Hallo allemaal, daar ben ik weer!
Zit je goed? Dan gaan we verder met aflevering 2 van de soap ' Maud in Ghana'.
Ik reed met de taxi de poort binnen en ik hoorde Mercy (medewerker) meteen roepen: ' Eeeey, here is Moht!'
Nog voor ik goed en wel uit de taxi was had ik al een dikke knuffel van haar te pakken. De volgende waren Bob en Ineke (Ineke is de oprichtster van het weeshuis, hierover later meer). Meteen erna vroeg ik waar de kinderen waren. Deze zaten met z'n allen tv te kijken, dus ik snel naar die tv kamer toe. Onderweg kwam ik een ouder kind tegen: Simon. Hij zag me en zei: Hee Mot! Ik stond helemaal perplex dat hij me nog kende! Maar ik had niet lang de tijd om daar wat perplex te blijven staan want ik liep op hete kolen. ;-) Bij de tv kamer aangekomen vlogen de caregivers (Zo worden de werknemers hier genoemd) die mij nog konden mij om de nek. :-) Erna spiekte ik naar binnen toe, waarop ze zeiden: zullen we Moses en Ema roepen? ('mijn' 2 kindjes). Zo gezegd en zo gedaan.
Nooit, nooit, nooit, nooit had ik verwacht of zelfs durven dromen dat ze mij nog zouden kennen. En toch was het zo! It's a miracle! Moses en Ema kwamen eerst heel schichtig aangelopen en keken mij onderzoekend aan om te checken of ik het echt wel was. Toen ze doorhadden dat ik het echt was, kwamen ze op me af gerend en gaven ze me een hele dikke knuffel. Moses werd er helemaal stil van en het eerste wat ie zei was: Mauuhhd!!! Aaargh en toen kon je me wegdragen hoor,ik had het niet meer! Goeie grutjes, 2 1/2 jaar weggeweest en die scheten kennen me nog, zo gek!
Vervolgens liep ik de kamer binnen en toen was het hek van de dam. Van tv kijken was geen sprake meer. De meeste kids kenden me nog, niet te geloven! Een voor een ben ik ze afgegaan om ze een knuffel, kus en handje te geven. De rest van de avond heb ik me dan ook kostelijk geamuseerd door tussen de kids te zitten, heerlijk!
Zelfs de caregivers wisten nog precies te vertellen welke Ghanese woordjes ze mij geleerd hadden. en checkten uiteraard meteen of ik ze nog wist. ;-)
Het liedje ‘ My Bonny is over the ocean' wat ik in de workshop aan de kinderen geleerd heb, word er nog steeds gezongen!

Deze dag is echt buiten verwachtingen geweest. Al toen ik de vorige keer op de PCC (zo word het weeshuis ook wel genoemd) was, zei ik tegen mezelf dat als ik ooit terug zou komen, ik er niet vanuit moest gaan dat de kids me nog zouden kennen. Zoals Moses, hij was toen 3 jaar! En ze zijn ook allemaal gehandicapt, dacht dat dat daarin ook mee zou spelen, niet dus!
Moet wel zeggen dat dit het afscheid straks heel moeilijk gaat maken. Je weet nu dat je niet vergeten bent. Als ze me niet meer zouden kennen, had dat het komende afscheid wel makkelijker gemaakt. Maar goed, ik ben net 1 week hier, dus zou nog niet eens aan afscheid nemen moeten denken!!!

Hieronder ga ik wat onderwerpen uitlichten, dat maakt het wat makkelijker vertellen.

Het weeshuis en de kinderen
Het weeshuis is opgericht in 1992 door een nederlandse arts: Ineke Bosman. Ineke kwam voor haar werk in een psychiatrisch ziekenhuis in Accra. Daar zag ze Nana Yaw zitten, een klein hummeltje nog, wel gehandicapt, maar hoorde niet thuis in dat ziekenhuis. Aangezien er nergens in Ghana iets is voor kinderen met een handicap, besloot Ineke een weeshuis op te richten voor deze doelgroep.
Nu, 17 jaar later is het weeshuis enorm groot geworden met 70 kinderen!
Zoals de naam ‘ Weeshuis' misschien doet vermoeden, is het geen huis, maar is het een groot terrein met verschillende huisjes. Elke medewerker heeft een eigen huisje waarin hij/zij woont en 24/7 2 of 3 kinderen onder zijn hoede heeft. Ook zijn er veel gastenhuisjes, veel reizigers komen hier een of meerdere dagen langs.
Er zijn verschillende soorten programma's waarin de kinderen geplaatst worden:

• Workshop: hier worden kettingen gemaakt en verkocht aan de gasten maar ook in winkels in Nederland. Hierin is ook een aparte ruimte opgenomen waar geweven word en nog een ruimte waar de zwaar autistische kids zitten.
• Daycare 1: hier zitten de wat oudere kinderen die niet naar school kunnen gaan, die niet capable genoeg zijn om te werken in de workshop, maar die ook weer niet zo'n erge beperking hebben dat ze bij de zwaar autistische kinderen moeten zitten. Met deze kinderen word gezongen, muziek gemaakt, etc.
• Daycare 2: hierin zitten de kleine poepetjes, die nog te jong zijn om naar school te gaan. Met deze kinderen word veel gespeeld en uiteraard ook een potjestraining gedaan.
• Schoolkinderen: er zit naast de PCC een school voor gehandicapte kinderen. Naar deze school gaan dan ook kids van de PCC. Deze school was eerst in handen van de pcc, maar de overhead heeft deze overgenomen. Dat is echt jammer want nu zitten er wat luie docenten die de hele dag op hun gat zitten en de kids maar wat rond laten rennen.

Mijn programma ziet er als volgt uit:
08.00 Eten geven aan Lisa. Zij is vanaf haar nek naar beneden helemaal verlamd.
08.30 Special attention met Ema. Een half uur 1 op 1 met een kind. Ema is rond de 7 jaar en kan niet praten. Hem laat ik meestal iets van memory doen of dieren zoeken.
09.00 Special attention met Alice. Alice is heel erg gehandicapt, kan ook niet zonder hulp lopen. Ze kan ook niet praten of gebaren. Met haar zing ik dan ook altijd liedjes. (Old MC Donald, My Bonny, If you're happy and you know it clap your hands...etc).
09.30 Nu zit ik een uur aan de autisten tafel. Ik let een beetje op of ze door werken. ;-) Nthiamoah draait de hele tijd aan zijn naald en draad waardoor de draad de hele tijd opkrult en ik ‘m uit de knoop kan halen hahaha! En na een half uur gaan we muziek maken. Dat wil zeggen: je geeft ze een muziekinstrument en dan is het afwachten wat ze ermee gaan doen. ;-)
10.30 half uur pauze
11.00 special attention met Buado. Hij is heel erg autistisch dus als ie een goede bui heeft dan spelen we met de bal, zo niet dan lopen we een rondje.
11.30 special attention met Philomina. Zij gaat naar school, dus eerst pik ik haar daar op en dan leer ik haar om te tellen. Het probleem is echter wel dat ze alles wat ik zeg, na zegt! Nu is dat niet zo erg als ik aan het tellen ben, maar ook mijn uitleg zegt ze na. Dan zeg ik zo: ' Philo, do you understand me?' wat zij dan vervolgens herhaalt hahaha!
12.00 special attention met Lazarus. My big boy! Hij gaf ik de vorige keer elke dag eten. :-) Hij doet niet veel de hele dag, rent wat rond en spreekt niet, maakt ook geen contact met andere kinderen. Dus er is eigelijk weinig dat ik kan doen met hem. Ik ren wel achter hem aan, of ren een stuk voor hem uit en roep ' Bra!' (Kom) en dan komt ie op me af gerend, dat vind hij wel leuk. :-)
12.30 eten geven aan Lisa
13.00 pauze t/m 15.00 uur
15.00 rondje buiten het terrein lopen met een aantal kids
16.00 Zwemuurtje!!! Wat een feest is dat altijd!
17.00 eten geven aan Lisa
17.30 einde van de werkdag!
Was trouwens door alle euforie over de leuke dingen in Ghana, vergeten hoe zwaar het werken is! Je bent 's avonds echt kapot als je thuis komt! Maar je voelt je wel heel voldaan. :-)
Ik slaap trouwens in het vrijwilligershuis. Het is een huis waar plaats is voor 8 vrijwilligers, maar het huis is nu niet vol. Ik zit samen met 2 andere Nederlandse vrijwilligers.

Over de kinderen: Ze komen uit heel Ghana hierheen. Van de meeste kinderen is niet bekend wie de ouders zijn. Om een paar voorbeelden te geven wat hu achtergrond is:
- Op een markt in een plastic zakje gevonden
- Voor het politiebureau gedumpt
- In het bos gevonden, waardoor het kind verwildert was
- Gevonden naast de vader die al een paar dagen dood was
- And so on...
Niet te geloven dat de ouders deze mooie mensjes niet wilden hebben, dat ze niet welkom zijn omdat ze een beperking hebben! Gelukkig zijn ze op de pcc heel welkom en hebben ze niks te klagen hier. :-)

Eerste dagen Ghana!
Het mocht je misschien ontgaan zijn, maar Obama heeft Ghana afgelopen weekend bezocht. In eerste instantie vond ik dat erg leuk, maar het heeft een rare bijsmaak gekregen. In Ghana is namelijk olie gevonden en er zijn 2 kapers op de kust: China en de VS. Door hierheen te komen en wat Ghanese hielen te likken hoopt Obama de olie binnen te halen.
Genoeg over Obama, er zijn ook leuke dingen!
Dinsdag om 7 uur stond ik, geheel vrijwillig, te trappelen nast mijn bed om mijn werkdag te beginnen. Die dag heb ik bij alle programma's wat rondgeneusd en ook kennis gemaakt met de nieuwe kinderen. Dat er veel onzindelijke kinderen bij waren heb ik gemerkt! Wel 4x is er die dag geplast door een kind dat op mijn schoot zat, heerlijk! ;-)
Verder genoot ik ervan om te zien hoe groot de kindere geworden zijn die ik al kon. Moses bijvoorbeeld, praat nu hele verhalen! Emanualla, het meisje zonder armen en benen: spreekt Twi en Engels! Ook kan ze zich goed verplaatsen door zichzelf om te rollen.
Kojo Evans, die zijn scootmobiel in de wilgen heeft gehangen. Hij loopt! Weliswaar achter een rollator, maar hij loopt!
Maar het lijkt ook alsof ik niet ben weggeweest, 2 1/2 jaar ben ik hier niet geweest maar zo lijkt het nu helemaal niet meer!

Het is ook leuk om te merken dat ik het Twi niet verleerd ben. Onbewust heb ik toch ontzettend veel woordjes onthouden die goed van pas komen! De kinderen nemen je toch meer serieus als je zegt: ' Jie sa!'in plaats van: 'don't do that!' Ik stond van de week wel lekker voor aap door te vragen wat ' Wopang jang' ook alweer betekend. Ze keken me vreemd aan en zeiden toen dat dat niks betekende. Na wat nadenken kwam ik erachter dat tijdens een studiereis naar Istanbul, 2 chinese medestudenten mij dit geleerd hadden. Nu ik het woord ook zo op schrijf, ziet het ook meer uit als nummer 23 op de menukaart van de chinees ipv een woordje Twi.

Ohja, voor ik het vergeet: ik heb een Ghanese simkaart gehaald, dat is toch goedkoper voor mij. Toen ik in town was om deze te kopen, kwam er ineens een jongen uit een shop en zei: ' Ey Moht!' Ik keek al om me heen of ie het niet toevallig tegen iemand anders had,maar hij had het toch echt tegen mij. Wat bleek, hij had ook op de pcc gewerkt, maar hij vertrok ongeveer 2 weken na ik was gekomen. Hij verontschuldigde zich meteen dat hij me nooit gemaild had. Niet dat ik me kon herinneren dat ik hem mijn mail had gegeven, maar goed. ;-)

Nu even iets anders. Mensen waarbij ik eens overnacht heb of die bij mij overnacht hebben voor vakantie, logeren of wat dan ook, weten het: Ik ben geen ochtendmens. Niet dat ik een ochtendhumeur heb, maar ik heb altijd tijd nodig om wakker te worden en te ontwaken uit mijn dromen. Dat ik nu een van die dromen aan het leven ben is trouwens erg mooi.:-)
Anyway, met wallen tot op mijn knieën, energie die nog uit een kop koffie getoverd moet worden, overal vouwen en strepen in mijn gezicht, haren die alle kanten uit pieken en een duf gevoel lijkt het me duidelijk dat ik dat ik 's ochtends niet op mijn best ben. Toen het fris-en-fruitig-zijn-op-de-ochtend werd uitgedeeld, lag ik lekker in mijn nest te ronken. ;-)
Hoe anders is het nu in Ghana! Zodra ik mijn kussen ruik lig ik te slapen, ik slaap als een roosje en 's ochtends word ik nog vóór de wekker wakker. Deze prestatie doe ik mezelf in Nederland niet na. ;-)
Fris, fruitig en zonder wallen word ik wakker. En die energie? Die hoef ik niet eens uit een kop koffie te halen. Wat een genot! Mijn batterij laad zich goed op hier! Dit is wat Ghana met een mens kan doen.

Mijn naam
Het is het zeker waard hier een onderwerp aan te besteden.
Geboren en getogen als een Maud, werd ik een paar jaar geleden ineens Mot genoemd. Ook in Ghana spreekt men mijn naam als Mot uit. Tot zover mijn 1e naam.
Dan komt er nog ' Afia' achter. Vraag me niet waarom, maar als je geboren word krijg je nog een extra naam erbij waaruit af te halen is op welke dag je geboren bent. Bij mij dus vrijdag.
Maar dat is nog niet alles! Ze houden van lange namen! Je krijg dus ook nog een naam erbij waaruit de gezinssituatie af te halen is. Ben je eerstgeborene, laatstgeborene, geboren na een overleden baby, of in mijn geval: eerstgeborene van een tweeling. Dan krijg je er ' Atteh Pewin' achter.
Dan denk je dat we alle namen bij elkaar hebben, maar dan heb je het mis!
Zoals ik ergens al zei, hebben de caregivers me veel woordjes Twi geleerd. Toen ik eens naar de markt moest om een ananas te halen, werd me geleerd dat dit: ' Abrobe bako' is. Dit hebben ze nooit vergeten dus word ik ook ' Abrobe Bako' genoemd.
Als je alles achter elkaar zet krijg je dus:
Mot Afia Atteh Pewin Abroke Bako.
Vertaling:
Maud, op een vrijdag geboren, eerstgeborene van een tweeling, 1 ananas. ;-)
Ik zeg: het beestje hoeft maar een naam te hebben!

Tot slot: de eerste ' Lights off' heb ik ook al meegemaakt. De stroom in Ghana word uit een meer gehaald: Lake Volta. Maar als het weinig regent en Volta niet meer zo Lake is, moet er zuinig om gegaan worden met de stroom. Dat wil zeggen; aaneensluitend 12 uur stroom, 12 uur geen stroom. Gelukkig hebben we op de pcc een generator, maar toen het afgelopen week gebeurde was deze nog niet overal op aangesloten. Daarom ben ik naar een paadje bij het zwembad gegaan, kreeg ik onderweg nog een biertje van Ineke en Bob mee en heb me zo onder de sterrenhemel gezeten. Wow, de sterren zijn zo mooi hier! Alsof er een deken van sterren over je heen is gelegd, echt prachtig! Je ziet ze echt heel goed, dit komt doordat we hier zo dicht bij de evenaar zitten.

En dan nog ff dit: Als jullie me berichten willen sturen, kan dit het beste via deze site of de mail. Hyves doet het namelijk niet en mijn gsm ook niet. Dus dan weten jullie dat!
Als er veel spelfouten hier in mijn stukken tekst staan, sorry! Maar ik typ alles eerst in word, die een spellingscontrole heeft en woorden automatisch veranderd.

Misschien dat ik dinsdag weer even kom om foto's erop te zetten!
Fijn weekend allemaal. :-)
Maud