Zo gaan 4 1/2 maand heel snel voorbij, en zo gaan de laatste dagen helemaaaaal niet voorbij!
Deze laatste dagen kruipen echt heel langzaam voorbij, alhoewel we toch vanalles doen.
Maar ik zal even bij het begin beginnen, verder gaan waar ik de vorige keer gestopt ben.

2 weken geleden hadden we onze laatste week op de PCC. Heel raar hoor, de laatste keer Special Program, de laatste keer Workshop en dan de laatste dag, de laatste keer Daycare. Natuurlijk nog flink wat foto's gemaakt van alle kindjes en uiteraard ook van Moses en de slippers die ik voor hem gekocht heb! Hij is helemaal gek op zijn slippers, niemand anders mag eraan komen! En kleine Ema, ik had besloten om mijn superzachte olifanten knuffeltje aan hem te geven. Dus ik ging naar het huisje van Jerry, zijn caregiver, hij zorgt ook voor Moses. Ema lag al op bed maar was nog niet in slaap. Dus ik riep hem bij me en gaf hem de knuffel. Maar hij moest er niks van hebben! Hij gooide de knuffel op de grond en keek er heel kwaad naar. Toen ben ik maar weggegaan want ik dacht, nouja hij zal nu wel moe zijn en kijkt er morgen wel weer anders tegenaan! Zo gedacht, zo gedaan. Dus de volgende morgen ging ik de kinderen eten geven en was de knuffel een beetje vergeten.....tot ik Ema zag, met de knuffel die hij niet meer los wilde laten! Jerry vertelde me dat toen ik weg ging, Ema de knuffel pakte en tegen zich aan hield en hem toen niet meer los heeft gelaten! Lief he!

En toen was het zaterdag en hadden we afscheidsfeest. We werden bedankt door Ineke en Bob en ook de workshop heeftmooie woordjes tegen ons gesproken. Zo zeiden ze tegen mij, dat als ik de workshop binnenkwam er meteen gezongen werd en grapjes gemaakt werden . Rian en ik hadden vrijdag 10 watermeloenen gehaald zodat iedereen, de kinderen, vrijwilligers en caregivers een stuk watermeloen kreeg, als traktatie. Sja en ineens was het al zondag en moesten we van de hele pcc afscheid nemen. En dat was helemaal niet leuk kan ik je vertellen. Iedereen langs gaan, de kinderen een laatste knuffel en kus geven, nog even goed alles in je opnemen en daar stond Kwame al klaar om ons met de PCC bus naar de trotro's te brengen. De andere vrijwilligers, Annemiek, Piet en Lisa gingen ook mee in de bus om ons uit te zwaaien en om nog een ijsje met onste eten. En dan rijd je weg van de pcc....bye byeee, misschien tot ziens....En heel erg bedankt voor de ongelooflijke te gekke toffe super tijd die ik met jullie allemaal heb gehad. Allemaal!

En toen waren we geen vrijwilligers meer, maar ex-vrijwilligers en toeristen. Bah ik vind het helemaal niet leuk om toerist te zijn in Ghana.
Als je vrijwilliger bent, dan doe je tenminste iets nuttigs in het land, en als toerist is het enige nuttige wat je doet de kas van het land spekken. Ook goed voor het land, maar de Ghaneese mensen kijken dan meteen anders tegen je aan.
Maar goed, ik zal eens gaan vertellen wat voor toeristische dingen we allemaal gedaan hebben!
Vanuit Nkoranza gingen we per trotro naar Kumasi. Toen we daar een hotel gevonden hadden, was het eerste wat we gingen doen: Naar de Irish pub! Deze hadden ze namelijk ook in Ghana. Het was echt een hele sjieke pub zeg en we konden er lekker eten, we hebben een pizza hawaii gegeten, met kaas! Dat had ik al 4 maanden niet meer gehad!
En toen was er ineens een Shell Tankstation met een shop erin waar ze allerlei soorten ijs hadden, jam jam jam! Toen we in het hotel waren, moest ik naar het toilet. Er stond een Ghaneese mevrouw bij de wc, en die vroeg aan mij: Do you need to shit? Because I only have to wash my hands, so if I am finish, you can shit, ok? Uuuh ja is goed hoor. Als je naar de wc gaat in Ghana, moet je poepen, plassen doen ze namelijk gewoon in de struiken.
Maandag gingen we naar het cultureel centrum in kumasi, ik had er al goede verhalen van gehoord, dat je er leuke dingen kon kopen, dus vol goede moed gingen we erheen.
Toen we het terrein opkwamen, stonden er allemaal gevangenen langs de kant van de weg in de grond te hakken! Er stonden natuurlijk wel bewakers bij. Was wel raar, zoiets zie je toch alleen in films.
We waren maar snel doorgelopen naar de shop, want ik voelde me niet echt op mijn gemak. Er stonden dan wel bewakers bij, maar ja, de bewakers zaten 15 meter verder op de stoep en de gevangenen waren echt 'los'. De shop was wel leuk, heel veel beeldjes, doeken en sieraden. Maar het was een hele kleine shop, dus we waren al snel uitgekeken.
Toen gingen we door naar het museum, we werden rondgeleidt door een mevrouw die de trein moest halen want in 10 minuten tijd, wist zij de hele geschiedenis van Ghana en de historie van alle koningen aan ons te vertellen! Dus daar waren we al snel uitgekeken.
Toen gingen we naar de markt. De grote beroemde markt van Ghana. Halleeluja en hij was groooot! En druk en 't stonk! We waren denk ik eerst aan de verkeerde kant, aan de vis-en-vlees-kant geloof ik want dat was het enige wat ze daar verkochten. Dus toen maar de eerste de beste afslag naar links ingelopen en toen liepen we ineens midden op het spoor! En links en rechts van het spoor waren ook kraampjes. Overal kraampjes, overall! Het spoor was trouwens niet in gebruik hoor!
Maar die markt, jeetje die was echt mega groot. En heel druk, te druk! Dus we hebben er ook niet lang rondgelopen.
Kumasi vond ik zelf niet echt een leuke stad, het is, volgens mijn mening, een hele drukke, chaotische stinkstad. Meer hoef ik er niet over te zeggen. Vind niet dat de stad een gezellige sfeer heeft ofzo.
Dus ik was wel blij toen we Dinsdag naar Takoradi gingen. Met de trotro. En ik had een heel apart figuur naast me zitten, die maar niet stopte met praten tegen mij en die het absoluut niet begreep als ik even rustig muziek wilde luisteren.
Hij sprak me de hele tijd zo aan, *tik tik* met zijn vingers op mijn arm en daar kwam dan een vraag achteraan.
Zo stelde hij de standard vragen die onderhand elke Ghanees stelt, waar ik vandaan kom, hoelang ik hier ben en nog blijf, wat ik van Ghana vind, wat mijn naam is, waarom ik zijn naam niet vraag, etc. En toen waren we nog niet eens vanuit Kumasi vertrokken, we waren nog aan het wachten tot de trotro vol zat. Toen we vertrokken ging hij met gebogen hoofd en zijn ogen gesloten zitten. Eindelijk, dacht ik, die gaat slapen!
Maar even later weer *tik tik*, Afia Maud, we vertrekken nu, waarom heb je niet gebeden voor een veilige reis naar Takoradi?
Ja wat moet je daarop antwoorden.....even snel nagedacht over een goed antwoord en toen heb ik hem maar verteld dat ik dat vanmorgen al heb gedaan. En toen kwamen de vragen he, welke kerk ik zat, of in mijn woonplaats ook een 7 days advents church was, hoeveel kerken er zin etc. En onderweg deed hij me steeds vertellen waar we waren, wie de koning van de streek was etc. Al met al een leerzaam ritje, maar het was van korte duur, want die Ghaneese namen van de koningen kan ik niet zo goed onthouden.
En toen kwamen we eindelijk aan in Takoradi, via een omweg want we waren via Cape Coast gereden. Daar een hotelletje gezocht en gevonden. Naast Takoradi ligt Sekondi, waar fort Orange ligt. Was een klein fort, wel mooi maar te goed gerestaureerd en er wonen mensen in, dan is het zoned dat je niet meer ziet hoe het origineel eruit zag. We waren er al snel uitgekeken dus toen gingen we rondlopen in Takoradi en vonden we 3 supermarkten!!!!!
Na Takoradi gingen we naar Elmina, een echt vissersdorpje met 2 sjieke grote forten. Ook deze waren gerestaureert maar niet alles, dus het was echt heel machtig om er in rond te lopen. Kon me al helemaal voorstellen hoe het in die tijd geweest moest zijn met de ruiters die de heuvels opgereden komen....machtig mooi!
In Elmina gingen we ‘s avonds in een gezellig barretje aan het strand eten en toen we daarvan terug liepen naar ons hotel zei een vrouw ineens tegen mij: 'take my baby, take my baby'. Ze wilde echt haar baby aan me geven, heel raar.
Na Elmina gingen we naar Cape Coast.
Ook daar weer forten bekeken. O.a. naar Fort Amsterdam gegaan. Het enige fort dat ik gezien heb dat in originele staat is. Heel mooi fort. Meest indrukwekkende eraan vond ik: 'the door of no return'. Een deur die de slaven uit moesten lopen, ze meosten dan een padje volgen die naar de zee liep, waar vervolgens een boot klaarlag die hun naar een andere verschrikkelijke bestemming bracht.
Verder was Cape Coast wel een leuke stad, maar de taxi chauffeurs, daar kreeg ik wat van. Ze menen dat de obruni's rijk zijn, geld genoeg hebben etc. Ben dan wel paar keer boos geworden op een taxi chauffeur. Ze luisteren ook helemaal niet. Als je een taxi aanhoudt en je zegt waar je heen moet dan zegt de chauffeur, ok, kom zitten. Dan rijdt ie weg en vraagt ie waar je heen moet. Aaaargh!
Maar goed. Dicht bij Cape coast lag kakum National park, moest je dus via touwbruggen het park doorlopen op een hele hoge hoogte. En die touwbruggen wiebelden heel erg, was echt eng hoor. Maarja, heb het overleefd!
Na cape coast zijn we naar Wineba gegaan, nog een fort bekeken en de zee en nu zijn we dus in Accra....Laatste bestemming voor we naar huis gaan. En het duurt laaaaaaang! We zitten wel in een leuk hotel, een sort reggae-hotel met allemaal Bob Marley achtige gasten. Wel gezellig!
Morgen gaan we naar een weeshuis om alle spullen die we niet meer nodig hebben erheen te brengen. Een aantal kinderen van PCC komen er ook vanaf, ook Moses.
En dan Zaterdag lekker relaxen en richting vliegtuig!
Dus volgende week kan ik iedereen weer zien, leuk leuk!
ik ga er een eind aan breien, mijn tijd is om!
Tot in Nederland allemaal!!!!!

Mah Krow,
Afia Maud