Egypt part 2!

In oktober 2007 en juni 2008 was ik al een blij mens en voelde ik me bevoorrecht om naar Egypte te gaan, en afgelopen 9 oktober was het weer zover.
Alweer verbleef ik in het appartement dat de schoonouders van mijn zus in Luxor gekocht hebben.
Was ik hier vorig jaar nog met zus, schoonbroer en vader en in juni alleen in Egypte, deze keer ben ik met mijn ouders hierheen gegaan.
Vorig jaar deed alles me nog zo ontzettend aan Ghana denken, de geur, de mensen, het leven...terwijl het deze keer voor mij allemaal ‘gewoon Egypte' was.
Ontzettend blij was ik er om er weer te mogen zijn, ik voel me er thuis!

Dat is trouwens wel een serieus probleem voor mij: drop me ergens neer waar ik een plaats heb om te slapen, zet wat mensen om me heen, zorg ervoor dat ik een plekje voor me alleen heb en ik voel me er thuis! Ik bedoel maar, zet me op de Noordpool in een Iglo en waarschijnlijk zal ik ook daar mijn hart verliezen ((Of verbriezen; brr we laten de kou even buiten beschouwing in dit voorbeeld. )
Wellicht is het geen goed idee om ergens in de verre toekomst eens een wereldreis te maken. Overal zou ik mijn hart verliezen en zou overal nog eens terug naartoe willen omdat daar ‘iets' is waarvoor ik terug wil gaan. Zo houdt die wereldreis natuurlijk nooit op, dat snap je ook wel.

Anyway, de vorige log over Egypte was een heel lang verhaal geworden. Het verbaast me dat er mensen zijn die hem helemaal uitgelezen hebben. Er zijn overigens ook mensen die nu nog bezig zijn om hem te lezen maar er steeds geen tijd voor hebben om hem helemaal uit te lezen. Dat zegt genoeg over de lengte van mijn log lijkt me.
Naja het is voor mij traditie om mijn reis/vakantie verhalen op te schrijven. Vroeger al kregen mijn zussen en ik allemaal een schrift mee op vakantie om daar al onze belevenissen in op te schrijven. Ging dat toen nog over dat je een kikker gevangen had en zo lekker gezwommen had, nu gaat het toch over de serious shit. Hield ik het vroeger nog allemaal voor mezelf, in deze tijd plant ik mijn logs op het wereldwijde web in de hoop andere er een plezier mee te doen!
Was trouwens wel de enige van alle zussen die het trouw bijhield. Vind het gewoon leuk, je vergeet anders ook zoveel!
Anyway, ik maak geen beloftes dat dit niet wéér zo'n lang verhaal gaat worden. Ik ben een vrouw met veel schriftelijke woorden, zodra ik begin met typen komt er soms geen eind aan lijkt het.
Ik struin vaak sites als waarbenjij.nu af, om daar logjes te lezen van reizigers. Vaak haak ik af met lezen als er te veel namen en plaatsen in staan die mij niks zeggen. Daarom zal ik het zo weinig mogelijk proberen te gebruiken. Ik kan me namelijk voorstellen dat als je er geen verstand van hebt, het niet interessant kan zijn. Sommige namen zullen echter wel nodig zijn te vermelden maar dat spreekt voor zich.
Ohja ik zal het deze keer eens anders opschrijven. Niet zozeer per dag, maar per onderwerp. De ene dag heb ik meer spannends meegemaakt dan de andere dag en sommige dingen heb ik een paar keer gedaan, dus dan is het makkelijker om het per onderwerp hier neer te plante.
Enjoy!
Maud

De heenreis en de eerste dag.
06.00 uur 's morgens ging de wekker. Met mijn slaperige kop ramde ik hem uit en draaide me nog een keer om. Egypte? Vandaag? Boeien, ik wil slapen!
Dat waren serieus mijn gedachten. Vroeg opstaan is niet echt mijn ding (om het even zwak uit te drukken ).
Uiteraard toch dat bed uitgekomen en zo zaten we om 7 uur in de auto om naar Flüghafen Düsseldorf te gaan. Voor we het wisten was het 12 uur en zaten we in het vliegtuig! Ook in het vliegtuig vloog de tijd voorbij (logisch dat ie vloog: je bent in een vliegtuig. ). De film ‘What Happens in Vegas, Stays in Vegas' werd gedraaid. Nu zal ik nooit weten wat er precies van datgene wat er gebeurd in Vegas blijft, want net toen de plot van de film zo'n beetje bekend werd gemaakt, vertelde mijn vader dat we de kust van Afrika naderden. (We zaten met z'n drieën op een rij, ik aan het gangpad en paps aan de raam) De hele vlucht was ik al aan het roepen naar mijn pa dat ie het aan moest geven wanneer we de kust naderden. Toen het moment eenmaal daar was moest ik nog ontwaken uit de film en mijn camerazooi bij elkaar zoeken. Het zou toch niet gebeuren dat op moment suprême ik er niet ben?!
No worries, op tijd zat ik aan het raampje zodat ik heerlijk naar buiten kon kijken en kon genieten van het feit dat ik op Afrikaanse grond vloog. (Al zag ik trouwens niet veel buiten: door de Hammatan is er veel zand in de lucht wat een enorme bruine mist-waas geeft.)
Anyway, wauw, het voelde zo kicken om in dit continent binnen te vliegen! Je weet dat zodra je het vliegtuig uitstapt je je op goede grond bevind. Ook is het gewoon mooi dat je op dezelfde grond staat als waar een paar (??) duizend kilometer verder het weeshuis in Ghana is, je weet dat zij op dezelfde grond lopen en da's gewoon mooi.

Zeg nou zelf, dit is toch geweldig!!!

Zoals ik net al zei ging de tijd in het vliegtuig heel snel voorbij en voor ik het wist konden we alweer uitstappen!
Vanuit het vliegtuig moesten we in een bus die ons vervolgens naar de terminal zou brengen. Veel mensen om me heen in de bus en bij het uitstappen van het vliegtuig, waren (nu al) aan het puffen en steunen van de warmte.
Ten eerste: Het was half 6 zoiets, dus het heetste moment van de dag is allang geweest,
Ten tweede: Oktober is niet eens de heetste maand, bij lange na niet! (Had ik in Juni nog temperaturen van 50 graden, nu lag de temperatuur rond de 35/40 graden.
Ten derde...stelden zij zich aan of ben ik nou zo gek. Ik vond het heerlijk, zelfs nog iets aan de frisse kant! Hoe heter hoe beter, het zonnetje dat in je gezicht schijnt en de stralen die branden aan je huid...heerlijk!!!

De koffers waren heel snel al op de band dus zo liepen we al snel door de douane. Daar werden wij eruit gehaald want de mannetjes wilden zien wat er in die 2 dozen zat wat we bij ons hadden. We hadden namelijk 2 naaimachines bij ons voor de familie Shalaan (daarover later veel meer!) die we in bubbeltjesplastic hadden ingepakt. Wij dus alles uitpakken en wat bleek?! De beste mannetjes van de douane wilden de naaimachines kopen, dat geloof je toch niet...Dat was natuurlijk out of the question.
Buiten stonden Mohammed en Mahmoud ons al op te wachten en het leek meteen al of de 4 maanden dat ik weg ben geweest niet bestonden. (Sjee hoe cliché klinkt dat, maar goed, zo voelde het wel.) Linea recta gingen we naar hun thuis toe waar we hartelijk onthaald werden. Geweldig omiedereen weer te zien, deze mensen zijn echt fantastisch!
Op een begeven moment begonnen we toch wat gaar te worden en zijn we naar het appartement gegaan.
Na we ons wat opgefrist hadden zijn we naar de ‘Soek' gegaan. Dat is de zogeheten markt. Pam (Pa+Ma) en Mohammed gingen lopend naar de Soek en ik ging achterop de motor bij Mahmoud. Wat een heerlijke manier om zo Luxor te zien. De mensen blijven je weliswaar gek aankijken. Sowieso omdat ze nooit een blanke achterop een motor zien, maar ook omdat de Egyptische vrouwen altijd netjes op de motor zitten; met 2 benen aan één kant, kalm en beheerst. Ik niet dus. Het begint al dat ik me ‘gewoon' erop ga zitten, één been aan elke kant. Het kalm en beheerst zijn lukte niet echt. Het gebeurde nog net niet dat ik al ‘Jiehaaa' roepend en met een denkbeeldige lasso zwaaiende achterop die motor zat. Wel zat ik al lachend, pratend, roepend en niet-stil-zittend, achterop.
Ik hoor de motorrijders onder ons al denken: ‘die Mot neem ik never nooit niet achterop mijn motor!'
No worries; de maximaal toegestane snelheid is 40 km per uur. En dat word vaak nog niet eens gereden!
Na het avontuur op de motor zijn we heerlijk gaan eten en toen toch maar ons bedje ingedoken. We zaten alle drie nog helemaal vol gespreksstof en adrenaline door het heel gebeuren, maar tegelijkertijd was er door onze moeheid geen normale conversatie meer mogelijk met ons. Dus restte ons nog één ding en dat was om heerlijk het bedje in te duiken!


De bezichtigingen
1 week Egypte is kort. Héél erg kort! Toch is het ons aardig gelukt om wat toeristische uitstapjes te maken. Zo ook weer tempels.
Om eerlijk te zijn heb ik geen spannende verhalen over de tempels. De tempels spreken eigenlijk voor zich en zijn al spannend genoeg!
2 tempels hebben we bezocht. De eerste was de ‘Karnak Tempel'. Deze tempel ligt net buiten Luxor en is immens groot, echt enorm! Niet alleen qua oppervlakte maar ook qua hoogte! Vorig jaar was ik ook al bij deze tempel geweest, dus ik verwachtte er deze keer niet veel spannends van, maar integendeel! Het was zoveel leuker. Vorig jaar kon je alleen de aangelegde paden bewandelen en zo de tempel bezichtigen. Nu mocht je overal heen gaan waar je wilde. Dus dat was bij mij niet tegen dovenmansoren gezegd! Er zijn zoveel gangen en hokken in de tempel, heel mooi!
Buiten de tempel hadden mijn pa en ik bijna mijn moeder verkocht in ruil voor een kameel. Maar bij nader inzien hadden we toch maar besloten om in plaats daarvan mijn moeder gewoon op een kameel te droppen en daar een foto van te maken. Ook leuk.

De tweede tempel die we bezichtigd hadden was de Philae Tempel. Voor deze tempel zijn we afgereisd naar Aswan. Als je je globaal even de kaart van Egypte voor de geest haalt en je voorstelt dat de nijl van het noorden naar het zuiden recht omlaag loopt. Bovenaan de Nijl ligt Caïro en in het midden Luxor. Aswan ligt nóg meer naar het zuiden toe.
Aswan wordt ook wel de poort naar het 'echte' Afrika genoemd, wat enigszins te begrijpen is.
Als je aan Afrika denkt, denk je niet aan piramides, waterpijpen, woestijn, arabische mensen en kamelen, maar aan de meer 'donkere' getinte mensen (vind zwart of neger zo'n lelijk woord!), een 'oeliewoelie bosjes taal' ipv het arabisch...je denkt aan the big 5, olifanten en ander wild.
Maar Egypte hoort ook bij Afrika en daar is net zo goed hongersnood en leed. Maar Egypte komt daarmee niet zo in de picture.
Anyway, Aswan wordt dus de poort naar het echte Afrika genoemd en dat is duidelijk te zien. De mensen zijn er al veel donkerder getint en ik zag meteen al veel overeenkomsten met Ghana (gaan we weer. ). Veel mensen uit Soedan werken daar dus je ziet ook veel niet-moslims rondlopen in van die prachtige klederdracht waar ik zo verliefd op ben.
Maar goed, wij gingen dus naar Aswan toe. Het was zo'n drie uur met de trein. Het was een hippe trein! Je kon de banken om op te zitten 180 graden draaien! Zo kun je dus met 4 mensen tegenover elkaar zitten of als je geen zin meer hebt in die 2 mensen tegenover je, kun je hun de rug toekeren. Ideaal!
Als je rechts uit de trein kijk, zag je de Nijl en was het erg groen. Keek je echter links uit de trein, dan zag je de woestijn! Was erg grappig om op de rand van de vruchtbare grond te rijden.
Eenmaal aangekomen in Aswan regelden we ons een hotel en toen gingen we meteen op pad. We regelden ons een taxi die de hele dag bij ons zou blijven, want de dingen die we gingen bezichtigen liggen nogal in de middle of nowhere. Die beste man was wel aardig en van hem hebben we geleerd dat de naam van mijn moeder (Nora) ‘Het Licht' betekent. De naam van mijn vader (Ben) kenden ze daar niet, maar wat minder was, is dat mijn naam daar ‘De Dood' betekent. Je kunt je wel voorstellen dat ik me de rest van de week in Egypte knap lullig voelde toen mensen mijn naam vroegen en ik ze moest vertellen dat ik ‘De Dood' heet.
Anyway, als eerste gingen we naar de Hoge Aswan dam.
De Hoge Aswandam is 3600 m lang, 980 m breed aan de basis, 40 m breed aan de bovenkant, en is 111 m hoog. Maximaal 11.000 m³ water kan per seconde door de dam worden gesluisd. De dam produceerde tegen 1998 15% van de totale Egyptische elektriciteit. Hierdoor konden verschillende dorpjes voor het eerst van elektriciteit worden voorzien. Er ontstond een visindustrie rond de meren, en de gevaarlijke overstromingen of droogten kwamen niet meer voor. De landbouw kan hierdoor gewoon verdergaan.
(Lang leve Wikipedia!!!! )
Kortom, het is een enorm ding!
Daar waren we eigenlijk zo uitgekeken want het enige dat wij als toerist zagen was die enorme dam en het water. We konden er verder niet opwandelen ofzo. Schade!
Na deze dam zijn we naar Philae tempel gegaan waar ik het net ook over had.
Wat een fascinerende tempel is dat. De Karnak tempel behoorde eerst tot mijn favorieten. Ofja, was mijn favoriet (Had tot dan toe maar 2 tempels gezien hahaha) maar deze is van zijn troon gestoten door de Philae tempel. Sowieso al door de locatie. Niet omringd door huizen en de drukte van een stad, maar het ligt op een eiland! De enige manier om er te komen is dan ook met een bootje. En verder is het nóg mooier en interessanter dan de Karnak tempel. Ook heeft deze veel meer kleine gangetjes en kamertjes waar je doorheen moet kruipen etc. Mijn ouders hadden weinig zin om met mij mee te gaan kruipen door die tempel en ik twijfelde nog of het alleen wel zo verstandig zou zijn, maar toen nam mijn avontuurlijke ziel het over van mijn verstand.
Het is wel bijzonder om alleen door zo'n tempel te zwerven door al die kleine gangetjes en ruimtes. De mensen waren vroeger trouwens erg klein. Dat zag je aan de hoogte van de gangen en deuropeningen. Al twijfel ik of ‘deuropening' een goed woord is. In die tijd hadden ze nog geen deuren, die opening heeft nooit een deur gezien!
Aangezien ik toch alleen daar aan het rondzwerven was, kon ik ook ongegeneerd tegen stenen aanduwen en aan deurposten aanleunen. Waarom? Sja die fantasie zit nog steeds in mijn hoofd!
Stel je eens voor: je duwt tegen een steen en deze verschuift. Er komt een hele gang met ruimtes achter tevoorschijn en het blijkt dat je een graf hebt gevonden van een farao waar men al decennia lang naar op zoek was. Uiteraard word je dan ‘Held van het Jaar'. Wat zeg ik? Van de Eeuw! De rest van je leven zul je baden in Egyptische weelde!
Straten worden naar je vernoemt, je gezicht komt op de Egyptische postzegel en er word een nieuw soort kameel gekweekt die jouw naam draagt. Wat een happening zou dat zijn!!!

Hmm, ok, de fantasie neemt weer even een loopje met me. Had nog zo hard geduwd tegen de muren enzo, maar er is dus niks gebeurd. Back to realtity dus!
Waar was ik?
Ohja bij die tempel dus. Na deze tempel zijn we met een ‘faloeka' gaan varen. Dat is een zeilboot. Dat was ontzettend mooi! Langzamerhand werd het al donker dus konden we genieten van een mooie zonsondergang!
Tussendoor dropte onze kapitein (als je zo degene noemt die een zeilboot bestuurt?!) ons op een eilandje. Daar was een of ander museum. Deze wilde wij niet zien, wij wilden alleen even naar de andere de top van het eiland omdat we daar de zonsondergang mooi zouden kunnen zien. Wij dus van het bootje af en we stapten het eiland op. Halverwege een weggetje zat de politie en was ook de ingang van het museum. Ik dus op mijn allerliefst gevraagd of het als-tu-blieft- mogelijk was om 5 minuutjes naar boven te gaan, daar wat foto's te schieten en dan weer naar beneden te gaan.
Mission impossible. Grrrr!!!! Dat was wel een teleurstelling; het uitzicht schijnt echt mooi te zijn. Maar ik weigerde om daarvoor een kaartje te gaan kopen. (Tja, Nederlander he!)
In plaats daarvan toch nog wel heel erg genoten op het bootje.
's Avonds zijn we over de soek gelopen, waar mijn vader te horen kreeg (heel vaak) dat ie een ‘Lucky men' was met zijn 2 vrouwen hahaha.
Verder zijn mijn ouders ook stevig in de onderhandeling geweest met een flink aantal Egyptenaren die mij wilde kopen in ruil voor, jawel, een paar kamelen.
Mijn ouders weten nu waar ze me heen moeten sturen als ze me kwijt willen. Waarop ik antwoord: Graag, stuur me daar maar heen (Ghana is overigens een uitstekend andere optie ) maar laat die jongens en kamelen maar zitten.

Me @ Karnak Tempel

Again maar dan jaartje later. ;-)

Aswan dam


De Soek
Een paar keer heb ik ‘m al aangehaald hier. De Soek. Zoals ik al uitlegde is de Soek een soort markt. Uiteraard niet de markt zoals je die op zaterdagmorgen op de markt in Roermond ziet, of op vrijdagmorgen door de stad in Vlissingen, om maar wat voorbeelden te noemen.
Je hebt 2 soorten Soek. De ene is de ultra toeristische Soek. 100% op toeristen gericht. Er is alles te koop wat een toerist ook maar mee zou willen nemen naar huis. Ook zijn daar de cafeetjes te vinden waar je onder het genot van een waterpijp en een Egyptische theemensen kunt kijken. Mensen kijken is universeel! Niet alleen wij doen het, maar daar doen ze het ook. Alleen dan niet op een terrasje onder het genot van een biertje, maar in de Soek met in de ene hand een mok Egyptische thee en in de andere hand de slang van de waterpijp.
De andere Soek, en tevens ook de leukste naar mijn mening, is de ‘echte' Soek. De Soek waar je geen toerist vind omdat het daar te vies en smerig is voor de toeristen. De enige manier hoe zij deze Soek zien is door in een koets te kruipen met een paard ervoor die bijna uit elkaar valt, een paard met grote diepe wonden op zijn huid, een paard die de hele dag door in de brandende hitte over het hete asfalt moet galopperen.
Bah! Ik walg daarvan. Net zoals van die toeristen die op een ezeltje kruipen om zo Luxor te verkennen, omdat ze te lui zijn om te wandelen of te fietsen. Ik vind zoiets echt zielig! En de mensen die daaraan meedoen vind ik walgelijk. Snap niet hoe je op zo'n ezel kunt kruipen of in zo'n koets. Bah!

Anyway, deze Soek is dus zo leuk omdat hij echt is! Het is niet opgepimpt voor de toeristen, geen betegelde en schoongeveegde straten. Hij is voor de lokale bevolking. I like it!Op de soek heb ik trouwens ook een waterpijp gekocht. (Om er even aan toe te voegen: in Vlissingen staat ie en is ie in gebruik genomen. Het is toch bij lange na zo leuk niet als in Egypte!)

Om nog even terug te komen op Soek 1: in deze Soek zie je de ene shop na de andere. Veelal worden er dus waterpijpen, T-shirts, shawls, beeldjes etc. verkocht.
Ik was zo aan het denken hoe dat voor die verkopers moet zijn. Dag in dag uit hetzelfde werk; zoveel mogelijk toeristen binnenhalen in je winkel en deze bezeiken door ze veel te hoge prijzen te laten betalen. Naja bezeiken...de toeristen betalen het omdat het in hun ogen niet veel is, wat dus door Egyptische ogen wél veel is. Zouden zij niet 's avonds als ze in bed liggen, denken dat zij ook eens die toeristen zouden willen zijn en eens geld uit willen geven aan zo'n prullen, ipv de hele tijd te moeten bedelen bij die toeristen dat ze wat kopen. Zouden zij het niet vreselijk denigrerend vinden om de hele tijd aan mensen te moeten vragen of ze als-tu-blieft iets willen kopen? Zouden ze daar nou nooit eens genoeg van hebben?!
Maar weet je wat? Dat zul je nooit weten omdat zij elke dag en elke minuut dat zij daar aan het werk zijn, met een lach op hun gezicht van oor tot oor staan om hun brood te verdienen.



De familie Shalaan
Familie Shalaan is een echte pure 100% Egyptische familie die ik vorig jaar heb leren kennen in Egypte. De familie bestaat uit paps en mams, 5 dochters en 3 zonen. De drie zonen wonen nog thuis (Abdul, Mahmoud en Mohammed). Abdul is getrouwd en woont met zijn vrouw bij zijn ouders in; dat is gebruikelijk in Egypte dat de oudste zoon thuis blijft wonen als ie getrouwd is.
Dochter Henna woont ook nog thuis, zij neemt de taak op zich om voor haar ouders te zorgen. Dochter Waffa is getrouwd, net als Saffa en Senna. Ze hadden ook een dochter: Armani, maar zij is 3 jaar geleden overleden aan iets wat ongetwijfeld in NL goed te behandelen zou zijn. Ook heeft de moeder, voor ze Abdul (wat nu haar oudste kind is) kreeg, nog 5 miskramen gehad. Simpelweg omdat ze 16 was toen ze ging trouwen en er nou eenmaal een flinke druk ligt op het krijgen van kinderen.
Je gelooft het of niet, maar respect speelt hier heel erg. Respect naar de oudere toe. Sowieso luisteren ze direct als de vader of moeder iets zegt, maar ook als een oudere broer of zus je iets opdraagt te doen, word dit zonder mekkeren gedaan!
We hebben een paar keer bij de familie thuis gegeten, wat erg gezellig en lekker was. Het enige minpunt is dat ik dus met mijn ouders en een zoon alleen eet. De rest word ergens anders in het huis heen gebonjourd tot wij klaar zijn met eten. Dan begint de gezelligheid en komt de hele bubs weer naar boven. Zo moest op een avond de krachten gemeten worden van iedereen dus werd er handjesgedrukt. Mij hadden ze aardig onderschat want ik won makkelijk, ook van de mannen. Werpt het toch nog zijn vruchten af om met al die kazen te sjouwen bij de AH .
Het leukste is het als iedereen er is, de ouders, kinderen en kleinkinderen.
Op een avond was het zover dat iedereen er was. Ik hield me bezig met de kids (5 kinderen van 3 tot 8 jaar). Op een begeven moment vonden mijn ouders het tijd om op te stappen, maar ik wilde helemaal niet!!!! Dus zo kwam het dat ik nog gezellig wat aan het spelen was met de kinderen en mijn ouders iets anders gingen doen. De ouders van de kinderen vonden het wel fijn dat ik er was want op een begeven moment fungeerde ik meer als kindermeisje. De mannen zaten allemaal buiten te kletsen en te roken en de vrouwen zaten allemaal binnen bij elkaar. En ik? Ik zat met de kinderen op het dak te spelen: zingen, dansen, springen, knuffelen, kietelen... Heerlijk toch! Zo lief! En toen ik eenmaal moest gaan (na 3 uur met de kids alleen te zijn geweest!) lieten ze me echt niet gaan. Letterlijk. Ik had 5 kinderen aan mijn kleren en ledematen hangen die mij echt niet naar huis wilden laten gaan hihi. Uiteindelijk toch gegaan natuurlijk en kreeg een hele dikke kus en knuffel van ze, zo lief. Helemaal kapot was ik toen ik in het appartement aankwam, maar wel 100% voldaan.
2 dagen later zijn Mahmoud, Mohammed en ik met die 5 kinderen gaan zwemmen! Ook dat was leuk. Mohammed haalde de kinderen bij de ouders op en zo kwam het dat hij met 5 (!!!) kinderen op zijn motor aankwam bij het appartement. Vanuit het appartement was het nog even lopen naar het zwembad en allemaal wilden ze mijn hand vast houden, dus voor de tweede keer die week zat ik met 5 kinderen om me heen die aan mijn kleren en ledematen hingen. Zo was het natuurlijk niet veilig lopen in al die drukte dus braaf nam ik 2 kids aan de hand. Schoolzwemmen kennen ze hier niet, dus dit was echt nieuw en een uitje voor hun en ze hebben genoten, daardoor heb ik ook weer genoten.

De terugreis
En ineens was de week weer om! De koffers waren gepakt en het was weer tijd om naar NL te gaan. De dag ervoor was ik nog gaan zwemmen met de kinderen en had ik al de hele tijd een enorme brok in mijn keel met de gedachte aan het afscheid, vandaag was het zover. Vreselijk...Weer weg uit Egypte en terug naar NL, brr!

Ik wilde niet weg en al helemaal geen afscheid nemen. Vorig jaar vond ik het afscheid al hel en moet je nagaan, toen kende ik ze pas 1 week. Ook wist ik toen niet of en wanneer ik ze terug zou zien. In Juni was het makkelijker omdat toen wel zo'n beetje duidelijk was dat ik in oktober weer zou gaan. Maar deze keer weet ik weer niet wanneer ik ze zal gaan zien. Eerst komt Ghana! Dus dat maakte het afscheid wel moeilijk. Sowieso haat ik het om afscheid te nemen en ben er echt geen held in. Dus om het grofweg te zeggen was het kut (Sorry!). Weet verder niet wat ik erover moet schrijven behalve dat het dus zo bah was. Vooral ook toen ik in het vliegtuig zat en deze de lucht in ging, je kunt niet meer eruit en je gaat écht weg. Langzaamaan zie je het land onder je kleiner worden en in een flits ben je Egypte en zo ook Afrika uitgevlogen en vlieg je weer op Europese bodem, land je in Düsseldorf en rijd je terug naar Swalmen....weer het einde van weer een mooie reis!