Zo mensen,
het is alweer enige tijd geleden dat ik een teken van leven heb gegeven. Een schandalig lange tijd eigenlijk! Zoals jullie wel weten (of je moet een beetje achter liggen) heb ik Lanzarote inmiddels verlaten, zit ik nu op Kos (Griekenland) en ben ik in de tussentijd ook nog ‘even' naar Ghana geweest.
Jaja ik ben er uiteindelijk geweest; we weten allemaal hoe dat met het vorige ticket is afgelopen!
Dus eigenlijk lopen we hier nu hartstikke achter. Wel, ik heb een goed excuus: mijn laptop was kapot en daar stond het hele Ghana verhaal op. Ik vind niet dat ik het kon maken om alvast over Kos te beginnen op deze site terwijl ik Ghana nog niet had verteld dus vandaar dat het allemaal even heeft geduurd!

Goed beste lezer, ik heb wat goed te maken dus hier komt het hele Ghana 2012 verhaal. Bereid je voor op een lang verhaal!!!

Eindelijk, eindelijk eindelijk ben ik weer in Ghana geweest. Inmiddels dus alweer 4 maanden geleden maar dit is de laatste keer dat ik erover begin; we doen gewoon even alsof ik zojuist ben terug gekomen uit Ghana. ;-)
Twee hele weken lang ben ik er geweest, natuurlijk veel te kort want deze vlogen voorbij. Maar goed, van tevoren kon ik alleen maar dromen en wensen om er weer te zijn, al was het maar een dagje, of een uurtje!
Dus het zal jullie niet verbazen dat ik vol kriebels maar ook nog ietswat ongelovig op een bewuste zaterdagochtend (lees: 04.00 uur) in de auto zat richting Düsseldorf. Nog geen 5 minuten zaten we in de auto of het liedje ‘Africa' van Toto kwam voorbij, zo toevallig!
Na een dag reizen die natuurlijk veel te lang duurde: van Düsseldorf naar Istanbul en van daaruit naar Ghana, kwam ik 's avonds eindelijk aan in Accra, de hoofdstad van Ghana. Uiteindelijk nog een uur moeten wachten voor de douane en toen kon ik eindelijk de luchthaven uit. Het eerste wat ik deed was diep, heel diep de geur opsnuiven, de geur van Ghana! Eindelijk kon ik ‘m weer ruiken! Herinneringen blijven altijd in je gedachte maar alles waardoor je zintuigen zo geprikkeld worden, kun je pas weer ervaren als je het weer ziet, voelt, hoort, ruikt of ervaart. Heerlijk om die geur weer te mogen ruiken!
Meneer de taxi chauffeur stond braaf te wachten en zo reden we fijn door Accra, alsof ik nooit was weg geweest. Een gevoel wat ik vaker heb gevoeld: alsof ik gewoon even een ommetje was gaan maken en er nu weer was, alsof 2.5 jaar maar 2.5 uur waren!

De volgende dag was toch wel een soort van aclimatiserend dagje. Lekker naar het strand gegaan en mensen gekeken. Dat is universeel en blijft leuk, waar je ook bent!
Braaf volgends Nederlandse begrippen stonden we de volgende dag netjes om 7 uur op de bus te wachten naar Nkoranza, daar waar het weeshuis is!
Maar goed, Ghana blijft Ghana dus uiteindelijk vertrok deze om 9 uur, wat natuurlijk niet heel erg is, maar wel als je op hete kolen zit omdat je weet dat het nog maar een kwestie van uren is tot je iedereen weer ziet! Vanaf de plaats waar ik zat, direct achter de buschauffeur, kon ik de kilometerteller zien. Wat eigenlijk geen slimme keuze van mij was om daar te zitten! Toen we vertrokken uit Accra, had ik even op de kilometer teller gespiekt zodat ik in de gaten kon houden hoelang we er nog over zouden doen. Een uur later echter waren we 25km verder en Accra nog niet eens uit gereden. Het volgende uur hadden we in totaal 30km gereden....ik dacht serieus dat we op dit tempo midden in de nacht zouden aan komen want in totaal moest er bijna 600km gereden worden! Maar goed, uiteindelijk reden we Accra uit en kwamen we op de geasfalteerde weg en daar kon meneer de buschauffeur goed gas geven. Tussendoor maakten we nog ergens een stop zodat we wat konden eten. Tot mijn verbazing zag ik dat ze loempia's hadden! Chinese loempia's in Ghana, het moest niet gekker worden en ze waren heerlijk!!!
Rond 18hr kwamen we eindelijk aan in Techiman, waar wij uit de bus gegooid werden want de bus reed verder door naar het noordelijke stadje Tamale. Dat betekende voor alle andere mensen in de bus dat zij pas op de helft waren van hun rit! In Techiman regelden we ons een taxi en een half uurtje later stonden we bij Hand in Hand. En alweer: wat is tijd...dat is zo nietszeggend...Ik was er weer! Afgezien van dat gevoel, was er toch ook wel een hoop veranderd in de tussentijd; heel veel huisjes bij gebouwd want er zijn heel wat kinderen bij gekomen!
Het eerste wat ik natuurlijk deed was mijn spullen in het huisje gooien en op zoek gaan naar de kinderen en in alle eerlijkheid: naar Moses!!!!
De kinderen waren fijn TV aan het kijken en een van de caregivers riep Moses erbij. Dus daar kwam hij ineens aangesjokt, een beetje verontwaardigd omdat ie niet verder TV kon kijken. Moses zei dan ook niet zoveel en wilde gewoon fijn TV kijken, waarna ik maar mijn Ghanese bedje ging opzoeken.

De volgende dag toen ik wakker werd, hoorde ik meteen al die vertrouwde geluiden van alle kinderen die op het terrein aan het rondwandelen waren. Snel schoot ik dan ook in mijn kleren en toen ik het huisje uit liep, stond binnen twee tellen Moses voor mijn neus.
Voordat ik ook maar iets kon zeggen zei hij: 'I know who you are' en pakte hij mijn hand om fijn te gaan wandelen, alsof de 2.5 jaar maar 2.5 uur waren. Ondanks het feit dat Moses mij de vorige keer óók nog herkende, had ik er nu toch weer niet op gerekend. Hij was niet eens boos dat het weer 2.5 jaar heeft geduurd, ondanks dat ik de vorige keer had beloofd er niet weer zo'n lange tijd tussen te laten zitten. ;-) Maar jeetje, eigenlijk is dat toch wel een hele lange tijd he! Moses was echt groot geworden. Ik bedoel, ik zeg dat al over Anne, mijn nichtje als ik haar een paar maanden niet heb gezien, laat staan over 2.5 jaar. Want het eerste wat ik merkte toen ik zijn hand vast pakte, was dat zijn hand niet meer helemaal in die van mij paste, maar dat zijn hand zo was gegroeid en zijn vingers zo lang waren geworden dat deze ook om die van mij gingen. Snappen jullie ‘m? Tsja de eerste keer dat ik hem zag was ie 3 jaar en nu, is hij bijna 9! Maar verder was het als vanouds en heerlijk genieten om weer bij hem te zijn. Om hem weer te kunnen zien en te kunnen zien hoe hij zich ontwikkeld heeft de afgelopen jaren. Moses genoot ook van de extra aandacht die hij kreeg en had ineens hulp nodig bij het aantrekken van bijv. kleren na het zwemmen, terwijl hij dat natuurlijk prima kan! Maar natuurlijk help ik hem dan daarbij. Ook in het zwembad leefde hij zich helemaal uit, sprong rond en liet zich in het water vallen, keek en lachte daarbij naar ons om te checken of wij er ook van genoten. En ondanks dat hij zo rond aan het springen en gek aan het doen was, kroop hij af en toe ook lekker bij mij op schoot. Alleen is ie nu te groot om zo tegen me aan te hangen wat ie deed toen ie drie was (voor degene die die foto aan het zwembad nog kunnen herinneren). Wat een boefje is het toch, maar ook een lieverd.
Het mooiste wat hij deed was toen ze met z'n allen aan het wachten waren tot het eten klaar was, een huisje binnen lopen om daar een trommel te pakken. Vervolgens ging ie me daar een partij drummen! Hij heeft echt een enorm goed ritmegevoel!

Dus het was echt een heerlijke tijd bij het weeshuis, echt thuis komen. Ik schrijf nu dan wel heel veel over Moses maar ik heb natuurlijk ook de andere kinderen gezien. Het is fijn om te weten dat daar echt goed gezorgd wordt voor de kinderen, dat ze daar plezier hebben, goed te eten krijgen, onderdak hebben. Als je je bedenkt wat al die kinderen voor vreselijke start gehad hebben van hun leven en hoe gelukkig ze er nu allemaal rond lopen, dat is geweldig om te zien!
Daardoor zit ik echt met een gerust hart thuis!
Ik had wel nog dagen, weken en maanden door kunnen brengen in het weeshuis maar er was nog zoveel meer moois te zien in Ghana en wetende dat alles goed ging in het weeshuis kon ik met een gerust hart (wat na het afscheid ietsie gebroken was) weer weglopen van het weeshuis om naar Mole te gaan, het nationale park van Ghana.
Allereerst pakten wij ons een busje naar Tamale. De busjes hier zijn oude Mercedes Benz busjes waar ze banken in hebben geplaatst en die vol gestopt worden met mensen, dieren en goederen.
Godzijdank was de weg naar het noorden volledig geasfalteerd! Dit was eerder niet zo! Vóór aankomst in Tamale sprongen we uit het busje, want daar was de afslag naar Mole. We konden ook nog een uur door reizen naar Tamale, maar dan zouden we daar de bus moeten pakken naar Mole. Deze bus vertrok pas op het einde van de middag en de kaartjes zijn meestal 's ochtends al uitverkocht. Dus om dit te voorkomen lieten we ons bij de afslag eruit zetten, in de veronderstelling dat we daar vast vervoer konden krijgen. Maar daar was niks. Geen taxi, geen busje, niks! Dus ik dacht echt dat we het a la Peking Express moesten gaan doen, wachten op een lift met het kleine detail erbij dat er vrijwel geen verder verkeer was. Maar gelukkig was daar toch ineens een bus die naar een dorpje ging, wat een uurtje vóór Mole lag. Als we dan iets zouden bij betalen, wilde de chauffeur ons ook wel naar Mole brengen want dat was de enige mogelijkheid om er te komen zei hij. Prima dan, dat was geregeld. En daar gingen we, over de onverharde weg, hobbel de bobbel en stoffig! Onderweg kwamen we allemaal kleine dorpjes tegen met lemen hutjes waar hier en daar mensen uit stapten. Uiteindelijk kwamen we bij het eindstation van de bus aan en wat bleek; dit was een groot dorp in the middle of nowhere met geasfalteerde wegen en taxi's! Dus we waren flink afgezet...Maar goed, we hadden inmiddels al betaald dus hop, op weg naar Mole! Toen we daar aankwamen zijn we meteen mee gegaan op de safari te voet! Je kon ook met de Jeep gaan, zodat je dieper het park in kan gaan (wat zo groot is als NL!) maar een wandeling is wel heel mooi. We hadden een privé wandeling want er waren geen andere mensen die mee gingen. Twee uur gewandeld en veel gezien; apen, reeën, gazelle's en pumba's (die van de Lion King, klinkt toch leuker dan zwijn!), krokodillen, maar geen olifanten gezien en dat was toch stiekem waarvoor wij die wandeling deden!
De volgende dag was poging nummer twee. Om 7 uur 's ochtends gingen we weer op pad en weer na twee uur gewandeld te hebben, hadden we geen olifanten gezien. Na de wandeling gingen we nog in een boswachtershutje zitten wat uitkeek op de waterplaats. Op een begeven moment hoorde ik een diepe plons en zag ik achter struiken ineens iets groots en grijs. Een olifant! Dus snel pakten we onze spullen en liepen we richting de olifanten. We liepen een bocht om en daar stonden ineens drie enorme olifanten op nog geen 15 meter afstand naar ons te kijken. Ik vond dat we er al heel dichtbij waren, maar de gids liep naar hun toe. Twee dingen kon ik doen, mee lopen of achter blijven. Dat laatste leek me niet verstandig dus ik liep toch maar mee en verschuilde mij een beetje achter de gids. Een olifant had de oren wijd open staan en dat vond ik toch wel heel erg mooi. Gelukkig kwam ik na de wandeling er pas achter dat olifanten boos zijn als ze de oren open hebben! De gids klapte vervolgens in zijn handen en toen liepen de olifanten weg, dus dit is wat je moet doen als je een olifant zit. Nooit wegrennen voor een olifant, want ze zullen je inhalen en je kunt je nergens verstopppen of in een boom klimmen, als je al in een boom kan klimmen. Alhoewel, ik denk als de nood aan de man is, dat je dan gekke dingen kan doen. Nouja, de gids had ook wel een geweer bij zich, maar als mevrouw de olifant een kogel tegen zich aan krijgt, zal ze een kietel voelen, lachen en naar ons toe komen rennen. Goed, de olifanten liepen naar de overkant van de poel en daar konden wij ze goed op de foto zetten! Zo mooi om te zien! Vervolgens liepen we naar de grote waterpoel want inmiddels waren ook daar 5 olifanten, zij gingen zwemmen! De gids vertelde dat de olifanten uren in het water kunnen blijven zitten.
Na deze wandeling liepen we helemaal voldaan weer naar boven toe en daar hebben we de rest van de dag bij het zwembad door gebracht, heerlijk gezwommen en verder weinig gedaan! Het park mocht je ook niet op eigen houtje verlaten want er zijn meer dan 800 olifanten en je zal er maar eentje tegen komen die er zich niets van aan trekt als je klapt in je handen!
Dus Mole was echt heel mooi en onze missie was meer dan geslaagd!
Na Mole zijn we naar het zuiden gereisd waar we eerst nog een nachtje hebben overnacht in Kumasi, een grote stad in het midden van Ghana. 's Avonds gingen we ergens eten waar ze een live bandje hadden, dat was geweldig! Stel je een rokerig jazz cafe voor ergens in New York, met een gitaar, saxofoon en keyboard. Plaats dit in Ghana en dat was wat wij zagen. Muzikanten die helemaal op gingen in de muziek die zij maakten!
De volgende dag gingen we door naar Cape Coast, een kustplaats in het zuiden van Ghana. Onder andere zijn we daar over de touwbruggen gaan lopen! Dit heb ik 5 jaar geleden ook gedaan alleen was ik even vergeten hoe wiebelig deze dingen zijn! Er was verder geen wildlife te zien ofzo, maar het is wel erg leuk om dit even mee te pikken; er zijn maar drie andere plekken op de wereld waar je dit kan doen.
Ook zijn we naar Elmina gegaan, een ander kustplaatsje waar we fijn over het strand gelopen hadden. Een ander klein detail wat ik vergeten was: wc's zijn schaars, dus de Ghanese mens vind het normaal om op het strand zijn grote behoefte te doen, dus je moest goed kijken waar je liep!
Ook heb ik daar heeeeerlijke Fufu gegeten, mijn lievelingsgerecht! Ik kan niet goed uitleggen wat het is...Het voelt aan en ziet uit als deeg want je moet het uit elkaar trekken en dan in de soep dopen die erbij in de kom zit en uiteraard eet je dit met je handen!!!
De laatste dagen hebben we doorgebracht in Accra en met behulp van de Brad reisgids weer een fijn onderkomen uitgezocht aan het strand. Dit was echt een plek waar alle rasta mensen samenkwamen! Alle huisjes hadden zee zicht en door de ramen die zich er niet in bevonden maar dus wel de gaten, hoorde je de zee ruisen. Alleen was de zee geen rustige zee waar je de golfjes langzaam hoorde kabbelen, maar een wilde oceaan dus het maakte een enorme herrie! Desondanks hebben we ook daar even lekker op het strand doorgebracht en toen was het alweer tijd om het vliegtuig te pakken terug naar Nederland. Zo snel kunnen twee weken gaan. Maar het was heerlijk en genieten om er weer te zijn. Niet alleen om iedereen weer te zien maar ook om er gewoon te zijn, in Ghana. Om daar rond te lopen en alle zintuigen weer te mogen laten prikkelen door alles wat Ghana biedt. Heerlijk! Missie was dus zeker geslaagd alleen heb ik nu geen beloftes meer gedaan...Er zijn nog zoveel mooie bestemmingen die ik wil zien!
En nu ben ik dus op Kos! Een volgende keer zal ik je wat meer vertellen over alle spannende avonturen die ik hier mee maak...Ik hoop dat dat voor het nieuwe jaar zal zijn. ;-)

X Maud

P.s. Dingen die mij verder opgevallen waren/die ik vergeten was:
- wat de wegen betreft heeft het land echt een grote ontwikkeling doorgemaakt. Veel wegen zijn geasfalteerd, wat echt goed is!
- wat is dat ineens met al die fietsen in Ghana? Vrachtwagens vol met fietsen heb ik gezien en winkels vol fietsen die ze deden verkopen
- dat de ogen van de kinderen zo donker zijn dat je jezelf erin kan zien!!