Ik was aan het twijfelen; wanneer zal ik een update geven: 14 januari (één maand na mijn eerste 'Back to Ghana' log en tevens de dag van aankomst + vertrek in het weeshuis), of 12 januari (de 12e is de dag dat ik vertrek).
Aangezien het laatste meer logisch is, zal ik elke 12e van de maand hier een update geven over hoe het er allemaal voor staat wat mijn Ghana trip betreft.

Sinds ik terug ben van Ghana is Ghana elke dag in mijn gedachten geweest. Dus niet alleen het de kindjes van het weeshuis, maar als ik zeg Ghana, bedoel ik alles in Ghana. Nouja niet alles natuurlijk, want heb lang niet alles gezien van Ghana, maar alles van datgene wat ik daar heb mogen zien.

In het begin was ik vooral bezig met terugdenken, terugdenken aan alles wat ik meegemaakt had en terugdenken aan alle lieve mensen die ik had leren kennen. Maar gaandeweg ging ik ook meer vooruit denken. ‘Wanneer heb ik de mogelijkheid om weer eens terug te gaan', ‘Wanneer zal ik iedereen weer zien?', ‘Wanneer zal ik weer voet op Ghanese bodem zetten?'
Nu heb ik dus het antwoord. 12 juli is de dag. 13 juli zal ik in het weeshuis aankomen. Precies 2 ½ jaar na ik er mijn afscheidsfeest had. Niet gepland dus echt toevallig!
12 juli krijg ik dus antwoord op al die vragen die door mijn hoofd spoken.
Maar gaf me die datum de eerste weken na ik het ticket geboekt had een stuk rust, sinds een paar weken heb ik het gevoel van NU weg willen. Ik wil niet al die tijd wachten, maar potverdorie NU weg uit NL en NU naar Ghana toe.
Maar goed, de tijd is nog nooit stil blijven staan en heb ik gelukkig in Swalmen en Vlissingen meer dan genoeg leuke dingen te doen. Geduld is helaas een eigenschap dat ik niet geheel bezit en vooral in zo'n soort situaties. Het moment komt wel en tot die tijd doe ik het met de voorpret die al enorm aanwezig is.


Ergens is het ook wel een beetje eng, doodeng! Niet om het feit dat ik alleen ga, want dat is een ding waar mijn oma zich meer zorgen over maakt dan ik. Dat is totaal geen issue voor mij. (geen issue is dat ik alleen ga, niet de issue dat mijn oma dat erg vind)
Ik beland tenslotte niet op een onbewoond eiland waar ik mezelf moet zien te redden. Ik ga alleen naar een ander land waar ook mensen zijn. Alleen zal ik er niet zijn! Het enge zit 'm alleen in het onzekere deel doordat ik niet weet hoe het allemaal weer zal zijn.
Maar de euforie overheerst enorm want tegelijk is het ook reuze spannend en kan ik niet wachten. Ben zo ongeduldig! 6 maanden, dat klinkt nog ongelooflijk lang. Maar al deze momenten gaan dus over 6 maanden aanbreken:
- Het moment van het vliegtuig instappen dat waarschijnlijk vol zal zitten met Ghanese mensen.
- Het moment van Afrika binnenvliegen en weten dat je je op goede grond bevind.
(Het zij in de lucht want met beide beentjes sta ik dan nog niet op die goede grond in een vliegtuig, maar he, het gaat om het idee. )
- Het moment van het vliegtuig uitstappen en die Ghaneese lucht ruiken.
- Het reizen naar het weeshuis toe.
- Het weerzien met de kids en verzorgers!
- Dit moment gaat zeker aanbreken: 5 weken lang van begin tot einde genieten.

????-HOE-ZAL-HET-ZIJN-?????
Een vraag die al zo vaak door mijn hoofd gegaan is en de komende 6 maanden zal blijven gaan.
Hoe zal alles zijn? Het terug in Ghana zijn, de kindjes weer zien, gewoon alles!
Ik kan niet meer wachten!

En nu is daar dus die magische grens van het-nog-maar-6-maanden-wachten aangebroken. Iedereen om me heen verteld me dat die 6 maanden echt zo voorbij zijn en dat 6 maanden niet lang zijn. Wat ik uiteraard ook weet! Als ik even 6 maanden terug ga in de tijd, was het (hoe logisch) 12 juli 2008, had ik zomervakantie en nog geen idee hoe alles in Vlissingen zou zijn. Zo snel kan dat gaan.

Zoals jullie merken bestaat deze update vooral uit mijn ongeduldheid. Ik heb mezelf voorgenomen om niet elke maand zo'n update te geven. Dat gaat zo vervelen, toch!

Word vervolgd zullen we dan maar weer zeggen. Tot 12 februari...