Eigenlijk zou dit bericht hier zaterdag al op staan, maar net toen ik bijna klaar was met het verhaal te typen viel de stroom uit, waardoor mijn heel verhaal meteen pleitte was. Vervolgens wilde ik zondag naar het internet gaan, maar toen was ik er zwaar belabberd aan toe. Ergens was iets mis gegaan bij het bereiden van ons eten in het vrijwilligershuis. Eerst werd Lena ziek, erna ik en vervolgens Erik. Carlijn is het bespaard gebleven gelukkig! Maar sjee de wc rollen vlogen erdoorheen en heb de wc vaker van binnen gezien dan me lief was. Zelfs de ergste kater die ik ooit heb gehad valt in het niets vergeleken met dit. Hee en dat wil wat zeggen he. ;-)
Ik heb veel verschillende, korte dingen te vertellen. Daarom heb ik er maar een 'wist je datjes' verhaal van gemaakt.
Wist je dat het pierenbadje gister is geopend? Al het geld dat lieve mensen om me heen hadden gegeven aan mij voor de PCC heb ik op een hoop gegooid en samen met Ineke besloten er een pierenbadje van te maken. Deze was afgelopen weekend klaar dus met een klein feestje eromheen werd het geopend!
Wist je dat er een kerkdienst was op de pcc. Zo maak je ze in Nederland niet mee! Sowieso ten eerste al doordat het in de buitenlucht plaats vind, maar ook omdat de ezels, geiten en kippen er doorheen rennen.De predikant had een heel mooi gewaad aan met eronder kanariegele slippers. John Poepie was erg amusant aan het dansen en Dela ging de dirigent uithangen bij het orkest. Toen ook nog eens Kojo Charming met 2 grote bloemen achter zijn oren door de kerkdienst rende, kon je me wegdragen, ik had het niet meer!
Wist je dat afgelopen donderdag 24 Britse gasten zijn gearriveerd. Het is een heel gemixt gezelschap die allemaal werkzaam zijn in de sociale sector: doktoren, leraren, etc. Wij, de vrijwilligers, keken al dagen uit naar hun komst. Ons was verteld dat de Britten van verschillende leeftijden zouden zijn. Dus we hoopten op wat aantrekkelijke wezens. Niets is echter minder waar! Gemiddelde leeftijd ligt ver boven onze leeftijd en het zijn erg kakkerige maar toch heel aardige Britten.
Wist je dat Moses af en toe een bloed-onder-de-nagels-vandaan-halend rotzakje kan zijn? Maar als hij moe is en versuft in mijn armen ligt is hij zo lief! Dan ruik ik zijn kroeshaartjes en smelt ik helemaal! Helemaal toen hij van de week een beetje wakker werd en mij een kusje gaf. Iets wat ie normaal niet doet!
Wist je dat ik hoop dat Ghana nooit zoals Nederland zal worden? Op een enkeling na hebben ze allemaal de illussie dat het Westerse leven helemaal geweldig is. Het enige wat ik kan bedenken is dat wij goede sociale voorzieningen hebben, goede scholing en geen problemen met water. Hele belangrijke punten natuurlijk. Maar we hebben ook zoveel andere dingen die ze hier niet hebben maar in principe ook niet nodig hebben. Merkkleren? Het zal hun een worst zijn welke kleren ze om het lijf hebben. Een duur kunstwerk in huis? Waarom zouden ze; het leven is buiten. Waarom zoveel geld uitgeven aan een duur voorwerp in huis dat geen functie heeft. Hier weten ze waar het echt om draait. Samen zijn, je omringen met de mensen die je lief hebt. Genieten! Dat wil niet zeggen dat hier nooit ruzie is ofzo. Kinderen maken evengoed ruzie om een stuk speelgoed.
Wist je dat Ineke Bosman, de oprichtster van de PCC een aantal jaren geleden een boek heeft geschreven genaamd: To be a men is not easy . Ze heeft verschillende mannen geinterviewd die vanuit Ghana naar het buitenland zijn gegaan. De meeste zijn van een koude kermis thuis gekomen en kwamen erachter dat het leven in Ghana zo slecht nog niet is.
Wist je dat diezelfde Ineke in december het PCC stokje over draagt aan de Nederlandse Ab en Janet? Bob en Ineke blijven wel op de PCC wonen maar wisselen dit ook af met wonen in Nederland en Amerika. Ab en Janet zijn vorig weekend weggegaan van de PCC na hier een paar weken te zijn geweest. Ik heb ze dus ook leren kennen en ben erg blij en opgelucht dat Ineke zo'n goede opvolgers heeft weten te vinden en de PCC de komende jaren in goede handen is. Soms kan ik me wel een beetje zorgen maken over de verre toekomst van PCC. Alles blijft veranderen, kinderen worden ouder en er gaat niemand weg; ze blijven tot hun overlijden op de PCC. Ik hoop dat de PCC altijd in goede handen zal blijven!
Wist je dat ik niet aan tijd probeer te denken: de tijd die ik al hier ben en de tijd die ik nog heb hier. Nu ben ik er nog en dat is wat telt. Ik heb hier zolang naar uitgekeken dat ik nu ik er ben niet wil gaan zeiken over het aantal dagen dat ik nog heb en hoe weinig dat er wel niet zijn. Alle dagen dat ik hier (nog) ben tellen!
Wist je dat het gene wat ik nu ga zeggen ietswat in strijd is met bovenstaande, maar ik zie wel op tegen het afscheid nemen. Gelukkig ben ik uitmuntend in struisvogelpolitiek. Zolang het er nog niet is, is het er nog niet. Ja, het afscheid gaat killing worden donderdag. Maar...ik heb nog een paar dagen!
Wist je dat ik donderdagochtend afscheid neem van de PCC en naar Accra reis (ongeveer 8 uurtjes). Daar blijf ik tot zaterdagavond waarna ik om 22.45 uur terug vlieg naar Düsseldorf. Verwacht geen Maud die in Halleluja-sferen aankomt op Flüghafen Düsseldorf omdat ze zo blij is er weer te zijn. Not at all!
Wist je dat we ons kapot schrikken als we 's avonds gezellig zitten te kletsen en erachter komen dat het 'al' half tien is! Dat is heel laat om hier naar bed te gaan!
Wist je dat als je qua rondlopen het Nederlandse tempo aanhoudt, je jezelf voorbij loopt. Alles is heel easy going hier en haast/stress is niet aan de orde.
Wist je dat ik een bevalling heb meegemaakt? Een heuse, echte bevalling waardoor er een nieuw wezen op deze planeet gezet werd. Alleen zet ik het hier een stuk rooskleuriger neer dan het in werkelijkheid was. Ik lag in bed en het gebeurde pal naast mijn hutje. Aangezien die totaal niet geluidsdicht zijn, kon ik het hele gebeuren meekrijgen. Het was een ezel. Alle onsmakelijke kreten en geluiden kon ik dus de halve nacht horen. Op dat moment was dat echt niet leuk, maar nu ik die kleine ezel rond zie huppelen maakt dat alles weer goed en heb ik bovendien een sterk verhaal te vertellen. ;-)
Wist je dat we laatst vanaf het dorp terug liepen naar de PCC en ons een man inhaalde die een brancard achter zich aan trok. Hier overheen zat een wit laken met eronder een lichaam. Jawel, een lijk! Deze beste man ging op weg naar het mortoarium die een paar honderd meter verder ligt. Sja zo gaat dat hier! Geen gezeik, geen moeilijk gedoe met auto's en andere toestanden. Hetzelfde is trouwens als een kind een aanval krijgt. Carlijn vertelde dat als in Nederland op haar school een kind een epeleptische aanval krijgt, er meteen de ambulance bijgehaald word. Het kind word naar het ziekenhuis gebracht en krijgt daar ongetwijfeld nog vanallerlei onderzoeken. Maar hier...het is me al een paar keer overkomen dat tijdens de wandeling naar het dorp met een paar autisten, er een kind een aanval krijgt. Ik denk dat de ambulance niet eens zou komen als je om die reden zou bellen. En dat doe je ook niet. Het enige wat je doet en kan doen is over z'n rug heen wrijven en wachten tot de aanval over is en hij weer bij komt. Dus een paar minuten na de aanval sjokken we weer rustig verder en dat gaat prima. Wat worden we toch onnozel verwend in Nederland en wat zijn er altijd een hoop toestanden en heisa om niets!
Wist je dat ik zoveel als mogelijk over probeer te brengen naar jullie toe. Maar sommige dingen zijn niet in woorden uit te drukken, of op video/foto te zetten. Zoals de geur...de Ghanese geur zou ik wel in een blikje willen stoppen zodat ik er in Nederland af en toe nog eens aan kon ruiken. Want zodra je uit Ghana weg bent, is die geur ook weg en ruik je ‘m nergens meer. En ik kan zoveel vertellen over alle spannende dingen die ik mee maak, maar het echte leven, het hier zijn, het met de kinderen werken, dat allemaal is niet echt uit te drukken.
Het is als ondergedompeld worden in een heet bad met op de achtergrond het Hallelujah-gezang van een gospel koor en daarbij de stralen van de zon op je voelen en nog wat vogeltjes horen zingen. Als de hemel er zo uit ziet, zo beschreven staat in de bijbel; wacht niet tot je dood gaat om in de hemel terecht te komen;je kent het liedje wel: Heaven is a place on earth. Voor iedereen is er wel een stukje hemel op aarde. Ik heb de mijne al gevonden!
Wist je dat ik het het raar, stom en idioot vind dat ik bij sommige dingen denk: ‘oh nee, dit is veranderd! Waarom?!?!'
Het moet ‘echt' blijven voor mij. Wat die echt in de zin dan ook zijn moge. Om een voorbeeld te noemen zijn die oh zo leuke zandpaadjes van vroeger geasfalteerd. En nog allemaal van zo'n kleine dingen die me meteen zijn opgevallen.
Het is eigenlijk juist fijn en positief om te zien dat het land vooruit gaat. Aan de andere kant vervagen herinneringen door dingen die veranderen en weg gaan. Bovendien gaat de charme en schoonheid daarmee iets wat verloren, wat overigens geheel mijn subjectieve mening is. Ze komen zo toch weer een stukje dichter bij die westerse wereld. Iets waarvan ik echt hoop dat Ghana er niet alles van zal overnemen. Wat zou oh zo'n zonde zijn als hier het gehaaste en opgejaagde leven zijn intrede doet!
Zegt wie? Ik, een blanke miep die aan de zijlijn staat van dit land als binnenstebuitenlander.
Eigenlijk wel verwarrend dit hoor. Echt, ik gun Ghana het aller, aller beste. Maar wat zij als allerbeste zien voor henzelf en hun land is hoe wij, blanke mensen leven. Wat ik als allerbeste zie voor Ghana en Nederland maar ook voor mezelf is hoe zij, de Afrikanen leven.
Wist je dat ik nog he-le-maal niet naar Nederland wil komen! Voor mijn gevoel ben ik er net! Maar goed, voor nu zijn er nog te veel dingen die me binden aan Nederland. Who knows, someday...
Wist je dat je deze site na ik terug ben ook nog even in de gaten moet houden? Ik heb wat leuke filmpjes gemaakt, maar tot nu toe is het me nog niet gelukt ze erop te zetten dus dan doe ik het als ik weer in Nederland ben. Ook gooi ik er dan nog wat foto's op.

Tot zover alle 'Wist-je-datjes'. Vanuit Accra zal ik nog een update geven voordat ik weer naar Nederland kom.
XMaud