Hey allen!
Op de valreep nog een laatste update vanuit Zwitserland, wat is het snel gegaan!!!
Tijd is zo'n nietszeggend iets, mijn tijd hier lijkt aan de ene kant eeuwen geduurd te hebben en aan de andere kant lijkt het alsof het pas gister was dat ik in mijn kasteeltje aan kwam. En nu moeten er koffers gepakt worden! Morgen heb ik vrij dus dan kan ik nog een wasje draaien en alle zooi bij elkaar zoeken. Zo gek om afscheid te moeten nemen; ik heb alleen aan het feit gedacht dat ik weer naar huis zou gaan en iedereen weer zal zien, maar ik heb er niet zo bij stil gestaan dat ik hier afscheid moet nemen van alles. Het was woensdag toen ik ineens besefte; oei, dit is de laatste woensdag! Dus ik heb mijn laatste maandag en dinsdag ook al gehad. Was me er helemaal doorheen geschoten. Dus het is een hele rare week geweest!
En het is zo raar om dingen te moeten plannen, heb ik 3 maanden niet gedaan! Nu moet er ineens weer een afspraak bij de kapper gepland worden, een trainings-midweekje van TUI, afspraken met vriendinnen, eventuele feestjes etc etc etc. Terwijl hier niet verder gekeken word dan het einde van de week, waarop schoon schip gemaakt kan worden: alle gasten gaan op zaterdag en de nieuwe gasten komen op zaterdag. Dat is ook nog iets; met het einde van de week bedoel ik zaterdag. De weken lopen hier van zondag tot zaterdag.
Hier word niet ver vooruit gekeken, waarom zou je ook. Dus als iemand zin heeft om het café in te gaan, word rondgevraagd wie zin heeft mee te gaan; er wordt niet gevraagd, joh heb je zin om over 3 weken uit te gaan?!
Maar aan de andere kant is dat logisch. De collega's zijn de mensen waarmee je het moet doen. De collega's, zijn net zoals je zelf, 24/7 hier dus is er altijd wel iemand te porren om iets leuks te gaan doen. Privé en werk gescheiden houden is iets wat totaal onmogelijk is. Ik woon in het kasteel, tevens de plaats waar ik werk. De mensen waar ik privé mee om ga, zijn ook mijn collega's. Niet erg, maar wel wennen! Zo ben ik dan ook vaak als ik 's middags even vrij had van 14-16 uur of als ik 's ochtends eens vroeg mijn nest uit kwam, een rondje gaan lopen. Anders word je echt gek als je 24/7 in dezelfde omgeving bent!
En straks heb ik dus ook weer een weekend gevoel! De keren dat ik 2 dagen in de week vrij had, laat staan achter elkaar, zijn op één hand te tellen (als ik het goed heb is dat 2x voorgekomen). En het is sinds januari niet meer gebeurd dat ik een hele dag echt helemaal vrij had...wow dat kan ik straks allemaal uitgebreid inhalen, dus mij hoor je niet klagen!

Jaa ik ga het missen, ik heb enorm leuke mensen leren kennen! Van sommige weet ik dat ik ze volgend jaar weer zie en van andere is het nog niet duidelijk.
Oh en nog iets, we hebben een nieuwe kelner en die woont ook in het kasteel, bij de kok en mij. Maar het is een beetje een vreemde vogel moet ik zeggen. Het is zo een die maar blijjjjft praten over vanalles en nog wat wat mij niet interesseert; zijn geel/blauwe lievelingstrui die iemand bij ‘m gestolen heeft, zijn vriendin, zijn vele tripjes in Europa etc. Dus terwijl hij aan het praten is, hmm ik maar wat en ben ik met mijn gedachten mijlenver weg.
Het is ook niet mogelijk er een stok tussen te krijgen want hij gaat zonder adem te halen van het ene onderwerp naar het andere; rolt zo goed over naar een ander onderwerp dat het nieuws op tv hier nog jaloers op zou zijn

. Hij komt zelfs als ik met de kinderen aan het werk ben met me praten en dan blijft ie bezig...donderdagavond toen de kinderen weg waren kwam ie ook weer kletsen. Lees; hij praat, ik ‘luister'. Ik zei hem dat ik moest poetsen. Moet ik je helpen? Nah nee. Dus met een grotere smoes zei ik dat ik even naar de receptie moest en daarmee dacht ik van ‘m af te zijn. Mis!!! Kwam ik weer in het kasteel stond ie me op te wachten. Argh!

Afgelopen week had ik trouwens weer hele leuke kinderen.
Weet je, elke groep heeft zo zijn eigen ideeën om tijdens de disco te doen. Had ik ene week een groep die constant de lambada wilde dansen en onder zo'n stok door, de andere week had ik een groep die constant YMCA van The Village People wilde horen, deze week was het piramides bouwen, van levende mensen.
Ook had ik wederom een overnachting met 14 kinderen waarvan er uiteindelijk 13 zijn blijven slapen. Volgende dag kreeg ik complimentjes van ouders, dat ik het zo goed gedaan had in mijn eentje.
Ook op het einde van de week kreeg ik van de ouders van 2 lieve zusjes complimenten; blijkbaar zaten die 2 meiden na het skiën al helemaal te stuiteren in de auto omdat ze wisten dat ze weer naar mij konden komen. Ze hebben zelfs de hele week hun ouders, tot ergernis aan toe, aan hun kop gezeurd om nog een week langer te kunnen blijven!
Die complimenten zijn erg fijn om te horen. Niet alleen omdat dat dat -eerlijk is eerlijk- mijn ego iets streelt, maar nog meer omdat ik er soms aan twijfel of ik het wel goed doe; ik heb geen voorbeeld, geen collega waar ik feedback van kan krijgen en geen ervaring. Toen ik hier aan kwam ben ik enorm in het diepe gegooid, er werd gezegd; Hee daar is Maud, onze ‘Haupt Animation'. Welkom! Maak maar een programma en volgende week komen de kids, succes!
Dus ik doe eigenlijk maar wat, zoals ik denk dat het goed is. En om dan te merken dat dat gewaardeerd word, door de ouders en kinderen is echt super om te horen.
Ok, ik heb Anita als collega maar die werkt bij de kleintjes, we werken niet samen; lossen elkaar enkel af en we zijn zo verschillend! Zij is ondanks haar bijna 50+ leeftijd heel extrovert, springerig en heeft o zo veel fantasie. Ik heb aan haar geen voorbeeld omdat ik niet zoals haar kan zijn, snappie?
Ook fijn was het om afgelopen week weer eens goed contact te hebben met ouders. Vaak komen en gaan de kinderen alleen maar vind het zelf wel fijn om de ouders te zien.

Zoals je misschien wel weet heb ik woensdag mijn afscheidsfeest gehad...we gingen naar het café hier in het dorp. Het was erg leuk; veel collega's, ook die niet in het hotel wonen waren gekomen. Aangezien het deze week wat rustiger is in het hotel en iedereen 's avonds rond 21 uur klaar was, verwachtten wij dan ook dat wij 's avonds lekker op tijd konden gaan. Maar natuurlijk liep alles anders die avond en gingen we pas om elf uur. Maar dat maakte verder ook niets uit, het was heel gezellig. Alleen was het jammer dat Ellen er niet was, de enige andere buitenlandse vrouwelijke collega. We hebben ook vrouwen bij de receptie, maar die slapen 's avonds thuis, bij hun man en kids dus daar hebben we verder weinig mee, vandaar.
Dus ik was alweer als enige vrouw daar tussen al die mannen! Om half 3 ging het cafédicht en besloten we nog in de personeelsgang te gaan zitten waar nog een fles wodka boven tafel werd gehaald. Deze besloot ik maar over te slaan want ik had het idee dat ik anders de volgende dag er niet zo lekker aan toe zou zijn, als je begrijpt wat ik bedoel. De mannen, stoer als ze zijn, wilden niet voor elkaar onder doen dus zij dronken nog die wodka leeg, waardoor zij de volgende dag allemaal met een fikse kater opgescheept zaten hihi. Alweer kregen Yves en ik het voor elkaar om als laatste over te blijven en nu was er ook nog een collega van de receptie.(Zij had een etentje gehad en had een andere collega gevraagd waar wij waren. Toen ze hoorde dat wij in het hotel waren kwam ze ook langs.)
Aangezien het ineens al 5 uur was, besloten we te gaan slapen, maar de collega van de receptie moest nog naar huis gebracht worden. Gelukkig woonde zij niet ver weg, aangezien Yves en ik haar naar huis moesten slepen. Ondertussen was ze Yves aan het verleiden en zei ze me steeds dat ik weg moest gaan. Let wel: we brachten haar naar huis waar haar 4 kinderen en man aan het slapen waren. Dus Yves was al lang blij dat ik mee was, zodat zij geen gekke dingen zou doen hahaha! Wat een avond was het, echt geweldig! 06 uur lag ik uiteindelijk in bed, om 20 voor 9 opgestaan want om 9 uur stonden de kindjes al op de stoep. *gaaaaap*

Goed en dan tot slot, nog allemaal kleine dingetjes die ik steeds wilde vertellen maar zo kort waren dat ik er geen verhaal omheen kon breien.
Komen ze:

Om 18.00 uur is het eerste deel van de avond afgelopen en gaan de kinderen eten in het restaurant. Ook ik ga eten en moet daarvoor door het restaurant naar de personeelsruimte. Als er zoveel kinderen zijn zoals afgelopen week, is het erg grappig om door het restaurant te lopen. Overal hoor je kinderen zeggen: Hee daar is Maud! Kijk mama, dat is Maud. Mauhauuud haaaalloooo!!!! Dus loop ik als een soort filmster door het restaurant heen; zwaaiend en lachend naar iedereen.

Ik zal niet meer uitgelachen worden door Martin, de klusjesjongen hier. Hij die eerst om 11 uur aan mijn deur stond te bonken omdat ie gaatjes in de muur moest boren en ik er als een halfgare zombie uit de kamer gestommeld kwam. En de dag erna, toen ik met Yves tot half 7 uitgegaan was en 's middags even lag te slapen...stond ie weer aan mijn deur en kwam ik er weer als het kasteelspook uit gerold. Zoals ik al hierboven ergens zei zijn je collega's ook je tijdelijke familie en is het wereldje erg klein hier. Gebeurd er iets, is het binnen een uur het hotel rond. Dus zo was ook iedereen in no time op de hoogte dat ik een langslaper ben.

Vorige week kon ik eindelijk eens zien welke grond er rondom het hotel ligt. Het was er namelijk nog niet sneeuwvrij geweest. De sneeuw trok zich met de dag meer terug, tot het in de nacht van vrijdag op zaterdag enorm gesneeuwd had!

Ik heb al mijn tijd hier geen TV gekeken en alleen maar op stoelen gezeten. Straks kan ik weer lekker op een bank hangen! Een TV had ik, maar die heb ik aan de kok gegeven, ik keek er nooit naar. Straks dus weer TV kijken met reclames ertussen, dát ben ik niet meer gewend. X-Factor, Wie is de Mol en GTST keek ik altijd via internet terug, dus zonder reclame.

Op de Zwitserse scholen geeft de juf/meester elk kind bij aanvang en einde van de dag een hand. Dit doen ze ook bij mij en vind ik erg beleefd over komen!

Wist je dat ik er stiekem wel van baalde toen Nederland ook een witte kerst had...al 22 jaar ben ik aan het hopen en dreaming of a white christmas. Dat net nu ik eens het land uit was met kerst, er sneeuw viel, vond ik erg zuur! Ik had het ook nog zo voorspeld. Maar, daartegenover ben ik er wel achter dat je dan nog in zo'n kerstachtige omgeving kan zijn zo tussen de bergen met kerst, als je (nog) niet de mensen om je heen hebt waarmee je een leuke kerst kan hebben, dan zit ik toch veel liever in een onbesneeuwd Nederland met de mensen waarmee ik kerst wil vieren.

Het is onvoorstelbaar dat ik nu de hele dag door Duits praat en dat dat mij goed af gaat. Waarom dat onvoorstelbaar is; mede dankzij deze taal heeft Vlissingen me de kop gekost afgelopen jaar...Ik overdrijf niet als ik zeg dat ik binnen 1 week al meer Duits had geleerd dan in één jaar Vlissingen...
Om het hele verhaal nog grappiger te maken; zoals je weet ga ik in de zomer naar Menorca. Wat word er gesproken? Spaans. Juist, ook deze taal heeft ervoor gezorgd dat ik me niet meer in Vlissingen begeef.
Wie weet hoe goed mijn Spaans zal zijn na Menorca! Met mijn Duits gaat het goed. Het heeft ook mee gespeeld dat mijn chef meteen zei: uuh Maud, we spreken hier Duits, geen Engels, dus dat verwachten we ook van jou. En dat was meteen de eerste avond toen hij me van het station opgehaald had en we aan het eten waren. Dat heeft er ook voor gezorgd dat ik na verloop van tijd niet meer fatsoenlijk Nederlands kon praten tegen de gasten en er geen woord Engels uit mijn strot kwam toen de Zweden hier waren.

Ik zal geen klef brood meer hoeven te eten maar in plaats daarvan heerlijk brood met kaas erop!!! (En dan vooral het Goois Zonnepit brood!)

Het Zwitser-Duits kan ik goed verstaan maar niet terug brabbelen. Vind het een raar taaltje! Bij heel veel Duitse woorden zetten ze er een 'i' achter enzo. Het Reto Romaans kan ik totaal niet verstaan en gelukkig word het alleen met collega's onderling gesproken en heb ik het nog niet veel gehoord.

Hier hebben ze cup-a-soup met knoflooksmaak! Hoe hemels kan soep zijn...enige nadeel is dat je er enoooorm van uit je mond gaat stinken!

Ik heb heel veel geleerd hier, vooral wat betreft de kinder animatie. Eerst vond ik het jammer dat ik bij de kinderen van 6-12 jaar moest werken. Ik had namelijk gesolliciteerd naar een chrèche functie. Maar ik kwam er al snel achter dat ik beter kan werken met de oudere kinderen.

Ik kijk er naar uit dat ik weer op mijn fietsje kan stappen. Waarom wandelen als je een fiets hebt?! Nah aangezien ik hier geen fiets heb en je die ook nergens ziet, moest ik hier wel wandelen...Hier gaat wel een gratis bus, maar dan hap ik toch liever wat frisse lucht dan dat ik in een bus zit. En waarom ook de bus nemen; de reden dat ik er meestal uit ging was dat ik wat frisse lucht kon hebben en bijzaak was dat ik dan wat boodschapjes kon doen.

Disentis kan feesten! Schijn bedriegt enorm hier. Het lijkt een uitgestorven gat hier, nog erger dan Asselt (sorry voor de mensen uit Asselt, maar zo is het!), terwijl het wel groter is dan Asselt. Maar zodra er hier een feest georganiseerd word of zodra er iets te vieren is, is het één groot feest hier. Alle keren dat ik hier uitgegaan ben, ben ik na 5 uur thuis gekomen!

De kou is hier om de een of andere reden anders dan in Nederland. Hier loopt ik bij -10 met een bodywarmer zonder shawl rond en als de thermometer +0 aan geeft, is het warm hier en loop ik zonder jas of bodywarmer. Sowieso zijn de keren dat ik mijn jas aan had, op één hand te tellen.
Moet er wel bijzeggen dat het hier een stuk minder waait, dat scheelt wellicht ook. De koudste temperatuur die ik hier gehad heb was -25 en de warmste +3!

Ik zal geen juffrouw meer genoemd worden. De Nederlandstalige kinderen hadden er een handje van om telkens ‘juf' tegen mij te zeggen. Aaaargh, ik dreigde al meerdere malen dat als ze dat nog één keer zouden zeggen er geen overnachting zou komen -uiteraard met een dikke knipoog- maar pas tegen het einde van de week hadden ze het meestal pas afgeleerd. Waarschijnlijk zeggen ze nu tegen hun juf op school geen juf meer hihi!

Iedereen kent het woord ‘Helleuwschen' wel, toch? Ik had 22 jaar gedacht dat dit woord niet echt bestond maar voor de grap gebruikt werd door Nederlanders. Niets is echter minder waar; de Duitsers die hier rondlopen gebruiken dat woord ook!

Ze hebben hier snuiftabak. Het is wit poeder wat hetzelfde effect heeft als een sigaret. Maar als je het mensen ziet gebruiken, lijkt het net alsof ze aan de drugs zitten. Ik weet nog met kerstmis toen we met alle collega's aan het eten waren en er ineens een klein potje tevoorschijn werdt gehaald en iedereen dit ging snuiven. Ik wist niet wat ik zag! Dacht dat ik ineens in een hele rare wereld terecht was gekomen. Maar het bleek dus maar snuiftabak te zijn.
Toen de stagiaires hier waren en we met z'n allen in de bar zaten, gingen collega's het weer gebruiken. De ogen van de stagiaires werden steeds groter en ze dachten, net als mij die eerste keer, dat ze aan de drugs zaten hahaha!

Met mijn neus gaat het goed! Er zit een litteken, maar voor zover een litteken er goed uit kan zien, ziet deze er goed uit. Toen de hechtingen erin zaten zag het er zo ranzig uit dat ik weinig hoop had dat het er ooit mooi uit zou zijn. Maar ik moet zeggen, de dokter heeft goed werk geleverd, ondanks dat zijn praktijk de naam ‘Praxis' had.

En dan nog een laatste nieuwtje: afgelopen zaterdag kreeg ik nieuws te horen waarvan ik al zoooo lang hoop dat ik het te horen krijg. Vanaf september word ik namelijk aangesproken als Tante! Chantal en Martijn krijgen in september een kindje, hoe mooi is dat!!!

Goed, het is tijd om af te ronden, anders word het wel een héél lang verhaal.
Zondagmiddag ga ik met de trein vanuit Disentis naar Zürich, daar heb ik om 20.40 de nachttrein en om 06 uur kom ik in Düsseldorf aan. Anderhalf uur later zal ik dan in Swalmen aankomen waar mijn ouders me opwachten op het station!!! Tot dan!!!

Rest mij nu alleen nog om jullie wederom te bedanken voor het meeleven tot het meelezen! Van het ongelukje met mijn neus, tot de feestdagen, tot mijn alledaagse bezigheden, reacties waren er altijd. Dat waardeer ik enorm, het is erg fijn om voor langere tijd weg te zijn en te weten dat er nog aan je gedacht word en dat je verhalen gelezen worden.
Zoals gezegd vind ik het heel erg jammer dat ik moet gaan en dit weekend al afscheid moet nemen van de lieve collega's hier waarmee ik onvergetelijke tijden mee heb beleefd en ik volgens mij tussen alleen maar mannen mijn vrouwtje wel heb gestaan. Mijn tijd hier werd eigenlijk alleen maar leuker. Sowieso vind ik het vreselijk om afscheid te nemen. Ik hoop dat ik sommige collega's volgend jaar weer zie; dat is nog niet van iedereen zeker...
Maar ik kijk er natuurlijk ook enorm naar uit om iedereen weer te zien; vooral mijn zwangere zus en ik heb zin om weer helemaal doodgeknuffeld en gelebberd te worden door mijn grote vriendin; hond Luna!!! 2010 heeft hele mooie dingen voor mij in petto!
Dus allemaal, bij deze weten jullie dat ik maandag weer in Swalmen city ben. Nogmaals bedank voor het meelezen en hopelijk willen jullie in de toekomst nog meer virtueel met mij mee reizen dmv deze site en de verhalen die ik erop plant. Om te beginnen in mei, als ik naar Menorca ga en wie weet komt er nog een verslag van New York op!

Dus lieve mensen, tot in Nederland allemaal!
Liefs X
Maud
P.s. paar foto's van afscheidsfeest staan erop!