12 April, dat betekent dat het nog maar 3 maanden zijn. Het is verbazingwekkend hoe snel de tijd voorbij gaat!
Dit betekent ook dat ik mijn visum al kan gaan regelen, joepie, ben erg blij als ik deze in the pocket heb! Verder is ook bekend welke spuiten ik moet halen! De hele spuitendelegatie 3 jaar geleden heeft zijn vruchten afgeworpen want nu hoef ik maar één spuit te halen (Twinrix = cocktail hepatitis A en B) en uiteraard ook nog van die heerlijke (NOT) anti-malariatabletten. Let's hope they work!
Ik moet zeggen dat de kriebels zich steeds vaker en in hogere mate op beginnen te spelen als ik aan Ghana denk. 3 maanden...tel eens 3 maanden terug! Toen was het januari, schreef ik mijn eerste aftel-log, sloot ik het eerste semester af, etc. Zo snel kan de tijd gaan! Ik vind het echt Kicken!!! De komende 3 maanden gaan voorbij vliegen. De vorige keer dat ik naar Ghana ging, ging ik in september en had ik een hele zomervakantie ertussen zitten die ik moest aftellen. Ik was alleen maar aan het werken in die zomervakantie en had verder weinig variatie, ik kan je vertellen dat de tijd dan héél langzaam gaat. Maar nu, ik ben zo druk met school en alles, dat de weken voorbij vliegen.

De afgelopen tijd was het zo'n mooi weer en terwijl ik op het dak zat in Vlissingen (maak je geen zorgen: het is een plat dak...) zag ik die mooie blauwe lucht, maar wat ik nog mooier vond, waren de vliegtuigen die overal te zien waren. Ze bleven komen en gaan. Ik geloof zelfs dat ik mensen begon te irriteren door telkens weer te zeggen: 'Kijk, een vliegtuig...Mooi hé!!'
Waarom ik het zo mooi vind: Ten eerste vind ik het fascinerend om dat te zien en te beseffen dat er altijd mensen in de lucht zitten. Op weg naar huis, vakantie, familie, werk, etc.! Wie zullen er allemaal in het vliegtuig zitten? Zullen ze blij zijn, of niet? Waar gaan ze heen? Hoelang? Waarom? Etc. etc....
Ten tweede bedenk ik me iedere keer als ik een vliegtuig zie (en dat is heel vaak kan ik je vertellen, ben een ster geworden in het spotten van vliegtuigen in de lucht!), de volgende keer als ik erin zit, dan is het in het vliegtuig naar Ghana toe! Joepie! Ik denk dat ik, als ik eenmaal in het vliegtuig zit, mijn rust echt gevonden heb. Dat moment komt steeds dichter bij, hierdoor lijken alle andere dingen maar zo relatief.
Hoe moet ik dat uitleggen...Elke dag maalt Ghana door mijn hoofd, nu is dat niets nieuws want dat was altijd al zo, maar ik stuiter nu al zowat van mijn stoel af met het vooruitzicht om in juli erheen te gaan. Het is zo'n belangrijk iets voor mij, dat alle andere dingen nog maar zo klein en onbelangrijk lijken in mijn leventje. Wat natuurlijk niet waar is, want bijv. mijn studie is enorm belangrijk....Naja een beetje vage shit dit allemaal geloof ik hahaha! Maar denk nou niet dat mijn leven nu alleen om Ghana draait en ik blij ben als er weer een dag voorbij is! Ik heb zoveel leuke dingen nog op het programma en ik geniet nog steeds van alles hoor. Sjee ik hoop dat het een beetje te begrijpen is hahaha!

Zie je de foto? De kust van Afrika binnenvliegen. Wow een mooier gevoel dan het gevoel dat ik krijg als dit gebeurd heb ik nog nooit ergens van gekregen. Gewoon weten dat zodra je het vliegtuig uitstapt, je je op goede grond bevind. Toch wel een soort van thuis komen. Ja, zeker weten ook in Egypte! Veel mensen denken dat ik dit alles alleen heb bij Ghana, maar in Luxor, Egypte voel ik mij niet minder thuis!
Om dit uitzicht te zien, zoals je op de foto ziet, terwijl je een paar uur later uitstapt en in Egypte of Ghana bent is geweldig. Maar om dit te zien terwijl je weer naar Nederland vliegt, is killing, serieus.Ten eerste heb je afscheid moeten nemen van de mensen die je lief zijn in het land, vervolgens stijg je met het vliegtuig op en weet jedat er voor nu ff geen weg terug is en ook weet je niet wanneer je er weer heen kan gaan. En tot slot Afrika uitvliegen, wetend dat je een paar uur later voet zet op Nederlandse grond. BAH! Vliegen vond ik altijd leuk, nog steeds vind ik het heel leuk. Maar alle drie de keren dat ik uit Egypte weg vloog heb ik een terugvlucht gehad waarin ik me (#$%@) voelde en brok na brok weg moest slikken.
Ik denk toch wel dat ik zo langzamerhand kan zeggen dat beide plaatsen een thuis voor me zijn. Van Luxor weet ik het zeker, van Ghana nog niet helemaal. Daarom is het zo belangrijk voor mij om terug te gaan, zo kan ik erachter komen of ik nog steeds hetzelfde denk en voel zoals ik nu erover denk en voel. Als je me vraagt een keuze te maken tussen Luxor en Ghana zou ik het niet weten. Vraag het me over 5 maanden nog eens, misschien kan ik dan een antwoord geven!

Genoeg gelult, tot slot nog wat huishoudelijke mededelingen.

Voor de mensen die me trouw (willen) volgen tijdens de voorbereiding en mijn reis straks: In het menu hier links, kun je je e-mailadres invullen en zo een automatische mail krijgen zodra ik een nieuw verhaal/foto's/filmpjes op deze site zet. Superhandig!!
Overigens heb ik laatst toevallig een filmpje gevonden van het weeshuis op Youtube. Heb het filmpje hier ook op de site neergezet, welke onder ‘Video's' terug te vinden is!

En verder...ik kan zodra ik ingelogd ben, de statistieken zien van mijn reisverhalen. Ik kan dus zien hoe vaak deze belezen zijn. Nu ben ik heel benieuwd naar de mensen die mijn verhalen volgen....laat je horen! Dat vind ik heel leuk en zo weet ik ook wie allemaal op mijn site zitten te snuffelen.

Tot slot nog een stukje tekst uit een liedje van Bløf -> ‘Omarm', wat precies beschrijft hoe het voor mij is, hoe ik hetvoel. Iets wat voor buitenstaanders vaak moeilijk te begrijpen is.

'Hoe ver je gaat
Heeft met afstand niets te maken
Hoogstens met de tijd
En ik weet niet hoe het komt
Dat ik weg wil
Maar het treft me hard en zuiver
En het houdt hardnekkig stand...'