Op een dag was ik uitgenodigd om samen met een aantal andere mensen te gaan skiën. Aangezien Nederland niet zo'n veebelovend ski gebied is, gingen we naar Snow World, Landgraaf.
Voor degene die nog nooit van Snow World gehoord heeft: het is een overdekte piste, met echte nep sneeuw, in Landgraaf. Inclusief babypiste, gevorderden piste en ervaren piste.
Vol goede moed en met hoge verwachtingen gingen we op weg. Gelukkig hadden we meneer T bij ons. Meneer T is een zeer ervaren skiër, die al zijn vakanties door brengt in de sneeuw. Hij kon ons dus de fijne kneepjes van het ski-vak bijbrengen! Want gelukkig was ik niet de enige simpele ziel in het groepje die nog nooit geskied had. 2 andere ook nog nooit op de lange latten gestaan.

Eenmaal aangekomen in Landgraaf, kregen we een heuse skiuitrusting; schoenen, ski's, stokken, etc. En toen kwam het magisch moment van de eerste voetstappen zetten in de echte sneeuw die nep was. Het volgende wat gebeurde is dat ik sneeuw aan het happen was. Vol verbazing van al die sneeuw om me heen, wilde ik door de sneeuw gaan rennen. Maar ik was vergeten dat ik lompe ski schoenen aanhad met enorme latten eronder. Welkom in de magische ski wereld!
Eenmaal omhoog gekrabbeld gingen we met meneer T mee. De ervaren skiërs in ons groepje gingen hun eigen weg en wij kregen privé les van deze beste meneer.
En zo kwamen we aan bij de baby piste. Eerlijk is eerlijk, deze piste was behoorlijk indrukwekkend en hóóg! Hoe ik daar ooit levend vanaf zou komen was mij een raadsel. Maar voor ik naar beneden kon gaan, moest ik natuurlijk eerst omhoog gaan. Met een loopband wel te verstaan. Een voor een gingen we op de loopband en op de een of andere manier was ik vooraan in de rij beland. Eenmaal op de loopband kon ik eens rustig genieten van al het moois om me heen en fantaseren dat ik ooit, heel ooit ook eens capabel genoeg zou zijn om van die master piste af te skiën. De ene na de andere zag ik naar beneden zoeven, met hun haren wapperend in de wind en hun blik gericht in de verre verte van deze overdekte piste. Hoe zou het zijn om ook zo goed te kunnen skiën? Och, zo moeilijk kan dat niet zijn, toch? Ik denk dat ik op het einde van de dag aan natuurtalent blijk te zijn. Misschien loopt er wel een scout rond die mij ontdekt! Ik vlieg van wedstrijd naar wedstrijd, win de ene na de andere titel en...
'Maud! Loop eens door!', abrupt werd ik uit mijn droom verstoord. Door al dat gefantaseer had ik niet in de gaten dat ik al aan het einde was van die loopband. Niet alleen stond ik te dromen daar aan het einde van die loopband, ook had ik een hele file achter mij veroorzaakt. Whoops!
Eenmaal allemaal goed en wel daarboven aangekomen, konden we omlaag skiën, wat me best redelijk afging, al zeg ik het zelf!Ja ok,ik ben tegen een kind aan geskied, maar hij stond ineens voor me, naja dan kan ik er ook niets aan doen toch!
Ok, ok,ik ben een ook keer gevallen, maar ik denk niet dat iemand dat gezien heeft, dus dat telt niet.
Na een paar keer die babypiste op en af te zijn geweest, vonden we het met z'n allen tijd om een tandje hoger te gaan. Een piste hoger. Jawel, op naar de gevorderden piste!
We besloten tot halverwege naar boven te gaan en maakten hiervoor gebruik van een soort van paddenstoeltjes lift. Geen loopband, geen stoeltjeslift, maar een lift voor 1 persoon. Men neme een soort van kabelbaan-achtig iets, hangt daar palen aan en voilà, klaar is je kabelbaan. Die paal stop je tussen je benen waardoor je aan je achterkant tussen je benen een soort van paddenstoel hebt zitten.
Toen ik aan de beurt was bij deze paddenstoelenlift, ging ik me fijn zitten op deze paddenstoel. Maar dit was duidelijk niet de bedoeling waardoor ik met paddenstoel en al door mijn benen zakte en met mijn kont in de sneeuw zat.
Eenmaal boven aangekomen was het tijd om kennis te maken met het echte werk. Van mezelf vond ik dat ik de basis toch al goed onder de knie had. Soms verlies ik nog een stok of raakte mijn latten in de knoop, maar dat is maar een detail. Gebeurt de beste!
Dus hier, op die gevorderde piste werden we vrij gelaten. Ook meneer T vond dat wij de skills hadden om er rustig op los te skiën. Dus daar gingen we, eindelijk!
Zoeffffff daar ging Maud, links, rechts, links rechts. Links, links, BOEM. En daar was een muur waar ik volop tegenaan knalde. Maar zo'n stomme muur laat me niet tegenhouden. Zo besloot ik, toen ik eenmaal beneden was aangekomen, dat ik nu ervaren genoeg was voor de master piste. De grote, hoge, steile piste. Deze keer geen loopband of paddenstoelen lift, maar een echte stoeltjeslift. Ik was zo aan het kwekken met de meiden naast me, dat ik pas in de gaten had dat ik een stok miste, toen het tijd was om uit de lift te gaan. Vraag me niet hoe ik het klaar kreeg, maar toen kwam ik op handen en voeten terecht. Daar stond ik dan, met mijn toch al niet zo'n bescheiden derrière hoog in de lucht en met geen mogelijkheid kon ik mezelf omhoog takelen. De enige oplossing was om me te laten vallen. Dus nu lag ik als een spartelend speenvarken in de sneeuw. Tegelijkertijd kon ik ook goed zien hoe hoog het was. Het was echt hoog, heel hoog! Ik bedoel, ik wil niet zeggen dat ik hoogtevrees heb, maar de klimrekken in de gymzaal op school vond ik altijd al net over the limit. Dit was dus ff wel iets hoger. Maarja, een lift naar beneden was er niet, dus de enige mogelijkheid was om omlaag te skiën. Ik pakte mijn stokken en - ohja, ik had nog maar een stok- maakte me klaar voor deze uitdaging.
En alweer, zoeeef. Links, rechts, links rechts...Steeds harder ging ik en het ging me goed af!
Op een gegeven moment besloot ik om niet meer zigzaggend te skiën, maar nu gewoon helemaal rechttoe, rechtaan rechtdoor te gaan. Zo hoog was het toch niet meer.
De wind wapperde door mijn haren en ik zag allemaal mensen naar me kijken en wijzen. Ik dacht toen dat dat kwam doordat ze mijn ski capaciteiten zo geweldig vonden. Beneden aan de piste zag ik meneer T naar me zwaaien en hij was aan het springen.
En toen...toen zag ik iets voor me. Het was een schans. Een kleintje, maar toch, het was een schans. Maar ik ging zo snel dat ik geen mogelijkheid had om uit te wijken.
Dus ik voelde me even zoals Bridget Jones die in de film aan het skiën is en midden in een wedstrijd komt omdat ze niet meer kon remmen, alleen had ik niet dat roze pakje aan en kwam ik niet in een wedstrijd terecht.
De schans kwam steeds dichterbij en voor ik het wist, vloog ik door de lucht en....kwam ik op mijn kont terecht. Mijn latten lagen overal en de skistok die ik nog over had was in 3 stukken gebroken.

Je begrijpt het: geen scout die me ontdekt heeft en geen carrière als skiër voor mij. Weer een illusie armer.
Sindsdien heb dan ook nooit meer op de latten gestaan. Mijn trauma aan dit avontuur staat me nog altijd vers in mijn geheugen.

Nu is het zo, dat nadat ik in Maastricht ben gestopt met mijn HBO studie, er gekeken moest worden naar wat ik dan zou gaan doen.
Dus hier het nieuws!!!!
Van december t/m maart/april gaat deze dame werken voor een touroperator!!!!

IK BEN AANGENOMEN!!!!!

Standplaats: Oostenrijk!
Klein detail: ik ga naar Oostenrijk in hartje winter. Een van dé landen als het om wintersport gaat. Meters hoge dikke pakken sneeuw verzekert.
Misschien krijg ik een herkansing???
Wish me luck!!!