Goeienmiddag allemaal,

Hier alweer alle belevenissen van week 5 alweer. Time flies...
Eigenlijk was er de hele week weinig spannends gebeurd. Gelukkig kon ik woensdag vrij krijgen zodat ik mee kon gaan met mijn collega's; alle collega's gingen namelijk de piste op!
Dus ik ging ook mee en kreeg ‘les' van 2 ervaren snowboard-collega's. Maar zoals al eerder gezegd, zij zijn mannen en dachten dat ik het wel aan kon om de blauwe piste op te gaan. Even voor de duidelijkheid: mijn eerste les had ik op de babypiste. Dan heb je de kinderpiste, de groene piste en erna komt de blauwe. Daar arriveerden wij dus, na een lange rit in een stoeltjeslift. Tijdens die hele lange rit in de stoeltjeslift had ik mezelf trouwens wel af kunnen vragen hoe hoog ik wel niet ging en hoe ik ooit beneden zou komen.
Meteen de eerste 10 minuten was ik al meer gevallen dan tijdens de 2-uur durende snowboardles. *Poef* weg dagdroompie dat ik een verborgen snowboard talent had!
Eén heel belangrijk element had ik trouwens nog niet onder de knie; bochten maken. Om die blauwe piste levend af te komen is het echter wel van essentieel belang dat je bochten maakt. Zo niet, dender je in volle vaart naar beneden of snowboard je de piste aan de zijkant af!
Dus om eerlijk te zijn; het ging voor geen meter. Ik kwam niet omhoog op dat ding omdat ik met mijn linkervoet voor stond en zodra ik stond dat board weg begon te glijden, richting zijkant piste (+kleine afgrond). Dan kun je wel zeggen; draai je dan lekker om, maar op die manier kwam ik helemaal niet omhoog! Dus terwijl andere collega's op de ski's al 3x die grote afdaling gemaakt hadden, was ik nog steeds aan het sukkelen. De andere 2 collega's van me gingen ook maar naar beneden toe, zodat ze ook even snel naar beneden konden boarden. En daar zat ik dan...ik dacht dat ik daar moest blijven tot het weekend en ik met geen mogelijkheid naar beneden kon gaan. Het was zo stijl en nog zo ver!!
Dus ik kon kiezen:
1. Ik ga, op de een of andere manier naar beneden en probeer geen benen te breken.
2. Ik blijf hier zitten en wacht op hulp ;-)
3. Ik klauter terug omhoog en neem daar de gondel omlaag.

Uiteindelijk besloot ik voor nummero 3 te gaan. Maar dat was nog makkelijker gezegd als gedaan! Blijkbaar was ik toch al een eindje omlaag gegaan, een stijl endje! En om dat weer omhoog te klimmen was best pittig. En uiteraard een beetje gênant voor mij door al die andere mensen die me voorbij zweefden (en vooral die kleine guppies van 5 jaar!).
Goed, al met al toch boven aan gekomen en daar de gondel omlaag genomen. In het restaurant ontmoette ik mijn collega's en hebben we heerlijk gegeten en gedronken. Uiteraard met een XL-biertje erbij want, zo zei een collega; na dit biertje kun je wel bochten maken. Tijdens het eten was ik aan het twijfelen of ik 's middags nog de piste op zou gaan of dat ik bij de collega's zou blijven die niet skiën/snowboarden.
Nah, ik wilde het nu wel eens goed doen, uiteraard wilde ik me niet laten kennen, dus namen die 2 collega's mij mee naar een kinderpiste.
Ik heb het al eerder ergens verteld, maar daar moest je dus met een soort van paddestoelenlift omhoog gaan. Het is een omgedraaide paddenstoel waarvan het bovenaan vastzit dmv een stang aan een kabel die je omhoog trekt en beneden zit een rondje wat je tussen je benen moet klemmen.
En dan klinkt het heel eenvoudig, maar dat is het niet! Vergeetniet dat mijn voeten vaststonden aan dat bord en ik zijwaarts naar boven werg getrokken en je erop moet letten dat niet alleen het board beweegt, maar dat je ook met je lichaam méé moet gaan op dat board. Na een paar keer flink op mijn gezicht en kont gegaan te zijn, ging het toch één keer heel goed! Ik kwam weliswaar niet helemáál boven maar het eerste bergje had ik wel overleefd.
Maar goed, ik wilde helemáál naar boven gaan met die lift, dus gingen we nog een keer. De jongens gingen eerst en daar ging ik. De druk voelde ik stijgen want achter mij stond een klasje klaar om ook naar boven te gaan. Je weet wel, die kleine guppies waar ik het net over had en je zo voorbij zoefen. Ik kon het nu niet mis laten gaan, dus daar ging ik!
Maar na een paar meter ging ik al onderuit. En het volgende wat gebeurde was *POING*, zo'n paddenstoel kwam keihard tegen mijn neus aan. En zo'n paddenstoel is kei en keihard. In eerste instantie dacht ik dat mijn kaak aan diggelen lag, want ik voelde mijn hele kaak + tanden rammelen. Maar er kwam meteen heel veel bloed uit mijn neus en het bleef maar komen. En och gerrum, die kinderen stonden net klaar om ook naar boven te gaan dus die zagen ook al het bloed. Het was echt ranzig en ik had in eerste instantie geen pijn (wellicht was ik nog verdoofd van het grote biertje), maar alleen schrik voor wat gebeurd was en voor al het bloed dat de witte sneeuw helemaal rood kleurde.
Na een paar minuten kwam de arts en die heeft me mee naar beneden genomen (helemaal het dal in dus) naar een dokter. Die piste-arts wist denk ik ook niet wat heb overkwam, een normale dag voor hem bestaat uit kneuzingen en botbreuken en nu moest hij een lomp figuur helpen dat een paddenstoel tegen haar gezicht gekregen had.

Die praktijk waar de dokter zat had de naam ‘Praxis'. Ik wist niet wat ik daarvan moest denken, zat ik wel goed? Of was ik er zo slecht aan toe dat ze me maar meteen naar een bouwmarkt hadden gebracht om een andere neus erop te planten?!
Daar kwam ik als zogenaamd ‘spoedgeval' binnen maar ik had prioriteit nummer 30 ofzo, want ik heb daar bijna anderhalf uur moeten wachten. Tussendoor kwam de dokter eens kijken toen ik in de doktersstoel lag en zei hij (in het Duits natuurlijk): Goh, je kunt nog wel ff wachten he, je ligt er goed bij. (Hij bedoelde het niet qua uiterlijk, maar qua dat ik er volgens hem relaxt bij lag en de tijd had)
Parrrrrdon? Ik kon wel 30 andere plekken bedenken waar ik liever wilde zijn. Het leek op een tandartsstoel waar ik in lag en aangezien ik een trauma aan de tandarts heb overgehouden, lag ik daar zeer a-relaxt en shaking bij.
Ook kwam de assistent regelmatig eens binnen gelopen. Het was echt zo'n schattig oud verpleegstertje, zo een die je ook in films ziet.
Eigenlijk moest ik van de dokter braaf in die stoel blijven liggen omdat ik best veel bloed verloren had. Maar, eigenwijze ik, ik vond dat ik me prima voelde en ik had een spiegel in die kamer gesignaleerd. Ik had alleen de geschrokken gezichten van de andere om me heen gezien en zelf had ik geen idee wat zich allemaal afspeelde op mijn neus.
(Jaa ik had een collega wel gevraagd er een foto van te maken, zodat ik het zelf kon zien, maar zijn toestel was zo oud dat goed inzoomen op die foto alleen mogelijk was op de computer, had ik dus weinig aan).
Dus, nieuwsgierig als ik ben liep ik naar de spiegel en kon ik zo eindelijk zien wat er aan het neusje was.
Toen de dokter en assistent alle voorgaande patiënten geholpen hadden, was ik aan de beurt. Met zijn grote doktershanden begon hij mijn neus heen en weer te bewegen (AU!) en kwam tot de conclusie dat deze gekneusd was. Vervolgens kreeg ik op elk oog een watje met een pleister erop, zodat de desinfectiezooi niet mijn ogen in kon lopen en zo zag ik er uit als een blinde koe. Nee, dat verzin ik niet, dat zei de dokter.
Vervolgens zei de dokter dat ze gingen ‘spritzen'. Waar ik uit haalde dat ze met iets gingen sproeien in mijn gezicht. Nog meer desinfectiezooi ofzo?! Dus ik knikte, als brave blinde koe, ja en amen.
Maar ‘spritzen' is helemaal niets sproeien. ‘Spritzen' is spuiten! 4 spuiten hebben ze me erin gezet, gemene spuiten, en ik zou niet weten waarvoor, maar het zal wel nodig geweest zijn.
Na die spuiten kon het werk beginnen, kreeg nog zo'n operatiedoek over me heen en verder dacht ik alleen maar, Hellup, hellup. Ja, ik weet het; het stelt niks voor, maar ik vond het gewoon ^&%^$ om daar te liggen en dat ik niet kon zien wat ze allemaal aan het doen waren. Aan de andere kant heb ik natuurlijk ook geluk dat ik dit nooit eerder heb mee hoeven maken. De verdere ingrepen in mijn leven bestaan uit een paar verstandskiezen eruit halen en 2x de amandelen, that's it, probeer zo goed als het kan die dokter niet te vaak te zien!
Eenmaal klaar daar in die 'Praxis', vroeg hij of hij iemand moest bellen om mij te komen halen, maar dat vond ik totale onzin, had toch niks aan mijn voeten! Dus na een innig afscheid met de dok en het lieve zustertje verliep ik de Praxis met een doos pillen (pijnstillers) die -eerlijk is eerlijk- as we speak nog in mijn tas zitten.
En verder is het inmiddels dus al een paar dagen geleden en gaat het wel ok! Donderdag werd ik wakker met een blauwe neus, maar dat blauwe is inmiddels donkerrood geworden en afgezakt naar onder mijn oog. Ik zelf vind de hechtingen er überranzig uit zien dus ik kan niet wachten om het resultaat te zien als ze er woensdag uit gaan. Vraag me af of het me ooit wél kan lukken om in het buitenland te werken en zonder littekens terug te komen (denk aan Ghana en aan de muggenbulten). We zullen zien!

Nou en zoals ik in het begin al zei, verder weinig nieuws van deze kant. Het was een erg rustige week, ook wat kinderen betreft.
De komende week is ook nog rustig, tot vrijdag! Dan komt er een invasie van 80 Zweden hierheen met veel kinderen. Heel leuk dat het dan eindelijk druk gaat worden, maar ik baal er stiekem ook ontzettend van: zaterdag komen pap+mam hierheen voor een kleine 4 dagen en ik heb sowieso geen vrije dag om samen met hun te besteden en zal de uurtjes bij elkaar moeten sprokkelen om tijd met hun door te kunnen brengen. Zelfs een avondje gezellig eten zal er hoogstwaarschijnlijk niet inzitten omdat ik tot 21 uur moet werken.
Hoop dat er nog iets te regelen valt. En ja, dat is het leven in de toeristische wereld en daar heb ik zelf voor gekozen, maar het is gewoon zo dat andere collega's daar niet echt aan mee willen werken terwijl ik wel bijv. oudjaarsdag en nieuwjaarsdag voor hun heb gewerkt zodat zij deze dagen bij hun familie door konden brengen. Dus ik weet mijn plekkie en ik zal niet meer zo gek zijn in de toekomst. Waar zijn de lieve Appie collega's als je ze nodig hebt? Of in ieder geval die mentaliteit??? (Gaat trouwens niet over mijn andere collega hier in het kasteel, maar over andere pipo's hier)

Boh dit is allemaal niet zo'n vrolijk verhaal geworden, of wel?!
Hoop dat ik voor de volgende keer wat meer vrolijkere dingen kan neerplanten hier in plaats van al dat deprimerend gepraat over mijn neus en komend weekend.
Xxx Maud
P.s. Toch nog iets leuks: nieuwe foto's op de site!