Elke week, aan het begin van de week denk ik: 'oh oh, ik maak helemaal niks meer mee, wat moet ik nou op de site zetten'. Maar gelukkig gebeurd er toch elke week wel weer iets om hierop te zetten! Ik weet zelfs niet waar ik moet beginnen! Bereid je voor, op een lange, lange update.

Ten eerste: Hamsteren!!! Er is geen mogelijkheid dat de hamsterweken bij de AH (waar ik werk), mij onopgemerkt voorbij kunnen gaan. Ik heb deze week eindelijk mijn pakketje gekregen. Bedankt pap en mam, echt super leuk en lekker wat er allemaal in zat!!! Ik heb dus lekker kunnen hamsteren. Er zaten spullen in voor de zandbak, snoepjes, sultana's, een boek (wat ik al uit heb!), de vrijwilligers hier verbazen zich erover hoe snel ik lees, sja daar kan ik niks aan doen! Maar in ieder geval, er zaten ook nog pringles in en een bus pepernoten!!! Uiteraard laat ik die liggen tot Sinterklaas ook in Ghana arriveert. (ahum aangezien die hier niet komt.....laat ik 'm evengoed tot 5 december liggen). Waar was ik gebleven...oja er zaten ook nog wat haarbanden in, en onderop verstopt.....zat een verrassing vanhet thuisfront!!!! Een Hamsterknuffel: De Hamsterreporter! En een Hamsterposter waar collega's wat op geschreven hebben! Helemaal super de puper, de poster hangt al boven mijn bed! Helemaal geweldig. Voor Appie Chantal even: Ik heb het liedje van Jan Smit met zijn blik erwtensoep helaas niet op mijn mp3 staan, maar als ik er een keer wakker mee word, zal ik aan de blik erwtensoep denken en aan Appie!!! ;-)

Wat ik ook nog elke week wil vertellen, maar vergeet: De ogen van de kinderen. Deze zijn zo donker, dat, waar je ook bent of staat, je jezelf er gewoon in kan zien!

Goed, nu de rest van de week.
Maandag was dus de dag waarop ik dacht, er gebeurd helemaal niks meer, wat moet ik vertellen. Dinsdag idem. Dinsdag avond niet meer. What happened? Nou, Rian en ik kwamen terug van het eten bij het vrijwilligershuisje en kwamen aan bij ons huisje. Ik wilde de deur open maken, maar schrok me kapot, de hele deur zat onder de mieren! Ik keek naar onder, het stoepje voor onze deur zat onder de mieren. Ik keek opzij, de hele muur van ons huisje zat onder de mieren. Ik keek naar de grond, de hele grond zat onder de mieren. Ik heb nog nooit, in mijn 19 jarig bestaan, zoveel mieren bijelkaar gezien, het waren er echt mega, mega veel! Rian was 'm al gepeert naar het vrijwilligershuisje want ze heeft het niet zo op beestjes. Dus ik ging naar Charity, de gastvrouw. Zij kwam met Mercy (het meisje dat me Twi geleerd heeft) en Kwame (de gespierde jongen van de donkeycar ) En ze namen karton mee en kerosine. De kerosine goten ze over het karton en rond het huisje en toen staken ze het in brand. Niet het huisje hoor hahaha die staat nog overeind. Maar de mieren kunnen niet zo goed tegen brand (goh) en zo worden ze doodgemaakt.
Dus dat was het verhaal van de mieren. Eind goed al goed, op een enkele verdwaalde mier binnenin hebben we gelukkig geen kolonie binnen gehad en konden we lekker gaan slapen. Ik heb heerlijk geslapen hoor, slaap altijd goed. Rian had minder goed geslapen, ze voelde nog overal de mieren kriebelen.
Sjeezus, werd vorige week mijn bed nog overgenomen door spinnen, nu zijn het mieren die ons huisje over wilde nemen. Wat zal het volgende zijn????

Woensdag, bij het zwemuurtje, was het heel erg leuk, ik was met wat caregivers aan het geinen en besloot om er eentje lekker nat te gaan maken. Ik pakte een gieter en goot het water zo over hem heen. Dit omdat hij mij altijd aan het plagen is. Hij was niet voorbereid op het water en schrok zich kapot. De kinderen in het zwembad en de andere caregivers waren zich scheef aan het lachen. Tijdens het zwemuurtje, gebeurde er ook een minder leuk ding. Moses was omgekiep in het water, en omdat hij al moeite heeft met lopen, kon hij niet goed omhoog komen, hij lag dus helemaal gestrekt onder water en was helemaal aan het trappelen om omhoog te komen. Hij zat we in het ondiepste gedeelte. Net toen ik het zag, zag een andere caregiver het ook al en pakte hem eruit. Hij was er helemaal stil van. En dat terwijl hij de hele week al zo stil is. Denk dat hij ziek aan het worden is, hij is normaal super energiek 's morgens, maar de laatste dagen, wil hij alleen maar slapen....mijn drolletje....ik hoop dat het niks ernstigs is want maak me er wel zorgen om. Had het er met Ineke over, maar ze zei dat ze nog niks gaan onderzoeken of medicijnen gaan geven, pas als hij echt ziek is. Hmm. Trouwens, wat wel leuk is, is dat hij mijn naam onthouden heeft. Als ik tegen hem zeg: 'You are Moses, and who is this' (dan wijs ik naar mij) en dan zegt ie: 'Maud'. Maar dan wel op z'n Ghanees uitgesproken, dus dat komt dan meer eruit als: 'Mot'.
Er is trouwens ook een jongen die in de weavinghal werkt waar ik af en toe mee loop te geinen, zo heb ik hem ook het 'handje' geleerd wat wij ook altijd doen, pap!

Ik zal ook nog even vertellen over mijn avontuur toen ik eindelijk het briefje kreeg dat ik mijn pakketje kon afhalen.
Donderdag kreeg ik eindelijk het briefje, dat mijn pakketje er was. Het was al middag dus ik snel aan Ineke gevraagd, tot hoelaat het postkantoor in Sunyani open was, want het is 2 uur reizen. Ze keek op het briefje en ontdekte dat mijn pakketje in Nkoranza gewoon binnen was gekomen! En ze wilde wel even snel met me naar het postkantoor rijden. Ik blij natuurlijk, scheelde heel wat reistijd. Maar, welkom in Ghana, ze hadden dan wel Nkoranza erop gezet, maar toen we aankwamen in het postkantoor, zeiden ze dat het een foutje was en het pakket in Sunyani lag. Dus toen heb ik vrij gevraagd aan Ellen 's middags, omdat ik eigelijk nog in de workshop moest werken, en gelukkig mocht ik gaan. Dus voor het eerst, ging ik er een middag alleen tussenuit. Spannend hoor! Ik me dus een shared taxi gepakt, waar ook andere mensen inkunnen. Toen deze vol zat konden we vertrekken. De andere mensen in de taxi, moesten al ergens voor Techiman eruit (ligt tussen Nkoranza en Sunyani, het enige stadje dat je in 2 uur reizen tegenkomt). Dus toen zat ik alleen. Gezellig, maar zat evengoed op hete kolen om mijn pakketje te halen. Gelukkig reed de taxi chauffeur door, maar ineens ging ie van de 'snelweg' af, en reed hij een zandpaadje in. Ik wist niet wat ik moest denken, waar hij me heen ging brengen. Een week geleden was ik ook naar Sunyani gegaan, maar toen had ik geen zandpaadje gezien!
We stopten bij een soort van auto garage, maar dan in de open lucht. Ik werd onder een afdakje geplant, waar al een aantal mensen zaten. Wel gezellig hoor, leuk gekletst met die mensen en kinderen daar, maar IK WILDE MIJN PAKKETJE HALEN!
Ondertussen werd de moterkap van de auto omhoog gedaan, lieten ze olie eruit lopen en haalde ze een of ander groot apperaat uit de auto. Het was niet de motor, zo groot was het niet, maar het zag eruit als een apperaat wat niet moet ontbreken in een auto.
Ze stonden daar met een stuk of 6 mannen aan te pongelen en ondertussen zat ik nog steeds bij de andere mensen. Ze vondenhet helemaal geweldig dat ik wat Twi kon spreken. En toen vroegen ze hoe oud ik was. Ze schrokken ervan toen ze mijn leeftijd hoorden en stonden met open mond te kijken. Ze dachten dat ik 25 was!!!! Er waren ook 3 kleine droeppies, die nog nooit een obruni hadden gezien. Arme kinderen, dat dan net de eerste obruni die ze zien, mij moet zijn Toen werd het tijd om te gaan. Ze hadden de auto weer in elkaar gezet, en ik hoopte dat ze het goed gedaan hadden.
Dus toen konden we weer op weg gaan....met het enige verschil, dat de chauffeur, heel vaak ineens de contactsleutel omdraaide! Dus het contact verbrak en toen waar aan zette. De eerste keer reden we net een hoge heuvel af en dacht ik: 'Helluppie, nu hebben we geen remmen!' Maarja ik heb het overleefd, en weet nog steeds niet waarom ie dat deed. Je krijgt hier echt het Walibi-effect als je naar Sunyani en terug rijdt. Je gaat heel stijl omlaag en weer omhoog en dan weer heel stijl omlaag en weer omhoog. Je maag die blijft op en neer springen.

Toen kwam ik aan in Sunyani. Ik liep het postkantoor binnen en vertelde dat ik mijn pakketje kwam halen, en toen pakte de postman, mijn pakketje. Het stond voor mijn neus. Leuk he! Nou nee. Ik mocht er niet aankomen! Ik moest namelijk wachten tot de man die over de pakketjes ging, terug was, want hij moest het pakketje controleren en ik moest nog een beetje geld betalen (11.000 cedi's, zo'n 1 euro dus.) Sjee dus ik moest wachten. Ik voelde me net het jongetje uit de Peijenburg reclame's die op een hond, tafel en stoel gaat staan, en nog niet bij de koek kan. Dus ik maar weer gaan zitten en bereidde me voor op lang wachten, want, ik zat nog steeds in Ghana, slowly slowly!
Wonder boven wonder, kwam de pakketjesman, al na zo'n 5 minuten eraan gewandeld. Nadat hij mijn pakketje open had gemaakt, ik zelf had nog niet gekeken, kon ik eindelijk gaan. En toen, in de taxi kon ik eindelijk het pakketje open maken en kijken wat er allemaal in zat!!! De radio stond aan, en toevallig kwam de Black Eyes Peas op, met Where is the Love....
Daar rijd je dan, in Ghana, met een westers liedje op de radio, westers pakketje, westers meisje...In Ghana, soms dringt het nog niet helemaal tot me door dat ik er echt ben, heb er zo lang naar uitgekeken en dat je er dan eindelijk bent, is heel raar.
Onderweg kom je wel leuke verkeersborden tegen: Een rechthoekig bord, met een koe erop en dan: 'Slow down, cows crossing'. Hahaha wel grappig.

Gister, vrijdag had ik een hele erge baal-dag. Het liep allemaal niet zoals ik het wou, daar kwam bij dat Moses zo stilletjes was en ik me er zorgen over maakte. 's Avonds, was er een feest, omdat er een caregiver weggaat komende week. Het is de caregiver van de jongen, ik noem hem NNY, die ik begeleid in het Special Program. Zij werkt hier al 7 jaar en heeft al die tijd de zorg gehad overNNY en nog 2 andere kinderen. Het was een heel mooi afscheid, er werd gedanst, gegeten, nog meer gedanst en gezongen. Nouja en toen brak het moment aan waar mensen wat konden zeggen tegen haar. Ze werd op een stoel gezet en als je wat wilde zeggen kon je erheen lopen. Verschillende andere caregivers gingen er al naartoe om wat te zeggen, en stuk of 5 mannelijke caregivers gingen een liedje voor haar zingen a la Ill Divo, heel mooi. En toen moest NNY even naar voren komen om haar te bedanken. Nou moet je weten dat NNY best wel zwaar autistisch is, hij zegt heel weinig en maakt heel erg moeilijk contact, ook lichamelijk. Maar gisteren, stak hij zijn hand uit naar zijn caregiver. Dit was werkelijk waar, zo mooi om te zien en zo ontroerend. Misschien heb je nu zoiets van, waarom ontroerend, maar het was gewoon een moment waar je bij had moeten zijn. Ik zie het nog steeds als een foto in mijn hoofd zitten, het is zo'n moment, wat je niet snel vergeet. Heel, heel mooi.

Zo ik geloof dat ik er weer doorheen ben, wat mijn verhalen vertellen bertreft!
Tot de volgende keer...
Mah krow.
Maud