27 Januari 2007 was de dag dat ik op het vliegtuig stapte om weer naar huis te gaan, naar Nederland. Maar het was ook de dag dat ik bij een ander 'thuis' weg ging; Ghana!

Vanaf 14 september '06 was ik daar samen met Rian geweest om te werken bij Operation Hand in Hand.

Operation Hand in Hand is een weeshuis, opgezet door een Nederlandse tropenarts die in Ghana woont: Ineke Bosman. Het is een weeshuis voor kinderen met een lichamelijke en/of verstandelijke beperking. Het is tevens ook de enige opvang in Ghana in dit soort.

Hoe raar het voor ons ook mag klinken, de mensen in Ghana geloven dat als een kind met een lichamelijke en/of geestelijke beperking wordt geboren, er een soort van geest inzit. Ook, hoe cru het klinkt, hebben ze niks aan een kind met een beperking, dat brengt alleen zorgen en geen geld, geen eten. Dus wat doen ze met het kind? Juist, dat dumpen ze, waar dan ook...
Om een paar voorbeelden te noemen: bij de rivier, in een plastic zakje voor het politiebureau, op de markt, and so on...

Er is een kant in mij die begrijpt waarom de ouders dit doen. We hebben het over Afrika, het land dat materieel gezien niet veel heeft en waar elke cent 10 omgedraaid moet worden. De zorgen van een kind met een beperking kunnen ze er niet bij gebruiken.
Maar, aan de andere kant; ik heb de kinderen gezien en meegemaakt. Het zijn mensen, net als iedereen!
En ja, in het begin is het moeilijk om een weg te vinden om met de kinderen om te gaan, ook omdat ik geen ervaring had in het werken met mensen met een beperking.
Je moet je een manier van communiceren eigen maken met de kinderen. Sommige spreken en/of verstaan Engels, maar andere spreken/verstaan meer Twi (dialect) en andere spreken helemaal niet. Maar op een gegeven moment merk je dat het communiceren vanzelf gaat en dan bouw je de meest geweldige banden op met kinderen. Ik heb de mooiste banden opgebouwd met de kinderen die niet konden praten.
Dan komt de andere kant ter sprake: ik zou de ouders van de kinderen eens willen zien, spreken en door elkaar rammelen.
Ik zou ze hun kind eens willen laten zien. Hun kind dat zoveel moois en geluk aan mijn leven heeft toegevoegd, iets wat zij niet in hun leven wilden toelaten!
Het is ongelooflijk om te bedenken dat de ouders hun kind niet wilden hebben terwijl het zo'n mooie personen zijn, stuk voor stuk.

Al die tijd in Ghana heb ik dan ook met zoveel plezier daar gewerkt, elke dag was leuk en mooi.
De weekenden waarin we vrij waren, werden evengoed werkend tussen de kids doorgebracht (hoewel het niet als werken voelde!).
Al in november vroeg ik mezelf af, hoe ik in vredesnaam ooit afscheid moest nemen van deze mooie plek!
En ik kan je zeggen, toen het moment eenmaal daar was, was het afschuwelijk. Daar sta je dan, met alle kinderen en verzorgers om je heen, met iedereen om je heen die de tijd zo mooi en dierbaar heeft gemaakt. Zo moeilijk om daar afscheid van te nemen!
Je weet niet of en wanneer je nog eens terug komt. Daarbij weet je ook niet wie je nog wel of niet terug gaat zien.
Het plekje is een waar thuis geworden en de mensen die er wonen voelen als familie. Maar ja, het ticket is geboekt en in Nederland zijn helaas weer al die verplichtingen dus naar Nederland gaan moet je.
Vervolgens land je in België (we vlogen vanuit en naar Brussel) wil je je tas van de kofferband afhalen, maar lukt het niet omdat je tas heel zwaar is en er allemaal mensen om die band heen staan die zwaar gefocust zijn op hun eigen bagage.
Weg is de vriendelijkheid en behulpzaamheid van de Ghanese mensen.
Welkom in West-Europa waar het weer ieder voor zich is en waar vrijwel niemand ongevraagd een onbekende ten hulp schiet.
Wat een enorme klap in je gezicht na bijna 5 maanden geleefd te hebben tussen die mooie Ghanese mentaliteit.

Vervolgens zie je iedereen weer, wat erg leuk is, je vrienden, familie, klasgenoten, kennissen, you name it. De eerste weken zijn dan ook heel leuk geweest! Maar als iedereen na je een paar keer gezien te hebben, gewend is aan het feit dat die Mot weer in het land is, wordt er ook weer verwacht dat jij ook weer gewend bent om weer ‘thuis' te zijn.
Je hebt tenslotte je ‘goede daad' gedaan, lekker wat aangefoddeld met die Afrikaanse kindjes en dat was dat.
Niet dus! Zoals ik al heel vaak hierboven hebt neergezet is dat je een thuis en een familie hebt waar je zoveel om geeft maar die duizenden kilometers verder zitten.
Er is een land, heel ver hier vandaan waar je je o zo thuis voelt, zoveel meer dan in Nederland. Een land waar je zoveel hebt, niet alleen het weeshuis! Alles in het land dat je zintuigen zo laat prikkelen mis je. Steeds meer en net als je denkt dat je het niet erger kan missen, word het tóch weer een beetje erger.
En dat is ingewikkeld. Je hebt in Nederland je thuis, je vrienden, je familie etc. Maar er ontbreekt nog altijd een stukje, er mist nog iets. Er is een deel van me wat daar achtergebleven is, er zit een stukje Ghana in mij, waar ik in Nederland vrijwel niks mee kan.
Een ding weet ik wel en dat is dat Nederland niet mijn final destination zal zijn.
Waar wel? Geen idee. Maar het is raar en soms vind ik mezelf ondankbaar door het feit dat ik in Nederland woon, een van de meest welvarende landen van de wereld en me hier niet op mijn plek voel.
Zoveel mensen zouden er enorm veel voor over hebben om hier te kunnen wonen terwijl ik hier opgegroeid ben en nergens liever ben dan buiten Nederland.

Nu, nu heb ik eindelijk de kans om terug te gaan. Ik heb een ticket geboekt naar Ghana! 12 juli vlieg ik via Düsseldorf naar Ghana toe om daar tot 15 augustus weer te blijven. Wat een heerlijk vooruitzicht, ongelooflijk. Ik hoef niet meer te fantaseren en me te bedenken over wanneer ik weer eens terug zal gaan en hoe het zal zijn, maar ik ga het beleven en ik wéét nu wanneer ik terug ga en dat geeft me echt een stukje rust.
Al vanaf ik daar in het weeshuis werkte, besefte ik al dat, mocht ik eens terug gaan, er een hele kleine kans is dat er nog kinderen zijn die me kennen. We hebben het over kinderen met een verstandelijke beperking en 2 ½ jaar weg zijn is héél lang in een kinderleven. Maar dat is ok voor mij, ik weet dat de kids daar zo goed zitten en zo gelukkig zijn daar.
Verder ben ik benieuwd naar wat het land zelf met me gaat doen als ik weer voet op bodem zet. In de tussentijd ben ik een paar keer naar Egypte geweest en elke keer als ik de Afrikaanse kust zag naderen kreeg ik echt zo'n adrenalinekick en een heel fijn warm gevoel...

Het duurt nog wel even (7 maanden op het moment van schrijven) dus: will be continued!!!!!!