Ik hoef niet meer te dromen, niet meer te wachten, niet meer af te tellen. Ik hoef niet meer eindeloos te denken, te fantaseren en terug te kijken.
Nee lieve mensen, dit allemaal wat ik de afgelopen 2 ½ jaar heb gedaan, hoef niet meer.
Omdat ik er ben! Het dromen bewaar ik voor de nacht. Denken, fantaseren en terug kijken hoeft niet meer omdat ik er NU ben en met mijn eigen neus overal bovenop sta. Aftellen en wachten is al helemaal niet aan de orde.

Hier heb ik zo lang naar uitgekeken! Naar het moment om deze log te kunnen schrijven. Als ik deze log namelijk zou schrijven, zou dat betekenen dat ik er ben, in Ghana! Eindelijk!
Hier is ie dan, dé log. Stel je nu een stuiterende Mot voor die achter de pc met een big smile van oor tot oor dit alles aan het typen is en nog net niet van de stoel af dondert van al dat gestuiter. :-P
Bereid je voor op een lang verhaal! Het is bijna beschamend om het hier neer te zetten, zo lang is het geworden! Als jullie het echt té belachelijk lang vinden, tell me, dan zal ik de volgende keer daarop letten!
Maar ondertussen zullen jullie wel weten dat ik niet van de korte logs ben. En tja, ik maak nou eenmaal veel mee wat het waard is om op te schrijven en als ik eenmaal bezig ben met typen komen er steeds meer gebeurtenissen boven drijven in die grijze massa van me.
Dus ik zou zeggen: benut je lunchpauze/vrije tijd/whatever met het lezen van mijn log. Zet een pot koffie, neem je lunchpakketje of de koekjestrommel erbij, zet de telefoon uit en waan je voor de komende leestijd even bij mij, in Ghana!

Wat ik alvast kan verklappen en wil zeggen aan de mensen van wie het de tijd ontbreekt om deze hele lap tekst door te lezen is: Het is vet kicken geweldig adrenalinekickend machtig mooi super leuk lief ontroerend om hier weer te zijn. Tot nu toe heb ik al aan één stuk door genoten. Nu ik alles zo aan het optypen ben, geniet ik er weer van. Alles wat ik meemaak probeer ik dan ook zo goed mogelijk over te brengen naar jullie toe, ik hoop dat het lukt, zodat jullie er ook enigszins van kunnen genieten!
Ik ben nu al ontzettend blij dat ik in Ghana ben. ‘Ghana' is een soort van toverwoord geweest voor mij de afgelopen 2 ½ jaar. Zodra ik dat woord hoorde of las, stonden al mijn zintuigen op scherp. :-)
Tot slot, voor jullie het hele verhaal kunnen lezen: er waren wat sceptische mensen die het maar vreemd vonden dat ik alleen naar Ghana ga. Mensen, het is geen onbewoond eiland en ik ga geen Robinson Crusoe-achtige taferelen uithalen. Het is een land waarin mensen leven, net als in Nederland. Het grote verschil hierin is echter dat de Ghanese mens een stuk vriendelijker en meer open is en je dus zo contacten legt. No worries daarover dus!

Veel plezier met lezen van het hele verhaal en kus vanuit Ghana! (Whaaahahaa eindelijk kan ik het zeggen!!!)
Afia Mot!
(In Ghana krijgt iedereen een extra naam, deze hangt vast aan de dag waarop je geboren wordt. Zo word een jongen Kofi genoemd (remember Kofi Annan, jawel, een Ghanees!) als hij op vrijdag geboren wordt en wordt een meisje Afia genoemd als ze op vrijdag geboren wordt, vandaar! En, hoe typisch, mijn naam Maud word hier als Mot uitgesproken wat ook in NL mijn nickname is!)

Wel zo logisch, zal ik beginnen bij het begin. Niet het begin waar het allemaal begon want dan zou ik een paar jaar terug in de tijd moeten. Bovendien valt op deze site genoeg terug te lezen over het begin van (het wachten naar) deze reis. Dat was al een hele reis opzich ;-).
Ik begin op zondag 12 juli. Om half 9 liep mijn wekker af (ja sorry voor sommige is dit uitslapen, ik heb daar een wekker voor nodig).
Nadat ik in november terug kwam uit Istanbul was één ding zeker voor mij: de volgende keer dat ik in een vliegtuig zou stappen, zou dat het vliegtuig zijn met eindbestemming de hoofdstad van Ghana: Accra. Iedere keer als ik in de lucht keek en een vliegtuig zag, kreeg ik een adrenalinekick en wist ik: de volgende keer als ik daar in zit is het naar Ghana toe!

Goed, de reis: Zuslief + oudersbrachtenme wegnaar Dusselforf. Nadat ik daar ingechect had, kon ikmezelf wel voor de kop slaan; ik had er niet bij nagedacht een raamplaats te vragen. :-( Maar, eenmaal in het vliegtuig aangekomen, bleek dat ik een plaats aan de raam had bij de nooduitgang! Op het laatste moment kwam er nog een Pietje naast me zitten die samenmetiemand reisde, maar ze zaten niet naast elkaar. Je raadt het al; nobel als ik bengaf ik hem mijn plaats waardoor ik zonder een raamplaats kwam te zitten, naast een jengelend kind met een poepluier!
Eenmaal op mijn plaats gezeten nestelde ik me er en kreeg ik meteen een déjà vu naar bijna 3 jaar geleden [die déjà vu zal nog heel vaak langskomen vermoed ik. ;-) ] naar de dag toen ik ook in het vliegtuig zat naar Ghana toe, omringd door 95% mensen van Ghanese afkomst en 5% ‘obruni's', zoals de blanken in Ghana genoemd worden.
Met zo'n heerlijk vooruitzicht lukte het me totaal niet mijn draai te vinden daar in dat vliegtuig. Ik genoot, zoals altijd, van het opstijgen. Kicken is dat, als het vliegtuig in eens zo hard gaat rijden en dan de lucht in gaat. De ene keer is dat natuurlijk leuker dan de andere keer omdat je soms nou eenmaal niet weg wilt van de plaats waar je 10 minuten geleden nog aan de grond stond. Maar dat terzijde, ik ging nu weg van de grond waar ik opgegroeid ben om na 7.5 uur vliegen voet te zetten op grond van het heerlijke Ghana!

Daar zat ik dus in het vliegtuig, zo onrustig dat ik niets kon doen en mezelf begon te irriteren. Van de ene kant voelde ik een hele rust over me heen komen toen ik ein-de-lijk in HET vliegtuig zat. Aan de andere kant stuiterde ik zowat van mijn stoel af van de hyperheid, zenuwen, adrenaline, etc.
Ik besloot een boek te gaan lezen en toen ik bij hoofdstuk 3 was aangekomen, vroeg ik mezelf af wat ik eigenlijk allemaal gelezen had en waar het boek nou over ging. Ik ging alleen met mijn ogen over de regels en nam niks op doordat mijn aandacht ergens in Verweggistan (Ghana dus) zat. Dus dat boek ging weer terug mijn tas in. Vervolgens sloot ik mijn ogen om een dutje te doen -moeheid heerste toch iets wat door de weinige slaap van de afgelopen nachten- en toen ik het gevoel had al heel lang een dutje gedaan te hebben, opende ik mijn ogen en kwam ik erachter dat er slechts 5 minuten verstreken waren. Ik probeerde een film te kijken maar mijn ogen dwaalden af naar buiten toe. Het eten sloeg ik over [Weg met Sonja Bakker, lang leve het Afrika-feel-good-dieet. ;-) ]. Uiteindelijk besloot ik maar mijn muziekje op te zetten en wat te schrijven in mijn schrift...En hurray, daar bleef het bij! En dat, de hele tijd met enorme kriebels in mijn maag. Maanden voordat ik hierheen zou gaan, kreeg ik al kriebels in mijn buik als ik aan het feit dacht dat ik terug zou gaan. Weken voordat hierheen zou gaan, liep ik constant met kriebels in mijn buik rond. De dagen voordat ik naar Ghana zou gaan, kwamen daar bibberende vingers en hyper-lachaanvallen bij kijken. Uren voor ik in het vliegtuig zou stappen, had ik een heel vlinderlegioen in mijn maag, zat ik met knikkende knieën, schreef ik met bibberende vingers, kon ik mijn aandacht nergens meer bij houden en wilde ik maar één ding; in het vliegtuig zitten. :-D

Toen ik het vliegtuig uitstapte, werd ik alweer gefopt. Zo vaak trap ik erin! Als ik in een warm land uit het vliegtuig stap, denk ik altijd dat de warmte die je tegemoet komt, van het vliegtuig komt. Pas als je door de douane gaat en buiten het vliegveld staat, besef je dat de warmte die je voelde het klimaat van het land is. Iets waar je overigens zo aan gewend bent!

Van zondag op maandag heb ik in een B&B geslapen en maandagochtend stond ik bij het busstation om 7 uur. Maarja, het is nog altijd Ghana, dus werd me eerst verteld dat de bus om 8 uur pas zou gaan, uiteindelijk ging ie pas om 10 uur.
En ik, die reizen met de bus vreselijk vind, werd dus hartstikke misselijk door de slechte wegen en de airco die van heel koud naar warm ging. Ik was al bang datmijn ontbijt eruit zou komen, maar deze bleef gelukkig zitten waar ie zat. Na een tussenstop in Kumasi waar ik even naar de wc kon, voelde ik me al een stuk beter. Tussendoor stopte de bus ook een paar keer, maar dat was in the middle of the bush. Ik weet zeker dat al die Ghanese mensen in de bus maar al te graag een blanke ass willen zien. Die vlieger ging niet op! Wat wel grappig was in die bus: we hebben de hele weg knoer hard de muziek van Westlife aangehad. ;-)

Uiteindelijk ging de tijd toch nog snel om in die bus en stond ik 8 uur later met al mijn bepakkingen in Nkoranza. Alvorens ik de taxi in stapte ging ik aan de kant van de weg zitten.
Met bibberende knieën, klotsende oksels en shakende handen schreef ik het volgende in mijn schrift, ik citeer:

'Als een malloot zit ik hier in het zand. Van de zenuwen kan ik niet meer zo heel helder denken: Het voelt alsof ik een paar flessen Canei achterover geslagen heb. Mijn coördinatievermogen is weg: liep zojuist nog het verkeerde weggetje in (terwijl ik de weg naar het weeshuis kan dromen) zodat ik ineens bij een boer op de oprit stond die mij een heel verhaal wilde vertellen over zijn ecologische boerderij. Leuk man, supergoed bezig, heel interessant ook, top, maar nu even niet. Ook loop ik met shakende handen rond, waardoor ik met een bibberhandschrift dit nu opschrijf en lijkt het alsof mijn knieën het elk moment kunnen begeven door al dat gebibber. Vandaar dat ik nu hier in het zand zit. Ik ben er nu zó dichtbij! Van dit moment heb ik ontelbare gedroomd, zowel letterlijk als figuurlijk.
Alle eerlijkheid gebied mij te zeggen dat in mijn dromen het er allemaal een stukje romantischer en rooskleuriger eruit zag, dat ging namelijk zo:
zonder problemen te hebben met mijn zware bepakking flaneerde ik door de straten van Nkoranza. Toen ik eenmaal de PCC in zicht had huppelde ik er al lachend heen zonder ook maar één bibber gevoeld te hebben of zelfs maar één klotsende oksel gehad te hebben. Het zonnetje scheen, zowel in de lucht als in mijn hoofd en ik had verre een gevoel van een paar flessen wijn genuttigd te hebben. Ook was ik geen malloot om in het zand naast de weg te gaan zitten, maar een wereldreiziger waarbij angsten in de verste verte niet voor kwamen.
Zoals al zo vaak beschreven, gezegd en gezongen is door mensen: dromen zijn bedrog. Dat blijkt nu wel weer! Het zijn niet alleen de zenuwen die opspelen, ook giert de adrenaline door mijn lijf en is het ergens toch ook wel stiekem een klein beetje heel erg eng! Ontelbare keren heeft sinds mijn terugkeer uit Ghana de volgende vraag door mijn hoofd gespookt: Hoe zal het zijn??? Als ik €1,- zou krijgen voor elke keer dat ik dit gedacht heb, dan zou ik een rijk mens zijn, het geld doneren aan Afrika en zou iedereen hier leven in weelde. Zo vaak heeft deze gedachte dus door mijn hoofd gespeeld (om maar een indruk te geven hè!).

Wel, als ik mezelf hier ooit nog uit het zand gehesen krijg, zal ik spoedig het antwoord weten. Zit namelijk nog te denken of ik kei hard terug richting uh naja gewoon terug zal rennen (Nouja, rennen?! Met een backpack van Joost mag weten hoeveel kg, een handbagage tas van 10 kg en een rolstoel die ik mee neem voor het weeshuis, word dat meer strompelen) of dat ik toch nu naar de PCC ga. Tot ik eruit ben zal ik hier nog even blijven zitten.
Denk trouwens nou niet dat ik hier als een halfgare zombie door het dorp loop: er zit al sinds ik uit het vliegtuig stapte een grijns van oor tot oor op mijn gezicht. Geloof dat ik vannacht zelfs met een grijns op mijn gezicht geslapen heb. Want geslapen, dat heb ik! Het is lang geleden dat ik zo goed geslapen heb! Met kramp in mijn kaken werd ik wakker door de smile die op mijn gezicht geplakt zit vanaf het moment dat ik uit het vliegtuig stapte. Dat weerhoudt me er niet van om nog steeds met een enorme big smile hier rond te lopen.
Door alle adrenaline en endorfine in mijn lichaam heb ik de neiging om met mijn armen gespreid rondjes te draaien, te springen, te dansen en te zingen. Maar al datgene gaat een beetje moeilijk met zenuwen die mijn doen en laten wat belemmeren, danscapaciteiten die niet aanwezig zijn en een zangstem die niet geschikt is voor publiekelijk gebruik. Aangezien ik hier nog 5 weken zal vertoeven, wil ik ook geen indruk achterlaten als een overgestimuleerde mafkees.
Oh jee, ik ben aan het raaskallen, merken jullie het? Ik zit hier mijn tijd duchtig te verdoen. Als ik een reisgenoot had zou ik al het bovenstaande uiten in de vorm van heel irritant & hyper gedrag en veel geklets over van alles, nog wat en eigenlijk helemaal niks. Aangezien ik voor nu nog even in mijn eentje ben, uit zich dat allemaal op papier met een pen.'

Ja mensen, voor degene die het nog niet doorhadden, af en toe spoor ik niet.
Het zal niemand verbazen dat ik uiteraard toch die taxi naar de pcc heb genomen. Dat is tenslotte de reden dat ik naar Ghana ben gekomen. Waar zou ik bovendien anders moeten overnachten? En, hallo, waarom ben ik hierheen gekomen?! Maar zoals ik al zei was ik niet geheel toerekeningsvatbaar. ;-)
Nadat ik mezelf uit het zand gehesen had met al mijn bagage stapte ik in een taxi en reed ik 10 minuten later de poort binnen...

Wat er gebeurde nadat ik die poort open duwde, zal voor jullie nog even een vraag blijven en voor mij een weet. De Ghanese computers + internet is net zoals alles in Ghana gaat: slowly slowly. Ik zit hier nu al ik weet niet hoe lang deze lap tekst te typen, terwijl buiten het internetcafé zoveel moois is. En bovendien vind ik het stiekem ook een klein beetje heel erg grappig om jullie nog even te laten wachten. :-) Ginnegappend zit ik hier achter de pc met de gedachte dat de ongeduldige nieuwsgierigen onder ons nog even lekker langer ongeduldig nieuwsgierig moeten zijn.
Ik ga er gewoon een mooie soap van maken voor jullie, met hopelijk een very happy ending. Op welke manier dan ook.
¡Hasta la vista!
Tot gauw mensen!
Heel veel liefs vanuit het mooie Ghana,
Maud