘gewoon' zo. Na het huwelijk kunnen ze overal samen heen gaan, maar van tevoren blijft het bij bezoekjes aan het meisje thuis. Hier hebben ze dus niet echt de kans op de liefde op te bouwen en een fundament voor een relatie op te bouwen alvorens ze aan het heel huisje-boompje-beestje gebeuren gaan beginnen.
Ik kan me dus wel Mahmouds denkwijze indenken...in NL zeg je tegen je ouders: toedeloe, ben er met Pietje vandoor en jullie zien me vanavond wel, en dan is dat goed. Zoiets halen ze zich hier niet eens in hun hoofd!
Na het hele liefdesgesprek werd Mahmoud er een beetje moe van, dus hij vertrok naar huis om een siësta te gaan houden. Hij raadde mij aan om er ook een te nemen, want het was volgens hem waaaay to hot om de straat op te gaan.
Ik zat zelf echter nog helemaal vol van al die adrenaline van alles en, nouja, ik blijf nog altijd Mot, zo eigenwijs dat ik zelfs de goede raad van een in geboren en getogen Egyptenaar de wind in sla, dat ik me besloot de fiets te pakken en zo Luxor onveilig te maken.
Je wilt niet weten welk commentaar ik allemaal kreeg!
Je ziet hier eigelijk niet echt vrouwen fietsen als ik er zo over nadenk, maar al zeker geen blanke.
Duimen werden naar me opgestoken, er werd geschreeuwd naar me dat ik goed bezig was, etc. Ze gingen nog net niet richting mij bidden in plaats van richting Mekka.
Na een tijdje had ik het wel weer gezien en ik besloot de KFC binnen te gaan. Van de vorige keer kon ik mij herinneren dat ze daar overheerlijke salades hadden. Na ik er een verorberd had liep ik naar buiten om een fiets te pakken en terug te gaan naar het appartement. Tot...ik stokstijf bleef staan...Aan de overkant van de straat stond iets heel moois naar mij te lonken. Met een big smile op mijn gezicht en nog net niet kwijlend liep ik erheen. Wat een lekker ding. Hij is echt universeel. In de verste uithoeken kom je hem tegen en waar dan ook; hij steelt mijn hart! Mijn kever....*zucht*
De eigenaar zag me ernaar kijken en kwam vervolgens even buurten bij me. Mocht de auto zelfs van hem over kopen. Hij vond het een beetje gek dat ik zo crazy in love op zijn auto was. Volgens hem en alle andere Egyptenaren, was het maar een stoffig bak roest. Een beetje zoals men ook in de film over ‘Herbie' denkt.
Kopen is geen optie. Zou deze auto echt niet zonder enige brokken naar waar dan ook kunnen brengen. De enige verkeersregels waar ze zich aan houden zijn de stoplichten (waar overigens ook groot op aangegeven word hoeveel seconden het nog duurt voor het rood of groen word) en aan de goede kant van de weg rijden.
Zebrapaden liggen er wel, maar dat toch weer enigszins voor de sier. Vraag me af of ze überhaupt wel weten wat daar de bedoeling van is.
Het verkeer hier lijkt een chaos, maar toch ook wel ergens een georganiseerde chaos. De bestuurders weten goed wat ze doen. Moet je voorstellen dat je daar met je fietsje tussenrijd. Een heel avontuur hoor!!!

Vanuit de ballon!!!

Zondag
Vandaag besloot ik om weer naar The Valley of the Kings te gaan. Was er in oktober al geweest, maar toen ben ik niet nar het graf gegaan van Toetanchamon. Eigelijk door gebrek aan informatie en door onwetendheid over zijn achtergrond en verhaal.
Deze keer wilde ik hem dus gaan zien!
In de King Valley liggen wel bijna honderd koningen/farao's begraven. Dat wil zeggen: graven die ze nu gevonden hebben. Ze zijn er nog steeds aan het zoeken!
Van het merendeel van de graven weten ze echter niet wie de persoon geweest is.
Elk graf is een eigen graf; een heel eigen ingang met eigen ruimtes en gangen erin.
Op de muren zijn schilderingen gemaakt en er staat ook één kist waar ze dus de koning/farao ingelegd hebben. De mummie dus. Al die mummies zijn naar Cairo gebracht behalve één: Toetanchamon. Deze kun je dus bezichtigen. Mijn plan van vandaag was dan ook om Toetanchamon te gaan zien en ook om nog wat andere graven te bezichtigen. Dat is het voordeel van alleen op vakantie gaan: je kunt helemaal je eigen plan trekken!
Vol goede moed vertrok ik uit het appartement de straat op. Na ik een taxi aangehouden had, vroeg ik hem of hij me naar de King Valley wilde brengen (1 uur rijden door woestijn) daar wilde wachten tot ik klaar was en me achteraf weer terug wilde brengen.
Dat wilde deze beste man wel, maar wel voor 200 pond. Wat neer komt op zo'n €28 zoiets. Goed te doen.
Ja Dahááág we zijn niet in NL! Hier doe ik het daar écht niet voor. Veel te veel. Heb er sowieso een hekel aan om als een toerist behandeld te worden. Ben er natuurlijk wel een, maar wil er niet echt een zijn, ben liever one of the guys . Maar het feit dat ik blank en vrouw ben, helpt daar niet aan mee.
Anyway, het feit dat ik ook nog eens een Nederlander ben, maakte het dat ik die taxi niet instapte voor deze belachelijk hoge prijs.
Vooruit zei meneer Hassan, mijn chauffeur: 180.
Nope.
Special price, only for you: 170!!!
Gast, piel, sies kebab. 100 pond of ik ga een andere taxi ritselen.
Ze stonden we er nog 5 minuten te bekvechten en uiteindelijk kwamen we uit op zo'n 110 egyptian pound. Nog steeds veel te veel! Maar deze beste Hassan zou dan een goede dag hebben.
Na heerlijk gereden te hebben door de woestijn, kwamen we dan eindelijk aan bij de King Valley, waar beste Hassan beloofde op mij te wachten.
Slowly slowly ging ik rondlopen daar, had de avond ervoor al een fles water in de diepvries gedaan, zodat ik nu verzekerd was van fris water.
Het vakantie hoogseizoen was nog niet echt bezig in Egypte, dus ook hier was het lekker rustig. Wat wel balen was, is dat het graf van Toetanchamon gesloten was. Bezoekers die naar hem kijken brengen veel stof en bacteriën binnen en ook het licht is niet goed. Daardoor moet hij goed beschermd worden, wil hij nog wat jaren meegaan. Daarom was hij gesloten, helaas pindakaas. Hij ging wel later open die dag, maar ik had weinig zin om een paar uur te wachten daar.
Dus ik ging maar andere graven bezoeken. Helemaal in het achterste hoekje vond ik een graf, waarvoor je eerst een héle steile en hoge trap op moest. Voor alle andere graven moest je juist afdalen, dus deze trap alleen al maakte me erg nieuwsgierig naar het graf, ook omdat hij anders was dan andere.
Eenmaal omhoog geklommen had ik een sjiek uitzicht over de King Valley, en was ik bij de ingang aangekomen. De ingang, waar normaal een ventje hoort te zitten die je kaartje controleert. Alleen zat er nu niemand. De deur was echter wel open! Ik was niet voor niks helemaal omhooggeklommen dus ik liet me niet tegenhouden en liep naar binnen toe.
Om eerlijk te zijn, was het echt dood en doodeng om daar naar binnen te lopen. Aan de ene kant was het spannend, aan de andere kant doodeng. Bij elke stap die ik maakte twijfelde ik of ik verder wilde lopen of heel hard terug omhoog wilde rennen. Via een trap daalde ik namelijk af in de graftombe.
Wat als iemand kwam om de toegangsdeur dicht te maken? Niemand had me naar binnen zien gaan! Het was echt heel benauwd daar binnen en zeker warmer dan buiten. Hoe verder ik de trap afliep naar beneden, hoe warmer het werd.
Als iemand zo lollig zou zijn om die deuren dicht te gooien, dan had ik wel een klein probleempje met de temperatuur en mijn water dat bijna op was!
In de tombe hoorde je niks, geen geluid, noppes nada. Er waren wel lampjes, maar die waren niet echt fel. Echt genieten van de muurschilderingen kon ik dus ook niet als afleiding.
Nog steeds twijfelde ik bij elke stap...zou ik verder gaan of toch terug naar boven rennen?! Maar, het moment dat ik de drempel bij de ingang overstapte, had ik na A nu ook B gezegd. Voor mij betekend dat dat er geen weg terug is. Omdraaien was geen optie en daarmee won mijn avontuurlijke en ongelooflijk nieuwsgierige ziel het van mijn schijterigheid.
Mijn ogen en oren stonden op scherp en alsmaar ‘Hello' en ‘Salaam' roepend vervolgde ik mijn weg dieper de tombe in. Het enige geluid dat ik hoorde was de echo van mijn woorden.
Het hart zat in mijn keel en ik heb denk ik te vaak films als ‘The Mummy' gezien. Meteen herinnerde ik me alweer waarom ik enge films en thrillers echt niet leuk vind om te kijken. Hierdoor! Mijn fantasie nam een loopje met mij. In gedachten zag ik helemaal voor me hoe ik de deur achter me in het slot hoorde vallen, en voor me ineens allemaal muren zou zien bewegen. Hoe er ineens gangen tevoorschijn kwamen met fakkels aan de zijkant en er aan het einde van de gang ineens allemaal mensen in kostuums waren.
Je zal begrijpen dat ik me niet echt relaxter voelde door deze gedachte.
Langzaamaan bereikte ik het einde van de graftombe en dus ook de plaats waar de kist staat. Ik wilde de hoek omslaan om daarheen te gaan, maar wat ik daar zag, deed me stokstijf stilstaan. 2 ingezwachtelde benen zag ik om de hoek uitsteken.
Mummy? Hier? Stiekem had ik altijd al de fantasie om hier in Luxor ergens in een tempel of tombe te zijn, ergens tegen een paal of steen te leunen en dan ineens te merken dat deze verschuift, er een heel spectaculair graf ontdekt zou worden en vervolgens naar mij vernoemd zou worden.
Ahum.
Helaas voor mij bleek ik geen mummie ontdekt te hebben, maar was het het ventje dat eigelijk aan de ingang hoorde te zitten. Hij was lekker aan het slapen!
Die voeten waren gewoon verbonden. Niet gemummificeerd ofzo. Daar vervlogen al mijn fantasieën en stond ik ineens weer met beide benen op de grond.
Heb hem wel wakker gemaakt. Vond dat wel zijn straf. Dus ik riep heel hard: Hee yooo Ramses X!!!!! (Ramses is ook een naam die aan een aantal koningen gegeven is, Ramses X bestaat echter niet, maar omdat hij er als een mummie bijlag, noemde ik ‘m zo, snappi!)
Hij gaf nog niet echt een teken van leven dus ik nog wat harder: Salaam!!!! Ramses X, Goooooooooodmorning!!
Toen werd hij wel wakker en moest hij wel lachen om mijn grapje. Vervolgens liep hij weer gezellig mij mee omhoog om het werk te gaan doen waar hij voor aangenomen was.

Zo zeg, dat was me het avontuur zeker wel weer!
Na nog 2 wat minder spannende tombes bezocht te hebben, had ik het wel gezien en besloot ik richting Hassan te gaan.
Om vanuit de tombes naar de uitgang te gaan, word je met een soort van treintje erheen gebracht. Zoals ik net al zei was het niet druk daar.Was dan ook even de enige die naar de uitgang wilde. De bestuurder van het treintje riep me bij zich en ik mocht warempel naast hem, vooraan dus, zitten!
Sjee de laatste keer dat dat gebeurde was ik 3 en nog lief.
Dus gezellig klauterde ik naast hem en genoot ik van de terugweg.
Het verbaasde me niet dat hij een gesprekje met me aanknoop en ik moest hetzelfde riedeltje afzeggen dat ik al zovaak eerder deze week tegen mannen moest vertellen: Hoelang ik hier bleef, welk hotel ik zat, hoe ik heette (‘'What? Mouwouwd' Uuh ja zoiets ) of ik een vriend had en hoe deze heette (altijd ja zeggen: Ja dus en Thomas is zijn naam. Ken geen Thomas, maar dit was de 1e naam die in me opkwam).
Waarop hij ineens zei: you go marry me!
Uuh watte??'No! I have very nice husband!''
'Only one day!'
'Jahaa ammehoella!'
'Only one morning'
'.....'
'Ok, only one hour!'
'Grmph. My husband get jalours.' Ja joh je moet toch iets verzinnen!!!

En toen, tóen kwam de vraag waardoor ik bijna uit het treintje donderde van schrik.
'How's the sex?'
Dat heb ik denk ik níet goed verstaan. 'Uuuh Whát???'
'How's the sex?'
Daarbij begon meneertje ook een beetje handtastelijk te worden.
Vriendelijk verzocht ik hem dan ook om zijn mond te houden en door te rijden. Wat neerkwam op Shut up and drive. Alsof ik het was die het liedje voor Rihanna geschreven heb.

Verder had Mahmoud me nog zo gewaarschuwd om niet te koud water te drinken als het zo heet was, want dat is niet goed. Niet dat ik eigenwijs ben ofzo, maar denk het gewoon wel allemaal te weten.
Ben er zelf wel achter gekomen dat dat niet goed is.
Stond weer in mijn supermarkt wat flessen water af te rekenen en voelde me ineens licht worden in mijn hoofd. Alhoewel in nooit flauwgevallen ben, voelde ik dat ik nu wel de neiging tot had. Snel rekende ik mijn flessen af en ging even in de schaduw zitten. Na daar even gezeten te hebben, strompelde ik naar mijn fiets en fietste zo rustig aan maar ietswat zwalkend naar het appartement, wat gelukkig niet ver meer was. De fiets zette ik in de gang neer,waar ook de watchmen zat die het gebouw in de gaten hoort te houden maar meer slaapt dan iets anders doet.
Anyway, ik vroeg mezelf af hoe ik die flessen allemaal omhoog kon slepen en besefte dat ik dit niet kon. Snel plofte ik op de trap neer en vroeg de watchmen of hij even de flessen omhoog wilde brengen voor mij. ‘Yes' zei hij en bleef gewoon zitten waar ie zat. Nouja ik begon mezelf maar wat omhoog te hijsen op de trap samen met de flessen. Tot ik ontdekte dat mijn fiets, die beneden nog stond, niet op slot was. Shit. Ik weer vragen aan het ventje of hij even mijn fiets op slot wilde doen. ‘Yes' was weer zijn antwoord en alweer bleef hij zitten.
Grmphh!!!
Warempel, hij stond op en liep naar mijn fiets. Hij liep er wat omheen, bekeek hem, voelde eraan en mompelde wat, maar van het slot bleef hij af. Ik dus maar weer omlaag strompelen om mijn fiets op slot te doen. Eenmaal boven aangekomen in het appartement heb ik alles uit mijn handen laten vallen en mezelf op bed gegooid. Na een uur werd ik weer helemaal fris en fruitig wakker en besloot ik om de was te doen. Alhoewel ik wel een wasmachine had, besloot ik het op de hand te doen. Net zo snel en wel zo waterbesparend. Zo kwam het dat ik op het balkon zat met wat emmers water om me heen om mijn wasje te doen. Kreeg ineens flashbacks naar Ghana, waar ik dit bijna 5 maanden lang heb moeten doen en waar het na verloop van tijd normaal geworden was.

Na ik mijn wasje gedraaid had en me wat opgefrist had, ging ik naar de familie thuis. Heerlijk gegeten met z'n allen en erna gekletst en spelletjes gedaan. Wat een heerlijke avond! Zit je dan in een echt Egyptisch huis, op het dakterras te genieten van alles. De mensen, het eten maar ook die supermooie sterrenhemel. Bruce Almighty kon ook wel hier langsgeweest zijn!
Deze avond was tot nu toe het mooiste hier in Egypte. Ja, zelfs mooier dan de ballonvlucht. Gewoon het samenzijn met de mensen en de gezelligheid is zo mooi! Het bewijs dat je geen dingen hoeft te bezichtigen etc om een mooie tijd te hebben, maar dat je dit des te meer kan hebben door gewoon gezellig bij elkaar te zitten!
Na deze heerlijke avond bracht Abdul me weer met zijn motor naar het appartement. Een betere afsluiter van deze avond kon ik niet hebben!
Heerlijk om over de weg te zoefen en om gewoon aan alles en niets tegelijk te denken.
De wind waait door je haren, de lichtjes overal langs en op de Nijl, gewoon alles...zucht!
Had trouwens geen rekening gehouden met de mogelijkheid dat ik eventueel met een motor terug zou moeten gaan.
Om me een beetje aan te passen, had ik me een rok aangedaan, die ik sowieso al niet gauw draag. Nou, zie daar eens charmant een motor mee op te klimmen zonder al te veel bloot te laten zien. Ik voelde me echt een soort van Bridget Jones zoals ik aan het stuntelen was daar met het op en af klimmen van die motor. Er word sowieso al naar je gekeken omdat je blank bent, dus je hebt al genoeg bekijks en zie dan ook nog maar eens een beetje netjes die motor op en af te klimmen. Hmm!

@ de graftombes

Dinsdag
Hmm het is alweer dinsdag. Time flies when your having fun!!!
Had gister erg veel zin om een plons te nemen, maar als je in een appartement zit heb je deze luxe niet. Ben dus een mooi uitziend hotel binnengelopen en heb daar op mijn allervriendelijkst gevraagd of de mogelijkheid bestond dat ik gebruik kon maken van hun zwembad.
Moest wel een beetje betalen, maar het was wel mogelijk. Oooh en het was heerlijk! Had vanuit mijn ligstoel uitzicht op de Nijl, wat erg mooi was!
Ben normaal niet echt iemand die zoals hier in het openbaar mensen gaat afzeiken, maar het volgende verhaal moet me van het hart. Wat er vandaag aan het zwembad gebeurde was te ranzig. Aangezien het om Britten gaat, gooi ik het verhaal hier neer, in de veronderstelling dat zij het niet zullen en kunnen lezen.
Het was erg rustig aan het zwembad, in totaal zo'n 9 mensen.
Waaronder 2 Britse dames.
2 modder, moddervette Britse dames.
Mezelf vergelijkend met hun, voelde ik me ineens een soort van weelderige wulpse Dutch überslanke babe daar aan het zwembad.
Zo dik waren ze dus.
Daar is allemaal niks ranzigs aan, maar ze hadden allebei een gigolo gescharteld. 2 knaapies die net niet ouder dan mij waren. Ze moesten niet onder een van de vrouwen terecht komen want dan hadden ze een probleem.
Opzich is dit ook nog niet ranzig. Laten we het zo zeggen: de Britse dames spekken /vullen zo de Egyptische kas. Omgedraaid word het Britse spek gevuld door de Egyptenaren, goeie deal toch.
Echt, gun het ze allemaal van harte om aan hun trekken te komen en dat hun fantasieën vervuld worden etc. Maar laat die fantasieën vervuld worden daar ergens in een hotelkamer en niet zo onder mijn toch al preutse neus!
Zonnebrand werd opgesmeerd op plaatsen waar volgens mij echt geen zon kan komen en....verdere details bespaar ik je en het zal niemand verbazen dat ik mijn ligstoel omdraaide en zo geen uitzicht had op de het zwembad, maar nu op de Nijl, waardoor ik een ietswat relaxter uitzicht had.
Wat een spektakel weer vandaag!!!

Woensdag
Mijn laatste volle dag hier!
Vandaag heb ik ook weer heerlijk gezwommen. Voor ik ging besloot ik eerst nog de prullenbak leeg te maken en alle zooi te deponeren in zakken, alvorens ik deze weg ging brengen naar de openbare containers, die toch op de weg lagen richting het zwembad.
Nog voor ik bij de vuilcontainers aankwam, kwamen 2 zwerverskindjes mijn richting opgerend om de zakken met vuil uit mijn handen te pakken. Aan de buitenkant was het er niet aan af te zien dat er enig vuil in de zakken zat...ze zullen er wel een radar voor hebben!
Ze namen dus de zakken van me over en ik liep verder...had namelijk de neiging om achter me te kijken om zo te zien wat ze met die zakken en mijn vuil zouden doen, maar ik deed het niet. Ik wist het natuurlijk wel. Ze gingen kijken wat, en of er iets bruikbaars tussen zat.
Meteen al had ik spijt dat ik het afval vandaag pas wegbracht en niet ook al en paar dagen eerder.
Maar goed, ik ben niet dom en had van tevoren al het vermoeden dat deze kindjes de zakken door zouden rommelen, dus voor ik op weg ging naar de containers, ging ik nog even de markt op om wat fruit te halen. Het fruit had ik ook in een zak gedaan, dus zo wachtte deze kindjes nog een verassing bij het doorzoeken van mijn zakken!

Van het ene uiterste ga ik even naar het ander uiterste. Besloot vandaag om eens een massage te gaan nemen. Nooit gedaan en hoorde+zag altijd dat het zo goed was. Vooruit dan maar; ik ging na het zwemmen in het hotel een massage nemen.
Zo gezegd en zo gedaan. Ik kon plaatsnemen op zo'n tafel en een ventje ging me eens lekker onder handen nemen.
Hij begon heerlijk en net toen ik het ontspannende eraan begon te voelen vroeg hij: 'You sure? You only 30 minutes? No good! I make special price! 1 hour is better for you!'
'Hrmphhhh aargh makker, hadden we dit net al niet afgesproken! No!'
Even later vroeg hij of ik een zachte of harde massage wilde.
Ik had het idee dat een zachte massage aan zou voelen alsof iemand me zonnebrandcrème aan het opsmeren zou zijn, of wellicht iets sensueels zou hebben, waar ik bij deze vent echt geen behoefte aan had.
Dus koos ik voor de harde massage. En dat, dát was het begin van alles!
Het begon heerlijk! Precies zoals ik altijd dacht dat een massage zou zijn. Maar toen werd het harder en harder en harder. Weet niet welke trucs hij allemaal uit zijn trukendoos haalde, maar soms leek het alsof hij met 10 handen tegelijk bezig was. Hij ging zo hard over mijn spieren heen, dat ik niet begreep wat hier ontspannend aan was. Lag zowat helemaal ineengekrompen bij hem op de tafel! Ook ging hij zo roffelen en kloppen overal en ook helemaal heel hard zo over mijn ruggengraat heen. Aaahw voel je ‘m?
Dus zo lag ik helemaal stijf en niet-ontspannen op die tafel. Toen ineens begon hij mijn voeten te doen. Nou als je ergens niet aan moet komen zijn het mijn voeten. Ik moest op mijn lippen bijten om het niet uit te schateren van de lach. Het kietelde hartstikke! Ik lag zowat te schokken van de ingehouden lach daar op die tafel en van binnen gierde ik het uit. Het scheelde echt niet veel of ik was daar keihard in de lach geschoten.
Ben verder niet zo thuis in de masserende termen, maar op een begeven moment ging hij zo trommelen op mijn huid. Mijn god! Hij moet gedacht hebben dat ie een pot drilpudding aan het masseren was. Ik zag het natuurlijk niet, maar voelde alles trillen. Hij zal de naschokken nu nog voelen.
Eenmaal klaar met masseren probeerde hij me nog een masker aan te smeren en wees daarop naar één minuscuul klein puistje op mijn hoofd. Maar ik kon het niet verdragen om hier nog langer te zijn, dus na betaald te hebben, liep ik snel naar buiten.
Daar kwam alles naar buiten wat ik tijdens de massage ingehouden had. Gierend van de lach liep ik over de straat heen. Als maar hoofdschuddend en lachend vervolgde ik mijn weg naar huis. Kon niet echt zeggen van: Goh ik voel me zoveel beter! Aan het zwembad voelde ik me relaxter moet ik zeggen. Ben daar denk ik toch niet het type voor. Och, weer een illusie armer en een ervaring rijker.

's Avonds ben ik bij de familie Shalaan gaan eten, waar ik samen met Mahmoud heen gefietst ben, wat heerlijk was! Was weer net zo'n mooie avond als zondag. Ben echt heel blij dat op zo het echte Egypte leer kennen.
Alleen is daar wel een nadeel aan verbonden. Met een ander gevoel neem je afscheid van het land als je weg gaat. Als je hier gewoon op vakantie komt, pak je je koffers en baal je dat je vakantie zo snel voorbij is gegaan. Nu in dit geval laat ik hier mensen achter. Mensen die duidelijk aantonen dat ze om mij geven, maar waar ik ook om ben gaan geven.
Ben al geen held in afscheid nemen, echt totally not, maar dit is gewoon echt niet leuk. Bah! Heb nu al een dikke steen op mijn maag zitten. L
Heb overigens ook het gevoel hier langer te zijn dan één week. 1 Week geleden reed ik zowat al aan naar Düsseldorf en nu pak ik mijn koffer alweer om terug te gaan naar het koude, natte en grillige Nederland. Bah!

Donderdag
In een opwelling besloot ik om vannacht op de sofa te slapen die op het balkon staat. Het was heerlijk, alleen de muggen maakten het wat minder aangenaam.
Vanmorgen heb ik het appartement gepoetst en ook weer mijn afval weggebracht waar ook nog al mijn cornflakes inzaten die ik veel te veel had ingekocht.
Eerst zag ik geen kindjes, maar na wat zoeken zag ik er eentje die aan het slapen was in een portiek. Hij zag er uit alsof hij al jaren aan het zwerven was, alhoewel hij niet ouder was dan, ik schat, 12. Versleten, vieze en gescheurde kleren had ie aan. Natuurlijke dreadlocks en gele tanden. Anyway, ik liep naar hem toe en toen werd hij wakker. Hij had het direct geschoten dat ik iets voor hem had, dus kwam hij al op me afgelopen.
Ik liep weer terug en hoorde ineens achter me: ‘Ksst!'
Het kindje riep me...wat bleek nou; had zo'n badspons weggegooid en hij dacht dat het per ongeluk gebeurd was, de schat! Heb hem een dikke knuffel gegeven en me omgedraaid. Kon het toen allemaal moeilijk uit mijn hoofd zetten. Voor mij is het heel makkelijk om me om te draaien en weg te lopen. In nog geen 24 uur zit ik in een wereld waar ik alles heb wat ik wil. Hoelang blijven deze kinderen nog zo? Waarom eigelijk? Zal er ooit zorg komen voor hun? Wat is hun lot? Haalt iemand hun ooit uit deze sleur?
Allemaal vragen zonder antwoorden en das frustrerend.
En daar kreeg ik toen een slecht humeur van. Gebeurd eigelijk niet vaak bij mij (je moet me 's morgens met rust laten het eerste half uur dat ik wakker ben) maar als het gebeurd dan kun je me eigelijk beter alleen laten en dan ben ik niet te genieten.
Niet alleen door die kids was ik zo van mijn humeur af, ook door het vooruitzicht: eerst afscheid nemen van de familie en dan naar Nederland. Het koude grillige Nederland. Bah! Besefte des te meer en beter dat ik qua opleiding een goede keuze heb gemaakt en mijn final destination zeker niet Nederland zal zijn!

De tijd vloog voorbij en zo was het ineens tijd om richting de familie te gaan om daar afscheid te nemen. Bah bah! Heb dat maar heel snel gedaan en ben gauw doorgegaan naar het vliegveld. Na lang wachten, wat vertragingen en een tussenstop kwam ik 's avonds aan in Düsseldorf en een tijdje later in NL. Wat een wereld van verschil als je het vergelijkt met Luxor, wat een verschillen. Niks van datgene wat ik diezelfde morgen nog allemaal zag, hoorde en rook, kon ik nu in NL ontdekken, niks!
Daarom, blijven wij maar dromen!