Het afscheid, dag voor dag...
Maandag
Vandaag hadden we een feest op de PCC. Het was een feest om Erik, de nieuwe vrijwilliger welkom te heten, om de Britste gasten (24!) te bedanken die erg veel voor de PCC gedaan hebben en het was ook mijn afscheidsfeest. Ik wist al een paar dagen dat het deels ook mijn afscheidsfeest werd, maar ik dacht er niet zo bij na omdat ik donderdag pas zou vertrekken en die dag moeilijk voor me zou worden. Ik dacht dan ook dat het een heel gezellig, vrolijk feest zou worden, wat het in principe ook was, maar het deed me veel meer dan dat ik van te voren dacht. Lees: heel veel meer.
Moses kwam me trouwens ophalen in het vrijwilligershuis. Hij kwebbelde voluit over het feest en dat hij cola ging drinken. (Krijgen ze alleen bij feesten en andere speciale gelegenheden)
Op het feest begon het al met Bob die me naar voren riep om me te bedanken. Bij hem rolden wat tranen omlaag en zelf kon ik het nog maar net droog houden. Maar terug op mijn plaats met Moses op mijn schoot kwam het besef pas. *Boem* dit is echt al een soort van pre-afscheid!
Vervolgens kwamen, net als bij elk ander feest, enkele kinderen om de beurt naar voren om een act te doen. Tekst opzeggen, stukje zingen of dansen. Zelfs Moses werd naar voren gehaald om te dansen. Dit was de eerste keer dat ik op de PCC was en Moses naar voren werd gehaald. Een paar caregivers spraken me nog toe om mij te bedanken waarbij ik ondertussen gods gezegend ben voor het leven. Ook kreeg ik wat kado's: armband, sleutelhanger en velletjes papier waar kinderen op geschilderd hadden en waar caregivers iets bij geschreven hadden. Na de caregivers kwamen nog wat oudere kinderen naar voren om me toe te spreken en toen was mijn deel van het feest over.

Dinsdag
Naast een gewone dag was het ook een hele drukke en intensieve dag. In de grote pauze ben ik met caregiver Joyce naar de markt gegaan om van het resterende geld voor de PCC lakens, ondergoed en broeken te kopen. Daarna had ik om half 7 met Veronica afgesproken in Techiman. Veronica is een oud-caregiver waarmee ik het altijd heel goed kon vinden. Zij is gestopt met werken op de PCC omdat ze terug moest naar huis; Bolgatanga, helemaal in het noorden van Ghana. In Ghana is het gebruikelijk dat het oudste kind als eerste trouwt, hierna mogen de andere kinderen pas trouwen. Ik had er dan eigenlijk ook geen rekening mee gehouden dat ik haar nog zou kunnen zien, maar gelukkig was ze voor nu even in Techiman. Hiermee heb ik op 2 ex-caregivers na, iedereen weer gezien!

Woensdag
De laatste volle dag op de PCC alweer! Wat doelloos liep ik overal maar wat rond de hele ochtend. 's Middags gingen Carlijn en ik lunchen met Ineke, waar Ineke op het geweldig idee kwam om een biertje te drinken. Maar de flessen bier zijn echt enorm groot. Met al die warmte en door de moeheid sloeg het bier aan als een bom! Moet wel zeggen dat het naderende afscheid er een stuk rooskleuriger hierdoor eruit zag! ;-) Naja niet echt rooskleurig, maar ik kon het wat beter relativeren!
Na het avondeten ben ik met caregiver Dorcas naar haar ouderlijk huis gegaan, hier in Nkoranza. Ook namen we 2 kids mee: Kwaku en Moses. Ik vertelde Moses dus dat hij mee mocht naar ‘Krom' (town), waarop hij heel blij werd en het aan iedereen vertelde die het maar wilde horen. Maar...toen ik het aan Moses' caregiver Felicia vroeg, mocht het niet van haar! Moses had een aantal ontstoken muggenbulten op zijn benen en kon zo ver niet lopen. Dus Moses en ik keken elkaar wat beteuterd aan!
Gelukkig was er sprake van een misverstand. Ze dacht dat we heel erg lang moesten lopen terwijl het maar een kleine 30 minuten was. Dus zei ze tegen mij dat als ik Moses de hele weg deed dragen, het goed was. Waarop Moses en ik elkaar aankeken. Moses gaf me een voorzichtige knik, zo van: Ja? Wil je dat? Waarop ik hem een knik terug gaf en hij een enorme smile op zijn gezicht kreeg. En zo ging het, ik met Moses op mijn rug en Dorcas met Kwaku aan haar hand op weg naar haar ouders. Ze waren er net bezig om Fufu te maken, dus kregen we lekker iets te eten. Moses was heel verlegen en iedere keer als hij Fufu wilde durfde hij het niet te vragen, maar tikte hij me op mijn arm, de scheet!
Om 7 uur waren we weer op de PCC waar we frietjes hadden gegeten! Jawel! Er zijn echte aardappelen te vinden, waar je echte frieten van kan maken! Ze zijn wel duur want je betaald iets van 3 euro de kilo, maar dan heb je ook iets he! Dit was meteen dus ook mijn laatste avondmaal in het vrijwilligershuis. Met Lena, Erik en Carlijn. We hebben er nog een hele gezellige avond van gemaakt!

Donderdag
Afscheidsdag. Wat moet ik hierover schrijven. Leuk was anders, dat lijkt me een understatement.
Van 7 tot 8 uur had ik nog meegelopen met de ochtendwandeling, waarin ik wat verdwaasd rondliep en maar om me heen bleef kijken om alles nog eens goed in me op te nemen. Erna Lisa nog eens eten gegeven en toen was het alweer tijd om afscheid te nemen. Even een rondje lopen langs iedereen en de kids een laatste kus en knuffel geven. Moses die wat ontdaan naar me keek toen ik afscheid van hem nam en ik geen woord uit kon brengen.
Ineke bracht me naar het Trotro station -trotro is een soort van bestelbus waar ze banken in hebben geplaatst. Goedkoopste manier van met het openbaar vervoer reizen, maar ook de minst comfortabele- en net toen ik een kaartje voor de trotro naar Kumasi had gekocht, kwam er een vrouw naar me toe die zei dat ik terug moest naar de PCC. Er waren gasten met een eigen gehuurde auto die toevallig naar Kumasi gingen, dus ik mocht meerijden. Super fijn!
2 ½ uur later kwam ik aan in Kumasi en kon ik op zoek naar de trotro naar Accra. Nu is het met een trotro zo dat hij niet op tijd vertrekt. Hij vertrekt pas als ie vol is. Dus als je aankomt bij een lege trotro, heb je pech; dan kan het zo zijn dat je uren moet wachten voor hij weg ging. Maar ik had geluk, ik had de een na laatste plaats dus na een klein halfuur gingen we op weg naar Accra en gelukkig Kumasi uit! (Vreselijke stad vind ik het!)

Het zijn 250 km naar Accra toe vanuit Kumasi, dus je zou denken dat je er 3 a 4 uur over doet. Nou, om kwart over 1 reden we weg en om 8 uur was ik er! Het duurt sowieso al een uur om Kumasi uit te rijden en Accra in de rijden en het was ook nog zo dat op heel veel plekken donderdag de markt dag is. Dus net toen wij overal reden, reden ook veel mensen naar huis en stonden we in de file. Nadat we uit de file waren, kwamen we op een hele slechte weg, waar niet harder dan 30 gereden kon worden. Maar gelukkig was de tijd wel omgevlogen de hele rit. De afstand kroop voorbij, maar doordat er zoveel te zien is overal, vliegt de tijd voorbij!
Eenmaal in Accra aangekomen, had ik geen flauw idee waar ik ergens was en waar het hotel was waar ik heen wilde. Gelukkig waren er wat aardige Ghaneesjes die mijn Lonely Planet bekeken om uit te vogelen waar het was. Maar niemand had gehoord van mijn hotel! Ze haalden er een politieman bij, die het ook niet wist, maar hij wilde me wel naar een ander hotel brengen. Zo gezegd en zo gedaan. Inmiddels was ik helemaal gaar. Uit angst om naar de ‘wc' te moeten onderweg, bestond mijn ontbijt uit een pakje crackers en een beetje water. Dus ik had honger, was moe en het afscheid was nog heel vers van de PCC. Het interesseerde me dan ook niet waar die pipo me naar toe zou brengen, als het maar gebeurde! Dus zo stonden we voor een heel mooi hotel, maar de prijs per kamer, per nacht was €50!!! Way to much!
Dus bracht de politieman me maar weer naar een ander hotel. Palace Court. Had geen flauw idee waar ik me ergens bevond in Accra, maar ik had een dak boven me hoofd, een eigen badkamer e een groot bed...

Vrijdag
Het was een hele relaxte dag waarin ik me een stuk beter voelde dan gister. Voor het eerst lekker lang geslapen: tot 9 uur! Na een lekker ontbijt ging ik om 10 uur naar de kapper om mijn haren in te laten vlechten. Gelukkig zat ik deze keer op een plastice stoel. Als je pech hebt moet je op een houten krukje zitten dat zo laag is dat je benen zowat in je nek hangen. Met 5 vrouwen waren ze bezig mijn haren in te vlechten. 2 waren er om het nephaar uit te kammen en aan te geven en de andere 3 vlochten het erin. Na 2 uur vroegen ze of ik even pauze wilde hebben, maar ik had het idee dat ze al bijna klaar waren dus dat aanbod sloeg ik af. Wist ik veel dat ik er nog 4 uur zou zitten! Nadat alles was ingevlochten gingen ze elk vlechtje met een schaar af om de uitstekende haartjes af te knippen, vervolgens werd mijn haar ondergedompeld in warm water om het soepeler te maken en tot slot kreeg ik er nog een lekkere crème in. En toen was ik eindelijk klaar en was de middag om!
Ik zat trouwens wel in een erg leuke wijk van Accra. Het hotel ligt totaal niet op een centrale plaats en er zijn geen toeristische trekpleisters in de buurt. Ik heb dan ook geen ene blanke gezien! Wat wel grappig is, niet alleen in Accra maar in heel Ghana, is dat kerken hier gewoon naast Moskeeën kunnen staan en dat dat geen problemen geeft!

Zaterdag
Vandaag was weer een relaxte dag. Had me een fijne taxi geregeld die me voor maar 20 cedi (€10), alle hoeken en gaten van Accra heeft laten zien!
's Avonds bracht ie me ook weg naar het vliegveld.
Ken je die reclame waarin een man en vrouw achterin een taxi zitten en de chauffeur alleen maar rondjes rijdt waarop de vrouw zegt: Wat is die stad grooooooot!
Nou zo voelde ik me ook. Alleen wist ik dat ik geen rondjes reed, maar ik betrapte mezelf erop dat ik dacht: Wat is die stad groooooooot!!!
Het duurde anderhalf uur om vanaf het hotel naar het vliegveld te komen!
Echt, met mijn oriëntatievermogen is niet veel mis, maar ik heb me nog steeds in Accra niet kunnen oriënteren. Ik woon al mijn hele leven in Swalmen, heb ik Tilburg op kamers gezeten en in Vlissingen en nu ga ik naar Maastricht/Kanne toe, echt, dat is er allemaal niks bij. Accra is echt een enorme stad! Enorme woningen met hoge hekken eromheen tegenover houten hutjes. Je ziet rijke mensen, arme mensen, heel veel auto's etc...Leuke stad, dat wel!!!

Zo en nu ben ik alweer thuis. Het troost me dat ik 1 ding heb gedaan in Ghana. Dat was ook het enige wat ik echt moest doen en dat is genieten. Ik heb zo erg genoten, van alles! De 5 weken leken heel lang te duren maar waren ook in een knip voorbij! Ik heb o-zo'n-mooie herinneringen gemaakt, die voor altijd op mijn harde schijf zullen blijven staan. Ik heb echt een prachtijd gehad waar ikontzettend dankbaar voor ben. Ik mis het nu al allemaal heel erg, maar deze keer laat ik het geen 2 ½ jaar duren voor ik er weer heen ga!
En tot slot: bedankt voor het lezen, de reacties en het meeleven!
X Maud