Marrakech

Goedenavond beste lezer!

Inmiddels is het alweer een aantal maanden geleden dat ik hier een teken van leven heb gegeven. Dat schijnt hier de laatste tijd eerder regel dan uitzondering te zijn. En eigenlijk, volgens oud gebruik zou ik dan eerst eens even gaan vertellen over Kos. Maar wat is er te vertellen over zes maanden Kos. Ik weet het niet. Iedereen verwachtte dat ik terug kwam uit Kos vol spannende verhalen, dat ik mijn schuur open trok en verhaal na verhaal eruit gerold kwam...Viel dat even vies tegen he. ;-) In de verhalen over Zakynthos en Rhodos die hier op staan heb ik al zoooo veel verteld over Griekenland en het leven hier. Dat leven, de cultuur, de manier van rijden, lopen, leven hier is zo vanzelfsprekend geworden dat in dat opzicht niks meer nieuw voor mij was en ik wellicht wel al een deel ben ingeburgerd daar!

Maar....nieuwe ronden, nieuwe kansen! Zoals je wellicht al weet –en als je dat niet weet, dan weet je het nu- zit ik in Marokko, Marrakech! En geloof het of niet, de eerste dagen heb ik met een lichte cultuur shock rondgelopen. Ik ben echt wel wat gewend, maar wat ik hier al allemaal gezien heb! Ondanks dat ik een paar keer in Egypte ben geweest en daar met geen stok was weg te slaan en op een blauwe maandag nog Arabisch heb gestudeerd, sta ik hier vol verbazing te kijken naar alles wat er zich af speelt hier.
En tijdens dat vol verbazing rondkijken, werd ik dan ook weer aan gekeken. Niet omdat ik een Westerse ben, maar omdat mijn mond open hing zonder dat ik dat in de gaten had. Zie je het voor je? Het moet er belachelijk uitgezien hebben, maar dat had ik dan weer niet in de gaten. Dus de komende maanden dat ik hier nog rond mag lopen zal iedereen zich mij herinneren als dat meisje wat haar mond niet dicht kon houden.
Daarnaast had ik nog een andere, niet zo’n fraaie binnenkomer. Mijn naam betekent in het Arabisch ‘dood’. Dus stel je maar eens voor dat je je overal mag gaan voorstellen als ‘de dood’. Werkelijk waar, het verbaast me dat er nog niemand gillend is weg gerend. ;-)
Kijk trouwens maarHIER: en klik dan op het luidsprekertje aan de rechterkant!

Maar in ieder geval, het is werkelijk waar een fascinerende wereld, een àndere wereld. Kleurrijk en vol met alles wat je zintuigen maar kan prikkelen. De geur terwijl je over straat loopt, de zon die op je huid kriebelt, de frisse wind die door je haren waait, het kleurenspel wat je overal ziet, de geluiden! Mijn god, er zijn zoveel geluiden hier: van het verkeer, de moskee, muziek, gezang, mensen die praten, roepen en zingen. Ik weet niet waar ik overal moet kijken om alles te kunnen zien.

Goed, als dit al mijn inleiding is naar het eerste bericht uit Marrakech, hou je dan maar vast, zet de theepot met koekjestrommel naast je en waan je even in Marokko!
Allereerst kan ik mijn vakantie in Nederland niet onopgemerkt voorbij laten gaan. Dat was pas inburgeren na zes maanden Griekenland! Geen inktblauwe lucht meer waar je sterren kan kijken, maar een bewolkte grijze lucht. Geen warme zon meer, wel zon echter, maar geen warmte! En mijn fiets kon ik weer van stal halen, wat niet helemaal vlekkeloos ging: wilde steeds mijn sleutel onder het stuur erin steken en keek een paar keer in de achteruit kijk spiegels die er natuurlijk niet waren. Ohja, menig keer stond ik bij het instappen in de auto lang te wachten terwijl degene waarbij ik in de auto stapte er al lang in zat. Lang leve de centrale duurvergrendeling!
En verder heb ik genoten en heel goed mijn tijd omgekregen! Meer dan goed, deze vloog voorbij. Natuurlijk mijn kleine nichtjes, waar Anne lekker de kat uit de boom aan het kijken was naar mij toe, maar Sara had daar helemaal geen last van: zonder gene werd ik ondergekwijld. ;-)

En nu op moment van schrijven ben ik alweer drie weken in Marrakech, dat wat ook wel de rode stad genoemd wordt: alle gebouwen hier hebben een terracota kleur. Marrakech is ook wel onder te verdelen in twee gedeeltes: de nieuwe en oude stad. De nieuwe stad is hip, schoon en modern terwijl de oude stad helemaal ommuurd is en daar het echte traditionele leven te vinden is. Ook is het één groot doolhof: overal zijn weggetjes en steegjes te vinden waardoor je daar dan ook gegarandeerd verdwaalt. Niet alleen als je gaat rondlopen maar zeker ook als je met de auto gaat rondrijden. En dat moet ik hier dus doen. Gelukkig is twee weken geleden het offerfeest geweest, waardoor het uitgestorven was op de weg en ik rustig al mijn hotels kon gaan zoeken.
Dat offerfeest was trouwens ook een toestand en weer zo’n moment waarbij ik mijn mond niet dicht kon houden. Schapen worden er geofferd bij het offerfeest dus overal zag je in de dagen voor het offerfeest schapen vervoert worden, op de meest vreemde manieren: gewoon lopend, in de achterbak van een auto of pick up, op de scooter tussen de benen en zelfs op de fiets! De dagen na het offerfeest kwam je dan overal de resten tegen van de schapen die op de grill lagen.
Om nog even op het autorijden terug te komen: dat is een chaos, maar toch ook wel een soort van georganiseerde chaos. In het begin zat ik vaak “oh help oh help aaaah” in de auto: er is verkeer overal, fietsers, scooters, koetsen, ezels; alles komt hier aan alle kanten voorbij. Daar waar twee banen zijn, wordt er makkelijk ineens een vijfbaansweg van gemaakt. Het zal je dan ook niet verbazen dat ik in het begin heel erg verdwaalde. Weg rijden van een hotel en dan serieus in de veronderstelling zijn dat je goed aan het rijden bent tot je na 15 minuten rijden ineens datzelfde hotel voorbij ziet komen of nog erger: verkeerde afslag op de rotonde nemen waardoor je ineens de poorten van de oude stad in rijd en ineens door een smal straatje rijd waar geen tegenligger moet komen. Ik ben toen maar een koets gaan volgen want in de koets zitten toeristen en die gaan altijd naar de bekende plaatsen!
Maar wat heel handig is: op alle grote kruispunten staan politiemannen die het allemaal in goede banen regelen. Wat trouwens nog handiger is zijn de parkeermannetjes. De wat? Ja, de parkeermannetjes. Mannetjes met neon gele hesjes aan die je helpen met parkeren. Door de hele stad staan de straten vol met auto’s dus het is moeilijk om een plekje te vinden maar zij helpen je daarbij en creëren desnoods een parkeerplaats voor je. Daarnaast helpen ze je ook met inparkeren, ideaal dus! Dus wat hulpvaardigheid betreft zijn de Marokkanen niet de beroerdste om je te helpen, integendeel. Dit betreft dan niet alleen de politieagenten (alhoewel eentje mij aan heeft gehouden wegens bellen in de auto...ik deed maar alsof ik ‘m niet begreep en toen mocht ik weg rijden) of de parkeermannetjes maar ook de andere inwoners van de stad.
Als ik een buschauffeur kwijt ben op de luchthaven en één persoon krijgt daar lucht van, zijn er binnen no time vier mensen aan het zoeken naar de chauffeur. Ik heb al diverse telefoonnummers gekregen voor het geval ik hulp nodig heb, gratis een avond wil drinken en gezelschap wil hebben (haha dus...). Moet ik ook nog vertellen over dat ik wilde gaan koken maar het gas op was? Ik ging naar onze bewaker om te vragen waar ik een nieuwe fles kon kopen en voordat ik het wist had ik een Marokkaans meisje in mijn auto die alleen maar Arabisch sprak en zij ging mij helpen een nieuwe fles te kopen. Maar na een citytour door Marrakech, waar we van A naar B gestuurd werden, besloten we toen we eenmaal bij Z waren aangekomen en de missie nog niet geslaagd was, terug te keren naar huis. Daar bedachten zij en de bewaker dat de lege gasfles nodig was. Ik weet niet waarom: misschien om ‘m in te ruilen of om hem bij te vullen. Dus zij mee naar boven om dat ding te deinstalleren en toen kwamen zij erachter dat er wel gas in zat, maar de kraan dichtgedraaid was. Dus voila, ik kon gaan koken (mijn eitje) en had weer een stuk van de vriendelijkheid en behulpzaamheid mogen ervaren van de Marokkaanse mens.

En naast al dat ontdekken van Marrakech moet er natuurlijk ook gewerkt worden en het eerste wat ik kwijt moet is de luchthaven van Marrakech. Na Kos is dit een WAUW moment, een openbaring: zo kan het ook! Een enorm grote hal met ontzettend veel incheckbalies. Geen rare Griekse fratsen met bagagescans etc maar de bagage kan meteen afgegeven worden. Ook zijn er een aantal cafetaria’s waar je heeeeerlijke belegde broodjes kan eten! Het enige minpuntje is, ach klein detail en het is niet dat ik het héél leuk vind ofzo, is dat je geen vliegtuigen kunt zien. Wel als je aan komt rijden met de bus, maar eenmaal in de luchthaven niet!
Dus hier moeten we de TV in de gaten houden en als daar ‘ Arrive’ op komt te staan weten we dat we nog minimaal 15 minuten tot een uur hebben voordat de gasten eruit komen aangezien hier wel een paspoortcontrole is! Over dat ‘ Arrive’ trouwens: naast Arabisch wordt hier Frans gesproken. Verder dan trottoir, toilet en baquette kom ik niet echt, dus dat is iets. Maar dan wordt maar weer bewezen dat je met handen en voeten uitstekent kunt communiceren. Alhoewel ik in het begin wel eens dacht duidelijk een route met de chauffeur besproken te hebben terwijl die toen ineens heel anders ging rijden.
Ohja en dat begin ging trouwens sowieso niet vlekkeloos bij mij. Ik ben aan het stuntelen geweest in de bus en op de luchthaven alsof dit mijn eerste seizoen was. Nu zit ik vooral tijdens de transfers in minibusjes terwijl ik altijd die grote mooie blauwe touringcars gewend ben. Dus dan ben je ook gewend dat de chauffeur op een knopje drukt en dan je deur open gaat zodat je uit kan stappen en daarna je gasten ook de bus uit kunnen.
Zo bleef ik dus op mijn stoel zitten en toen ik mij eenmaal bedacht had dat ik zelf de deur open kon doen vergat ik vervolgens de deur van de gasten open te maken. Ahum. Mijn clipmap heeft meerdere keren de grond van heel dichtbij gezien, ik verloor mijn schoen bij het uitstappen van het busje en ging bijna op mijn gezicht op de parking. Daarnaast kom ik soms met mijn goede gedrag bij een hotel aan, begroet de receptie met ‘ Kalimera’ en begrijp ik vervolgens niet dat zij me heel niet-begrijpend aan kijken...
Alles went zeggen ze, toch! Het bijzondere leven in Marrakech wel! Al is er nog heel veel te ontdekken, maar ook te vertellen: bijvoorbeeld over de bijzondere 1001 nacht die ik heb mee gemaakt.
Daarover een volgende keer meer want het is al een heel lang verhaal geworden zie ik!
Tot slot, voor iedereen in Limburg en omstreken: hoop dat jullie een mooi feestje gebouwd hebben want het mooiste seizoen van het jaar is weer begonnen! En natuurlijk veel plezier bij de intocht van de beste goedheiligman volgende week in Roermond! Ik baal meer van het feit dat hij eindelijk bij ons thuis aan komt en ik dat moet missen dan dat ik het vrijthof in Maastricht vandaag heb moeten missen en dat wil wat zeggen. ;-)
Tot gauw weer!
X Maud

Ghana 2012!!!

Zo mensen,
het is alweer enige tijd geleden dat ik een teken van leven heb gegeven. Een schandalig lange tijd eigenlijk! Zoals jullie wel weten (of je moet een beetje achter liggen) heb ik Lanzarote inmiddels verlaten, zit ik nu op Kos (Griekenland) en ben ik in de tussentijd ook nog ‘even' naar Ghana geweest.
Jaja ik ben er uiteindelijk geweest; we weten allemaal hoe dat met het vorige ticket is afgelopen!
Dus eigenlijk lopen we hier nu hartstikke achter. Wel, ik heb een goed excuus: mijn laptop was kapot en daar stond het hele Ghana verhaal op. Ik vind niet dat ik het kon maken om alvast over Kos te beginnen op deze site terwijl ik Ghana nog niet had verteld dus vandaar dat het allemaal even heeft geduurd!

Goed beste lezer, ik heb wat goed te maken dus hier komt het hele Ghana 2012 verhaal. Bereid je voor op een lang verhaal!!!

Eindelijk, eindelijk eindelijk ben ik weer in Ghana geweest. Inmiddels dus alweer 4 maanden geleden maar dit is de laatste keer dat ik erover begin; we doen gewoon even alsof ik zojuist ben terug gekomen uit Ghana. ;-)
Twee hele weken lang ben ik er geweest, natuurlijk veel te kort want deze vlogen voorbij. Maar goed, van tevoren kon ik alleen maar dromen en wensen om er weer te zijn, al was het maar een dagje, of een uurtje!
Dus het zal jullie niet verbazen dat ik vol kriebels maar ook nog ietswat ongelovig op een bewuste zaterdagochtend (lees: 04.00 uur) in de auto zat richting Düsseldorf. Nog geen 5 minuten zaten we in de auto of het liedje ‘Africa' van Toto kwam voorbij, zo toevallig!
Na een dag reizen die natuurlijk veel te lang duurde: van Düsseldorf naar Istanbul en van daaruit naar Ghana, kwam ik 's avonds eindelijk aan in Accra, de hoofdstad van Ghana. Uiteindelijk nog een uur moeten wachten voor de douane en toen kon ik eindelijk de luchthaven uit. Het eerste wat ik deed was diep, heel diep de geur opsnuiven, de geur van Ghana! Eindelijk kon ik ‘m weer ruiken! Herinneringen blijven altijd in je gedachte maar alles waardoor je zintuigen zo geprikkeld worden, kun je pas weer ervaren als je het weer ziet, voelt, hoort, ruikt of ervaart. Heerlijk om die geur weer te mogen ruiken!
Meneer de taxi chauffeur stond braaf te wachten en zo reden we fijn door Accra, alsof ik nooit was weg geweest. Een gevoel wat ik vaker heb gevoeld: alsof ik gewoon even een ommetje was gaan maken en er nu weer was, alsof 2.5 jaar maar 2.5 uur waren!

De volgende dag was toch wel een soort van aclimatiserend dagje. Lekker naar het strand gegaan en mensen gekeken. Dat is universeel en blijft leuk, waar je ook bent!
Braaf volgends Nederlandse begrippen stonden we de volgende dag netjes om 7 uur op de bus te wachten naar Nkoranza, daar waar het weeshuis is!
Maar goed, Ghana blijft Ghana dus uiteindelijk vertrok deze om 9 uur, wat natuurlijk niet heel erg is, maar wel als je op hete kolen zit omdat je weet dat het nog maar een kwestie van uren is tot je iedereen weer ziet! Vanaf de plaats waar ik zat, direct achter de buschauffeur, kon ik de kilometerteller zien. Wat eigenlijk geen slimme keuze van mij was om daar te zitten! Toen we vertrokken uit Accra, had ik even op de kilometer teller gespiekt zodat ik in de gaten kon houden hoelang we er nog over zouden doen. Een uur later echter waren we 25km verder en Accra nog niet eens uit gereden. Het volgende uur hadden we in totaal 30km gereden....ik dacht serieus dat we op dit tempo midden in de nacht zouden aan komen want in totaal moest er bijna 600km gereden worden! Maar goed, uiteindelijk reden we Accra uit en kwamen we op de geasfalteerde weg en daar kon meneer de buschauffeur goed gas geven. Tussendoor maakten we nog ergens een stop zodat we wat konden eten. Tot mijn verbazing zag ik dat ze loempia's hadden! Chinese loempia's in Ghana, het moest niet gekker worden en ze waren heerlijk!!!
Rond 18hr kwamen we eindelijk aan in Techiman, waar wij uit de bus gegooid werden want de bus reed verder door naar het noordelijke stadje Tamale. Dat betekende voor alle andere mensen in de bus dat zij pas op de helft waren van hun rit! In Techiman regelden we ons een taxi en een half uurtje later stonden we bij Hand in Hand. En alweer: wat is tijd...dat is zo nietszeggend...Ik was er weer! Afgezien van dat gevoel, was er toch ook wel een hoop veranderd in de tussentijd; heel veel huisjes bij gebouwd want er zijn heel wat kinderen bij gekomen!
Het eerste wat ik natuurlijk deed was mijn spullen in het huisje gooien en op zoek gaan naar de kinderen en in alle eerlijkheid: naar Moses!!!!
De kinderen waren fijn TV aan het kijken en een van de caregivers riep Moses erbij. Dus daar kwam hij ineens aangesjokt, een beetje verontwaardigd omdat ie niet verder TV kon kijken. Moses zei dan ook niet zoveel en wilde gewoon fijn TV kijken, waarna ik maar mijn Ghanese bedje ging opzoeken.

De volgende dag toen ik wakker werd, hoorde ik meteen al die vertrouwde geluiden van alle kinderen die op het terrein aan het rondwandelen waren. Snel schoot ik dan ook in mijn kleren en toen ik het huisje uit liep, stond binnen twee tellen Moses voor mijn neus.
Voordat ik ook maar iets kon zeggen zei hij: 'I know who you are' en pakte hij mijn hand om fijn te gaan wandelen, alsof de 2.5 jaar maar 2.5 uur waren. Ondanks het feit dat Moses mij de vorige keer óók nog herkende, had ik er nu toch weer niet op gerekend. Hij was niet eens boos dat het weer 2.5 jaar heeft geduurd, ondanks dat ik de vorige keer had beloofd er niet weer zo'n lange tijd tussen te laten zitten. ;-) Maar jeetje, eigenlijk is dat toch wel een hele lange tijd he! Moses was echt groot geworden. Ik bedoel, ik zeg dat al over Anne, mijn nichtje als ik haar een paar maanden niet heb gezien, laat staan over 2.5 jaar. Want het eerste wat ik merkte toen ik zijn hand vast pakte, was dat zijn hand niet meer helemaal in die van mij paste, maar dat zijn hand zo was gegroeid en zijn vingers zo lang waren geworden dat deze ook om die van mij gingen. Snappen jullie ‘m? Tsja de eerste keer dat ik hem zag was ie 3 jaar en nu, is hij bijna 9! Maar verder was het als vanouds en heerlijk genieten om weer bij hem te zijn. Om hem weer te kunnen zien en te kunnen zien hoe hij zich ontwikkeld heeft de afgelopen jaren. Moses genoot ook van de extra aandacht die hij kreeg en had ineens hulp nodig bij het aantrekken van bijv. kleren na het zwemmen, terwijl hij dat natuurlijk prima kan! Maar natuurlijk help ik hem dan daarbij. Ook in het zwembad leefde hij zich helemaal uit, sprong rond en liet zich in het water vallen, keek en lachte daarbij naar ons om te checken of wij er ook van genoten. En ondanks dat hij zo rond aan het springen en gek aan het doen was, kroop hij af en toe ook lekker bij mij op schoot. Alleen is ie nu te groot om zo tegen me aan te hangen wat ie deed toen ie drie was (voor degene die die foto aan het zwembad nog kunnen herinneren). Wat een boefje is het toch, maar ook een lieverd.
Het mooiste wat hij deed was toen ze met z'n allen aan het wachten waren tot het eten klaar was, een huisje binnen lopen om daar een trommel te pakken. Vervolgens ging ie me daar een partij drummen! Hij heeft echt een enorm goed ritmegevoel!

Dus het was echt een heerlijke tijd bij het weeshuis, echt thuis komen. Ik schrijf nu dan wel heel veel over Moses maar ik heb natuurlijk ook de andere kinderen gezien. Het is fijn om te weten dat daar echt goed gezorgd wordt voor de kinderen, dat ze daar plezier hebben, goed te eten krijgen, onderdak hebben. Als je je bedenkt wat al die kinderen voor vreselijke start gehad hebben van hun leven en hoe gelukkig ze er nu allemaal rond lopen, dat is geweldig om te zien!
Daardoor zit ik echt met een gerust hart thuis!
Ik had wel nog dagen, weken en maanden door kunnen brengen in het weeshuis maar er was nog zoveel meer moois te zien in Ghana en wetende dat alles goed ging in het weeshuis kon ik met een gerust hart (wat na het afscheid ietsie gebroken was) weer weglopen van het weeshuis om naar Mole te gaan, het nationale park van Ghana.
Allereerst pakten wij ons een busje naar Tamale. De busjes hier zijn oude Mercedes Benz busjes waar ze banken in hebben geplaatst en die vol gestopt worden met mensen, dieren en goederen.
Godzijdank was de weg naar het noorden volledig geasfalteerd! Dit was eerder niet zo! Vóór aankomst in Tamale sprongen we uit het busje, want daar was de afslag naar Mole. We konden ook nog een uur door reizen naar Tamale, maar dan zouden we daar de bus moeten pakken naar Mole. Deze bus vertrok pas op het einde van de middag en de kaartjes zijn meestal 's ochtends al uitverkocht. Dus om dit te voorkomen lieten we ons bij de afslag eruit zetten, in de veronderstelling dat we daar vast vervoer konden krijgen. Maar daar was niks. Geen taxi, geen busje, niks! Dus ik dacht echt dat we het a la Peking Express moesten gaan doen, wachten op een lift met het kleine detail erbij dat er vrijwel geen verder verkeer was. Maar gelukkig was daar toch ineens een bus die naar een dorpje ging, wat een uurtje vóór Mole lag. Als we dan iets zouden bij betalen, wilde de chauffeur ons ook wel naar Mole brengen want dat was de enige mogelijkheid om er te komen zei hij. Prima dan, dat was geregeld. En daar gingen we, over de onverharde weg, hobbel de bobbel en stoffig! Onderweg kwamen we allemaal kleine dorpjes tegen met lemen hutjes waar hier en daar mensen uit stapten. Uiteindelijk kwamen we bij het eindstation van de bus aan en wat bleek; dit was een groot dorp in the middle of nowhere met geasfalteerde wegen en taxi's! Dus we waren flink afgezet...Maar goed, we hadden inmiddels al betaald dus hop, op weg naar Mole! Toen we daar aankwamen zijn we meteen mee gegaan op de safari te voet! Je kon ook met de Jeep gaan, zodat je dieper het park in kan gaan (wat zo groot is als NL!) maar een wandeling is wel heel mooi. We hadden een privé wandeling want er waren geen andere mensen die mee gingen. Twee uur gewandeld en veel gezien; apen, reeën, gazelle's en pumba's (die van de Lion King, klinkt toch leuker dan zwijn!), krokodillen, maar geen olifanten gezien en dat was toch stiekem waarvoor wij die wandeling deden!
De volgende dag was poging nummer twee. Om 7 uur 's ochtends gingen we weer op pad en weer na twee uur gewandeld te hebben, hadden we geen olifanten gezien. Na de wandeling gingen we nog in een boswachtershutje zitten wat uitkeek op de waterplaats. Op een begeven moment hoorde ik een diepe plons en zag ik achter struiken ineens iets groots en grijs. Een olifant! Dus snel pakten we onze spullen en liepen we richting de olifanten. We liepen een bocht om en daar stonden ineens drie enorme olifanten op nog geen 15 meter afstand naar ons te kijken. Ik vond dat we er al heel dichtbij waren, maar de gids liep naar hun toe. Twee dingen kon ik doen, mee lopen of achter blijven. Dat laatste leek me niet verstandig dus ik liep toch maar mee en verschuilde mij een beetje achter de gids. Een olifant had de oren wijd open staan en dat vond ik toch wel heel erg mooi. Gelukkig kwam ik na de wandeling er pas achter dat olifanten boos zijn als ze de oren open hebben! De gids klapte vervolgens in zijn handen en toen liepen de olifanten weg, dus dit is wat je moet doen als je een olifant zit. Nooit wegrennen voor een olifant, want ze zullen je inhalen en je kunt je nergens verstopppen of in een boom klimmen, als je al in een boom kan klimmen. Alhoewel, ik denk als de nood aan de man is, dat je dan gekke dingen kan doen. Nouja, de gids had ook wel een geweer bij zich, maar als mevrouw de olifant een kogel tegen zich aan krijgt, zal ze een kietel voelen, lachen en naar ons toe komen rennen. Goed, de olifanten liepen naar de overkant van de poel en daar konden wij ze goed op de foto zetten! Zo mooi om te zien! Vervolgens liepen we naar de grote waterpoel want inmiddels waren ook daar 5 olifanten, zij gingen zwemmen! De gids vertelde dat de olifanten uren in het water kunnen blijven zitten.
Na deze wandeling liepen we helemaal voldaan weer naar boven toe en daar hebben we de rest van de dag bij het zwembad door gebracht, heerlijk gezwommen en verder weinig gedaan! Het park mocht je ook niet op eigen houtje verlaten want er zijn meer dan 800 olifanten en je zal er maar eentje tegen komen die er zich niets van aan trekt als je klapt in je handen!
Dus Mole was echt heel mooi en onze missie was meer dan geslaagd!
Na Mole zijn we naar het zuiden gereisd waar we eerst nog een nachtje hebben overnacht in Kumasi, een grote stad in het midden van Ghana. 's Avonds gingen we ergens eten waar ze een live bandje hadden, dat was geweldig! Stel je een rokerig jazz cafe voor ergens in New York, met een gitaar, saxofoon en keyboard. Plaats dit in Ghana en dat was wat wij zagen. Muzikanten die helemaal op gingen in de muziek die zij maakten!
De volgende dag gingen we door naar Cape Coast, een kustplaats in het zuiden van Ghana. Onder andere zijn we daar over de touwbruggen gaan lopen! Dit heb ik 5 jaar geleden ook gedaan alleen was ik even vergeten hoe wiebelig deze dingen zijn! Er was verder geen wildlife te zien ofzo, maar het is wel erg leuk om dit even mee te pikken; er zijn maar drie andere plekken op de wereld waar je dit kan doen.
Ook zijn we naar Elmina gegaan, een ander kustplaatsje waar we fijn over het strand gelopen hadden. Een ander klein detail wat ik vergeten was: wc's zijn schaars, dus de Ghanese mens vind het normaal om op het strand zijn grote behoefte te doen, dus je moest goed kijken waar je liep!
Ook heb ik daar heeeeerlijke Fufu gegeten, mijn lievelingsgerecht! Ik kan niet goed uitleggen wat het is...Het voelt aan en ziet uit als deeg want je moet het uit elkaar trekken en dan in de soep dopen die erbij in de kom zit en uiteraard eet je dit met je handen!!!
De laatste dagen hebben we doorgebracht in Accra en met behulp van de Brad reisgids weer een fijn onderkomen uitgezocht aan het strand. Dit was echt een plek waar alle rasta mensen samenkwamen! Alle huisjes hadden zee zicht en door de ramen die zich er niet in bevonden maar dus wel de gaten, hoorde je de zee ruisen. Alleen was de zee geen rustige zee waar je de golfjes langzaam hoorde kabbelen, maar een wilde oceaan dus het maakte een enorme herrie! Desondanks hebben we ook daar even lekker op het strand doorgebracht en toen was het alweer tijd om het vliegtuig te pakken terug naar Nederland. Zo snel kunnen twee weken gaan. Maar het was heerlijk en genieten om er weer te zijn. Niet alleen om iedereen weer te zien maar ook om er gewoon te zijn, in Ghana. Om daar rond te lopen en alle zintuigen weer te mogen laten prikkelen door alles wat Ghana biedt. Heerlijk! Missie was dus zeker geslaagd alleen heb ik nu geen beloftes meer gedaan...Er zijn nog zoveel mooie bestemmingen die ik wil zien!
En nu ben ik dus op Kos! Een volgende keer zal ik je wat meer vertellen over alle spannende avonturen die ik hier mee maak...Ik hoop dat dat voor het nieuwe jaar zal zijn. ;-)

X Maud

P.s. Dingen die mij verder opgevallen waren/die ik vergeten was:
- wat de wegen betreft heeft het land echt een grote ontwikkeling doorgemaakt. Veel wegen zijn geasfalteerd, wat echt goed is!
- wat is dat ineens met al die fietsen in Ghana? Vrachtwagens vol met fietsen heb ik gezien en winkels vol fietsen die ze deden verkopen
- dat de ogen van de kinderen zo donker zijn dat je jezelf erin kan zien!!

Een beschamend late update uit Lanzarotje!

Goedenavond beste lezer,

het is beschamend, om nu pas weer iets te laten horen, ik weet het! Allereerst wil ik jullie nog allemaal de beste wensen toewensen voor het nieuwe jaar. Ik hoop dat jullie allemaal een geweldige jaarwisseling gehad hebben, te veel oliebollen en champagne genuttigd hebben en klaar zijn voor een nieuw jaar, vol mooie momenten!

Nu pas een tweede verhaal uit Lanzarote. En dat terwijl ik al ver over de helft van mijn tijd heen ben. Jawel, ik weet al wanneer ik terug kom naar Nederland. Dit is 23 februari!!! Verder nog een nieuwtje en dat is dat ik mijn zomerbestemming te horen heb gekregen. Ik ga namelijk in de zomer weer naar Griekenland, naar het eilandje Kos! Heel fijn dat ik weer terug mag naar Griekenland maar ik ben erg benieuwd hoe ik het ga vinden…Kos is een van de grootste bestemmingen terwijl ik zelf juist houd van de wat kleinere en persoonlijkere bestemmingen. Maar ik ben ervan overtuigd dat ik daar heel veel zal gaan leren wat ik allemaal mee kan nemen voor mijn volgende bestemmingen! Dus mochten jullie nog een vakantie willen boeken, iedereen is welkom op dit Griekse fiets eiland!

Verder gaat alles hier z’n gangetje, de feestdagen hebben we goed gevierd met onze (con)cullega’s en tweede kerstdag stonden we ietsje katerig op de luchthaven om onze gasten uit te zwaaien en de nieuwe te verwelkomen.
Op mijn vrije dagen tot zover heb ik samen met mijn collega het eiland over gecrosst om het beter te leren kennen en nu hebben we vrijwel elk weggetje wel gehad…het frustrerende is namelijk dat ik nog geen ene zaterdag mooi weer heb gehad. Zaterdag is mijn vrije dag. Op de andere dagen is het vaak mooi weer, maar op zaterdag is er steevast dikke bewolking. Ik heb me dan ook meermaals afgevraagd wat ik fout doe en hoe ik dan mijn leven kan beteren: men zegt toch altijd dat je krijgt wat je verdiend, dus er moet iets zijn wat ik fout doe! Op het strand heb ik dan ook nog niet gelegen hier, maar dat is niet het belangrijkste; ik heb de zon nodig! Dat merk ik meteen aan mijn humeur. Zeg nou zelf; het is toch veel fijner om rond te rijden met het raampje open zodat je de zon voelt branden op je huid in plaats van rond te rijden in dikke bewolking! Ik geloof er heilig in dat ik op zonne-energie werk en de zon mijn batterij oplaadt!
Maar wie weet, op moment van schrijven heb ik nog 6 vrije dagen te gaan, dus wie weet!!!

En zoals jullie ongetwijfeld hebben mee gekregen is mijn lieve lieve zus hier geweest voor een weekje. Een weekje wat véél te snel voorbij ging, we hebben zo’n leuke dingen gedaan allemaal. Voor de foto’s kunnen jullie op mijn Facebook kijken! Als je nog geen Facebook hebt, word het potverdorie tijd om er een aan te maken; Hyves is zooooo 2011! ;-)
Ik kan niet eens meer bedenken wat we allemaal hebben gedaan….Kan er ook geen duidelijk hoogtepunt van noemen, want de hele week was super! Gewoon weer lekker samen zijn. We hebben een auto gehuurd, een cabrio! Jawel, als je het doet, moet je het goed doen. Ik geloof dat dat ons motto voor de hele week was. Onze huur auto was namelijk een Saab Cabrio 93 (google maar even!). Eigenlijk wilde ik natuurlijk héél graag een VW Beetle, maar deze was overal al uitverhuurd, dus moesten we maar genoegen nemen met deze auto. Ha. Ik geloof dat we nog nooit in zo’n stoere auto hebben gereden. Nu heb ik wel eens als bijrijder in een Porsche gelezen (daar kun jeHIERmeer over lezen). Maar dat is ook alweer twee jaar geleden en deze Saab was natuurlijk een cabrio, wat echt geweldig was. Dus vol goede moed gingen we de auto zaterdags afhalen. Na even gewacht te hebben kwam onze auto aan en vroeg ik aan het mannetje hoe het dak open moest. Ik had natuurlijk ook kunnen doen alsof ik altijd in een cabrio rijd en ik uiteraard weet hoe zo’n dak eraf moet, maar stel je voor dat wij er toch maar niet zelf achter konden komen hoe dat dak open moest, dan zit je met de gebakken peren in je cabriootje waar je het dak niet van open krijgt!
Dus de meneer legde het uit dmv op een knopje te drukken, maar er gebeurde niks. Blijkbaar was er iets mis, want het dak ging niet open. Sta je dan met je cabriootje waarvan het dak niet open kan! Maar gelukkig kon er nog een andere auto geregeld worden en konden we eindelijk op pad, het eiland onveilig maken! Als bijrijder was aan mij de nobele taak om te navigeren, zorgen dat niets uit de auto waaide en te genieten van zuslief die enorm aan het genieten was van de ronkende motoren van onze Saab. Het was geweldig, dak open, cdtje aan en keihard meebrullen maar met de muziek. Zo had ik het liedje ‘Bouncer’ nog nooit gehoord maar kan ik het nu niet meer horen zonder aan onze cabrio te denken. U2’s Beautiful Day kwam ook nog voorbij, wat toch wel een erg toepasselijke songtekst had voor die dag! We hebben het hele eiland over gereden en zijn we uiteraard ook naar de plaats gegaan waar het geheim van Lanzarotje is. Erg grappig om dat geheim al te weten en de reacties van iedereen te zien! Het was wel jammer dat we een oersaaie gids hadden, die niet de spanning wist op te bouwen. Tip als bij jou hetzelfde overkomt: ga geen grapjes maken over de gids – formaat gemiddelde Engelsman- over o.a. het hoofd van de gids die eruit ziet alsof hij overal wil zijn behalve in die grot en over zijn stem die klinkt alsof hij een aardappel heeft ingeslikt. Nederlanders zijn namelijk overal. En dan denk je misschien dat het Limburgse dialect echt niet te verstaan is voor Nederlanders: mis. Ahum. Meer respect voor de medemens is misschien een goed voornemen voor het nieuwe jaar. ;-)
Verder was het ook een feest om steeds bij onze auto aan te komen, erin te gaan zitten en op het knopje te drukken, zodat “zzzzzzzzt” het dak open ging en er voor de buitenstaanders ineens twee chickies in bleken te zitten hahaha! Cool toch.
De dag erna had ik ook vrij gekregen, dus zijn we nog meer rond gaan rijden, het was prachtig weer dus hebben we ook nog eventjes op het strand gelegen. Mmmmm!!!!
Verder hebben we ook nog een fiets gehuurd en zijn we van mijn woonplaats naar de hoofdstad gefietst, een super mooie weg; deze loopt helemaal langs de zee. Op een begeven moment kom je ook bij de luchthaven, direct aan de landingsbaan, dus kun je alle vliegtuigen heel goed zien landen: die vliegen rakelings over je heen! Om de een of andere reden heb ik nou eenmaal een grote fascinatie voor vliegtuigen, ook als ons Arkevliegje weer opstijgt ben ik helemaal euforisch en ik kan ze blijven bekijken! Dus uiteraard hebben we even een stop gemaakt bij de landingsbaan en gewacht tot er een vliegtuig kwam, echt gaaf!
Wat Es en ik tot slot ook nog hebben gedaan, is lekker gezwommen. Niet alleen, maar met onze vriendjes Lisa en Nemo, de zeeleeuwen. Dat was echt te gek! Het water was ijs en ijskoud, de ijspegels hingen nog net niet aan onze kinnen, maar het was echt te gaaf om je daar zorgen over te maken. Die beesten duwden ons in het water, duwden ons aan onze tenen rond in het zwembad, gaven ons kusjes, spetterden ons nat, knuffelden met ons, trokken gekke bekken of juist een arrogante kop, zwommen met ons rond. Echt, wat een gave beesten zijn dat!!! Als je ooit de kans krijgt om hiermee te zwemmen moet je dat zeker doen!
Dus dit in het kort wat ik met Es allemaal gedaan heb….maar waar ik niet minder van genoten heb, misschien nog wel het meeste was het samen zijn! Samen eten, samen gewoon op de bank hangen, samen slapen, samen eten….het was heerlijk en ik heb echt van de hele week genoten, dankje nog een keer!!!

En nu, zoals ik zei zijn het nog 6 weken voordat ik mijn koffers weer kan pakken. Hier heb ik vrede mee. Niet alleen omdat ik weet dat Ghana op me wacht en daarna Kos, maar ook omdat ik het hier wel gezien heb. Lanzarotje is een prachtig eiland, begrijp me niet verkeerd! Dat is op alle foto’s ook wel te zien! Het is echt een beetje de einzel gänger, de underdog van de Canarische eilanden, dus daarom vind ik het juist ook wel weer iets hebben. Maar we zijn laatst een dagje naar Fuertaventura geweest en het was een verademing om eens iets anders op mij heen te zien dan zwart en kaal landschap. En alles heb ik hier nu wel bijna gezien, dus het is goed zo. Verder kan ik mij ook veel beter vinden in de Griekse mentaliteit dan de Spaanse. Misschien ben ik al zo gewend aan de manier van werken in Griekenland dat de Spaanse manier een soort van cultuurshockje is, of hoe het ook te noemen is, beestje hoeft maar een naam te hebben, toch?! Ik ben nog nooit in Spanje geweest dus ik was nooit bekend met het land, zijn gebruiken en gewoontes, maar ik kan hier niet wennen en raak alleen maar gefrustreerd hier. Ik weet dat ik in op Spaans eilandje zit, dus dat ik niet mag verwachten dat mensen Engels spreken, maar dat is wel een groot obstakel waar ik tegenaan loop. Zoveel mensen die in het toerisme werken hier spreken niet of nauwelijks Engels, laat staan een andere taal. Dat maakt het communiceren een stuk moeilijker, ook door het feit dat als alles goed gaat, iedereen je beste vriend is, maar zodra er een probleem is of er iets veranderd moet worden, niemand je lijkt te begrijpen en je van het kastje naar de muur word gestuurd. Ook zijn ze vaak niet te bereiken; als er niet gewerkt hoeft te worden, zijn ze onbereikbaar, dat kan echt niet! We hebben hierdoor wel vaker problemen gehad of stonden gewoon voor schut ten overstaan van gasten van ons, heel frustrerend! En wat ik ook heel erg mis is het persoonlijke contact, je voelt duidelijk een afstand. In Griekenland en vooral op Zakkie had ik zo’n goede contacten met de hotels, daar stond de koffie al voor me klaar als ik mijn bezoekuur had en kon ik gewoon bij de manager naar binnen lopen. Hier zijn de meeste acco’s zo groot, dat er geen ruimte is voor persoonlijk contact. Bovendien zien de hotels zo ontzettend veel reisleiding het hele jaar door, dat zij zich daarvoor ook niet interesseren. Dat mis ik heel erg! Maar goed, ik wil hier geen deprimerend verhaal van maken. Ik ben al lang blij dat ik nu in ieder geval weet dat mijn bestemming voor later in ieder geval niet Spanje zal zijn, weer eentje om af te strepen. ;-) En het belangrijkste is dat dit geen invloed heeft over hoe ik over mijn werk denk, want daar geniet ik wel nog heel erg van. Ik weet dat ik dit werk niet kan doen tot mijn pensioen, maar voor zover ik nog aan nergens en niemand vast zit, ik adrenaline krijg en blijf lachen en genieten tijdens mijn werk, zal ik dit blijven doen! Er zijn nog teveel mooie bestemmingen om te ontdekken en er is nog zoveel wat ik kan leren binnen dit werk! Ik weet dat veel mensen het werk als hostess niet als een beroep zien, maar meer als iets wat iemand tussendoor even doet en ik blijf het gevoel houden dat ik mij hierover moet verdedigen en dat het wel degelijk hard werken is maar hier heb ik eerder al het een en ander over geschreven! En ik denk dat iedereen die mij al wat jaren kent weet dat ik nooit echt heb geweten wat ik ‘later’ wilde gaan doen. Nu weet ik nog steeds niet wat ik ‘later’ wil gaan doen, maar voor nu ben ik meer dan gelukkig met mijn werk – om het nog zacht uit te drukken. :-) En Spanje, dat is voor mij dan maar het risico van het vak!

Dames, heren, het is weer tijd om in mijn bedje te kruipen. Voordat ik hier vertrek heb vast nog wel genoeg mee gemaakt om weer een blog over te schrijven!
X Maud

Hola!

Hola vanuit Lanzarote, Spanje!

Ik ben er! Nouja, inmiddels al 3 weken, maar hier dus een teken van leven vanuit het verre zuiden van Europa! Ik ben nu in Spanje, Lanzarote. Het meest noordelijke eiland van de Canarische eilanden. Het ligt trouwens maar 100 km van de Afrikaanse kust, waardoor Lanzarote dichter bij Afrika ligt dan het vasteland van Spanje. Een heerlijk idee dat Afrika op een steenworp afstand is!

De twee weken die ik in Nederland was, zijn omgevlogen, maar in al mijn ongeduld om Lanzarote te leren kennen, leken ze ook heel lang te duren. Zakynthos lijkt daarom ook maanden geleden en ik zou jullie niet kunnen vertellen wat ik allemaal gedaan heb in Nederland. Natuurlijk, ben met Sanne naar Ameland geweest waar het wadlopen een waar hoogtepunt was maar ook het rondfietsen op het eiland, waarvan ik nu nog de blaren op mijn kont heb staan. Ik ben uit gaan eten bij Jill Murphy’s maar heb daar ook een keer ’s avonds aan de bar gehangen, ook ben ik bij de Griek gaan eten en natuurlijk….heb ik Anne heel veel kusjes gegeven. Verder ben ik heel blij dat het nu aardig gelukt is, hetzij met passen en meten, om vrijwel iedereen weer te zien! Hierdoor was mijn vakantie drukker dan voorgenomen maar daardoor niet minder fijn en leuk!
Uiteraard is het afscheid nemen in Nederland niet leuk, ik kan daar heel cool, stoer en nonchalant over doen, maar dit went nooit. Maar eenmaal in het vliegtuig komen wel de kriebels steeds meer opzetten; weer een nieuwe bestemming om te ontdekken! Een bestemming waarvan nu nog niets bekend is over wie wat waar hoe wanneer waarom, dat word gedurende de tijd hier ingevuld, geen plannen! (Ieuw, ik heb echt een allergie ontwikkeld voor dat woord)
De aankomst vervolgens op een nieuwe bestemming blijft spannend. Je zintuigen worden de eerste dagen zo geprikkeld door al datgene wat dan nog nieuw is: geuren, geluiden etc en wat je later niet meer zal opvallen. Dat moment, dat je verwachtingsvol met je neus tegen het raampje gedrukt zit om alle indrukken op te doen, moet je je blijven herinneren als je de aankomende gasten verwelkomt, die voelen zich tenslotte meestal net zo!
Mañana mañana is voor mij nu het nieuwe siga siga. Ik houd hiervan, waarom haasten als het ook rustig aan kan en verder…. Ineens zie ik kentekens met tekens die mij niet bekend zijn en moet ik me aanpassen aan de Spaanse manier van rijden, net nu ik zo gewend ben aan de Griekse rijstijl! Maar hierover later ongetwijfeld meer! Ook het begroeten gaat uiteraard in het Spaans. Dat zit echter nog niet ingebakken in mijn hersenpan. Gia sou, ne en endaxi zijn Griekse (stop) woordjes die er niet 123 uitgaan! Menig buschauffeur heeft mij al met rare ogen aangekeken als ik hem een klap op de schouder gaf en zei: ella, pame (hey, let’s go).

In de drie weken dat ik nu hier ben, heb ik heel veel gedaan, de eerste week vooral bezig geweest met het mee kijken bij de collega die ik kwam aflossen en uiteraard ben ik ook op een paar excursies mee geweest om het eiland te leren kennen. Wat een mooi eiland is het! Als je van groen houdt, grote weides waar bloemetjes in groeien en bomen en planten overal om je heen, zit je op Lanzarote verkeerd! Hier zijn meer dan 300 vulkanen, er zijn hier vroeger heel veel uitbarstingen geweest waardoor de lava overal gestroomd heeft, dus dat is wat je ziet: vulkanen, grote vlaktes met lava brokstukken, palmbomen en hier en daar een verdwaalde aloë vera plant of cactus. Maar, het is enorm indrukwekkend om dit allemaal te zien. ‘Mijn’ hotels zijn in het zuiden van het eiland, waardoor ik door het vulkanen landschap moet rijden, dat is geweldig! Vooral ’s ochtends, als ik de enige op de weg ben, plankgas over de weg kan scheuren en de zon op de vulkanen schijnt waardoor er echt een fantastisch kleurenspel is op die vulkanen. Dus het autorijden is weer genieten hier!!!! Daar moet ik dan wel bij vermelden dat daarbij ook een beetje mee speelt dat ik nu een hele leuke en luxe scheurbak tot mijn beschikking heb: een Citroën C3. ;-)
Ook is er in het noorden van het eiland een lavatunnel van een paar kilometer lang en op sommige delen is het mogelijk door die tunnels te lopen. In één van die tunnels bevind zich het geheim van Lanzarote. Jawoal! Lanzarote heeft een geheim, uiteraard mag ik dit jullie niet vertellen want dan word ik meteen van het eiland geknikkert. Dus als je het geheim wil weten, moet je naar Lanzarote komen en mij meteen even komen opzoeken, daar heb ik geen problemen mee. ;-) Zo is Esther al heel slim geweest om een ticket te boeken, uiteraard om dat geheim te ontdekken. Dat we daardoor ook samen voor het eerst in drie jaar oud&nieuw kunnen vieren is dan mooi meegenomen he. ;-)
Na de eerste week, de inwerkweek, ben ik eindelijk zelf begonnen. Het is natuurlijk leuk om op de excursies mee te gaan en mee te kijken wat de werkwijze is op het eiland, maar je bent zo afhankelijk en daar hou ik niet van! Dus nu ben ik lekker zelf mijn ding aan het doen, heb ik mijn eigen hotels en eigen gasten waardoor het ook beter lukt om een band op te bouwen met de hotels, de gasten en natuurlijk het eiland!
Mijn hotels kan ik nu wel vinden, het zijn er een stuk meer dan op Zakkie en doordat alle plaatsen en straten op elkaar lijken en er ook veel eenrichtingsstraatjes zijn is het een heel gepuzzel om alles in dit doolhof te vinden, maar op een uitzondering na, hoef ik niet meer op mijn briefjes te spieken. ;-)
De eerste twee weken zijn meestal wel het pittigste. Er komt zoveel info op je af, wat je op de een of andere manier in je hersenpan moet zien te proppen en het autorijden is nog heel intensief; heb nog niet eens op de muziek gelet, je bent zo bezig met het zoeken naar de juiste weg en alles. Ook waren er allemaal rare situaties en probleempjes die opgelost moesten worden met gasten en maffe toestanden. :-s Maar hopelijk komen we snel in een wat rustiger vaarwater zodat we in een ritme kunnen komen, maar niet in een flow! Als je in de flow zit, wordt het eentonig! Dan is er ineens een maand voorbij terwijl je je daarvan weinig meer kunt herinneren. Volgen jullie mij nog?!

Goed en dan over mijn onderkomen: dit is de beste die ik tot nu toe gehad heb.Oke, niets haalt het bij het kasteel waarin ik woonde in Zwitserland, maar dit is een goede tweede plaats! Nu nog zit ik tijdelijk in een andere casa, maar morgen ga ik verhuizen naar het appartementje dat naast mij ligt, waardoor ik uitzicht op zee heb en bij helder weer Fuertaventura kan zien liggen! Dan heb ik ook een, woonkamer met grote keuken en een slaapkamer. Dus een echt appartementje en geen studio! Als klap op de vuurpijl heb ik dan ook een patio waar nog een tafel en stoelen staan + ligstoel om in te chillen als de zon schijnt! Ik zal binnenkort eens foto’s maken en deze op facebook plaatsen, dan kunnen jullie die ook zien, hier houd ik het wel uit!

Verder eigenlijk weinig nieuws van deze kant tot zover. Wel nog het feit dat mijn voeten er niet uit zien! Ze zitten onder de blaren. Mijn werkschoenen van Zakkie waren helemaal versleten dus die heb ik weg gegooid en in NL twee paar nieuwe schoenen gekocht en deze allebei gedragen de afgelopen weken. Het probleem is echter dat het ene paar mij blaren op de tenen bezorgt en de andere op mijn hakken waardoor deze open lagen. Ieuw. Misschien iets te veel info hahaha. Maar ik weet dat als ik in Nederland ben, ik niet kan wachten tot ik weer aan het werk kan en zoveel moet lopen tot ik de blaren ervan op mijn voeten heb. En nu heb ik ze, maar vervloek ik deze. ;-) Ik troost mezelf maar met de gedachte dat als de schoenen eenmaal ingelopen zijn, ik er alles op kan doen, maar dan ook echt alles. Wel is het zo, dat ik de pijn pas merk zodra ik van mijn auto naar het hotel loop of andersom, en als ik weer op de luchthaven klaar ben. Vooral op de luchthaven, daar krijg ik serieus adrenaline van. Dan heb je geen tijd om na te denken over je voeten als je over de parking aan het bonjouren bent, dan ben je er alleen mee bezig om alle gasten zo snel mogelijk in de bus te krijgen zodat iedereen zo snel mogelijk in de hotels aan komt. En als het uiteindelijk goed is gegaan, is dat kicken!

Zo dit was me de update wel weer zeg!
Veel plezier met de schoenen zetten allemaal! Ik ben bang dat ik dit jaar overgeslagen wordt aangezien de beste Sint net Spanje heeft verlaten. ;-)

Xxx Maud

Afscheid van Zak!

Vorig jaar heb ik al het een en ander verteld over mijn werk hier, maar wellicht dat jullie het toch alweer vergeten zijn wat ik precies aan het doen ben behalve rond aan het rijden in mijn auto, op het strand en in de karaoke-bar hangen.
Wel, ik ben hostess, reisleidster en in het Engels ‘rep’ genoemd (afgekort van representative). Het idee wat veel mensen hiervan hebben is dat wij een beetje in de hotels hangen, in de bus ons vriendelijke praatje houden en verder lekker op het strand en in de kroeg hangen en het leven één grote lang leve de lol feest is. Hmmm dit is toch een beetje anders. Hier op Zakkie zijn we met z’n drieën en ieder hebben we een aantal hotels onder onze hoede. Ik heb 12 hotels en hiervoor ben ik verantwoordelijk. Voor alle gasten in deze hotels ben ik het aanspreekpunt dus als er iets mis is, moet ik er alles aan doen om ervoor te zorgen dat zij toch tevreden het vliegtuig in stappen naar NL. Dat gasten ontevreden zijn kan verschillende redenen hebben, maar ik denk dat de meest voorkomende reden is dat de verwachtingen niet overeen komen met de werkelijkheid. We hebben natuurlijk ook hilarische klachten en opmerkingen gehad. Hier ga ik verder niet over uitweiden: jullie begrijpen ook wel dat ik deze niet hierop mag en ga zetten. Maar echt, soms rol in gedachten van het lachen over de grond.
Naast dus problemen en klachten oplossen van mijn gasten, moet ik er ook voor ze zijn als zij om welke reden dan ook in het ziekenhuis belanden. Het ziekenhuis hier is een horror ziekenhuis; hier wil je echt niet in terecht komen. Er is een nieuw ziekenhuis gebouwd maar deze staat al 2 jaar leeg: ze hebben geen geld om alles over te verhuizen en bovendien staan er apparaten in dat ziekenhuis wat de doktoren niet kunnen bedienen. In ieder geval, hoe erg en onhygiënisch enzo het ziekenhuis ook is, als er een van mijn gasten in ligt, moet ik daar naartoe. Met lood in mijn schoenen, dat wel, vind het altijd naar als mensen een ongeluk krijgen! Verder hebben wij ook een noodtelefoon, die een van ons om de week 24/7 bij zich moet hebben. Dus als gasten ons met spoed nodig hebben, kunnen zij ons hierop altijd bereiken. De definitie van ‘nood’, varieert echter van gast tot gast. Sommige durven ons daar niet op te bellen terwijl andere om elke scheet die zij laten ons nodig hebben….Opzich is het niet erg om deze telefoon bij me te hebben; het zijn meestal acute situaties waarin je *bam*bam*bam* moet handelen en als dat uiteindelijk lukt, is dat kicken!
Naast onze bezoekuren in mijn hotels heb ik ook mijn informatiebijeenkomsten. Gasten komen aan en als zij wat meer informatie willen hebben over het eiland kunnen zij naar mij toe komen: in elk hotel heb ik dan een informatiebijeenkomst en voor twee hotels doe ik de informatiebijeenkomst samen in een restaurant, waar soms 70 mensen kunnen komen. Dus hier geef ik dan een soort van presentatie over het eiland en de bezienswaardigheden. Ook zijn we aanwezig op de luchthaven, twee keer in de week. Hier helpen wij met inchecken en gaan we vervolgens de aankomende mensen opwachten. Het blijft mooi om dan buiten even koffie te drinken zodat je ‘onze’ Arkefly aan ziet komen en weet: dat zijn mijn mensen! Luchthaven dagen vind ik heel erg leuk, ook omdat je dan toch nog even een praatje kan maken met de vertrekkende mensen. Verder is het ook leuk om de bussen te begeleiden, zowel de aankomende als de vertrekkende bus. Om mezelf ervoor te waken dat ik niet een standaard riedeltje afratel, zowel in de bus als tijdens de informatiebijeenkomst, probeer ik me toch weer altijd mijn eigen aankomst hier te herinneren zodat ik mij kan voorstellen hoe de gasten zich voelen op dit onbekende eiland, met vreemde geuren en kleuren!

Naast dat hebben we ook nog een administratieve kant en dat is op kantoor zitten: iedereen die aankomt krijgt een mooie welkomstenvelop met informatie erin, dus die enveloppen moeten geschreven en gevuld worden.

Verder is het wel heel intensief werk; het is altijd druk in je hoofd en je moet altijd een antwoord klaar hebben. Ja en Nee zijn hele gevaarlijke woorden om te zeggen. Je verwacht dat iets wel of niet gaat gebeuren, maar iets garanderen kan je nooit. Stel je voor je zegt tegen een gast dat morgen zeker weten de zon gaat schijnen, maar de dag erna regent het de hele dag. Dan ben jij de gebeten hond, wat jij hebt gezegd dat de hele dag de zon schijnt. Dus waarom is dat dan niet zo? Jajaaa sommige mensen denken dat we God himself zijn en alles kunnen regelen: van schilpadden in de zee tot een strakblauwe lucht met een zonnetje die niet te heet maar ook niet te warm. Natuurlijk, ik heb het nummer van meneer de weergod en Patrick de Schildpad altijd in mijn telefoon staan! ;-)

Verder, naast al die emotionele uitputting elk seizoen (;-) ) is er ook die fysieke uitputting. Niet alleen moeten we altijd ons uniform dragen (we hebben wel de mooiste van alle Nederlandse touroperators!), daar horen uiteraard ook schoenen bij: pumps. Goed. Ik weet dat ik mij in de winter helemaal aan het verheugen was om dit werk weer te gaan doen en zoveel rond te lopen dat ik blaren kreeg op mijn tenen. Pumps inlopen zijn namelijk een hel. De heeeele dag op nieuwe schoenen lopen! In de zomer zwellen je voeten ook nog op, waardoor je in het naseizoen uit je schoenen glijdt. Ahum. Ook heb ik nu chronisch witte tenen. Ik moet wel zeggen dat als die eenmaal ingelopen zijn, ik er ook alles op kan doen; achter bussen aanrennen, door de regen bonjouren etc. En wat dacht je van de rimpels die we krijgen? De rimpels die we krijgen van de ik-luister-serieus-naar u-blik maar nog meer de rimpels van de o-ik-ben-altijd-zo-vrolijk-en-vriendelijk-blik. Dan hebben we het nog niets eens gehad van de grijze haren die sommige gasten mij geven omdat die niet tevreden te stellen zijn.
En tot slot besef ik me wel, bijna iedere dag weer dat dit leven niet normaal is. In die zin dat ik het niet vanzelfsprekend vind hoe alles gaat. Het is zo mooi overal en we doen zulke leuke dingen. Ik krijg zoveel mogelijkheden om het eiland goed te leren kennen. Natuurlijk, dat is ook nodig om mijn werk goed te kunnen doen. Maar het is ook een enorme luxe en dat blijft enorm genieten. Ik voel me echt gelukkig bij dit werk. Er zijn zoveel mooie kanten aan dit werk: we zitten altijd in een omgeving die mooi is, je rijdt rond door de fantastische natuur, als je wil krijg je echt de kans alle normen en waarden goed te leren kennen. Ook al hebben mensen vaak een verkeerd beeld over mijn werk, wij doen echt wel meer dan een beetje in de hotels rondhangen en op de luchthaven en nee, we gaan niet iedere avond de hort op.
Uiteraard komen we wel eens gasten tegen, vooral omdat we vaker naar barretjes gingen in onze woonplaats, waar een aantal van mijn hotels zich bevinden. Dat blijft raar om je gasten dan half lam tegen te komen die ineens heel joviaal gaan doen en hun hele levensverhaal mede gaan delen, je op je schouder slaan en roepen “Heeeee Maud”! Dus….we kunnen niet bepaald incognito over straat, ook niet als je net je rimpels aan het controleren bent in je achteruitkijkspiegel staat er ineens een gast naast je auto om naar een mooie route te vragen…Daar hoeven we overigens niet eens ons pakje voor aan te hebben: vaak genoeg heb ik de opmerking gekregen: “En Maud, was het leuk bij Banana Beach?” Gezellig, we proberen juist altijd de stranden niet te vertellen waar we zelf naar toe gaan. ;-) Zelfs toen ik vorig jaar terug vloog van Rhodos naar Amsterdam, toen wij een tussenstop moesten maken in Kos en daardoor het vlieguig uit moesten kwamen er gasten naar me toe om te vragen waarom we een tussenstop maken, waarom we uit het vliegtuig moesten gaan, hoelang het ging duren, etc. Tot aan de bagageband op Schiphol aan toe waar ze mij vroegen hoe lang het ging duren voordat de koffers zouden komen. Dat is dan wel een beeeeetje vervelend!
Nu het einde dus ineens heel erg in zicht komt, zitten we met z’n allen natuurlijk ook herinneringen op te halen aan dit mooie seizoen. Ik herinner me nog de eerste week toen ik mijn hotels ging zoeken en ik heel trots was dat ik een afgelegen hotel in één keer gevonden had, terwijl mijn Belgische collega mij zei dat dat hotel moeilijk te vinden is. Dus ik liep vrolijk het hotel binnen en stelde mij voor aan de medewerkers als de Rep van NL. Waarop zij me vreemd aankeken en niet helemaal begrepen wat ik daar kwam doen…Bleek dus dat er twee hotels zijn op dit eiland met dezelfde naam en ik stond uiteraard bij de verkeerde. ;-)

Ook hebben wij inmiddels al afscheid genomen van twee (con)cullega’s, dat is wel raar. Doordat je iedereen iedere dag ziet, bouw je wel iets heel moois op met z’n allen en als dan mensen weg gaan, dan mist er echt iets, dan is het echt niet meer compleet! Dus ik ben wel blij dat ik a.s. zaterdag lekker naar huis kan gaan om iedereen weer voor 2 weken te zien! Hopelijk kan ik deze keer een beetje zonder gestalk naar NL vliegen. ;-) Ochja, als dat het enige is dan heb ik verder niets te klagen over mijn werk. Wat een geluk he!
Wel raar om te weten dat ik weg ga uit Griekenland en niet weet hoe lang het gaat duren voor ik er terug weer terug zal komen, op welk eiland dan ook. Ik ben benieuwd hoe het in Spanje zal zijn! Ik ga hier de openheid en vriendelijkheid van alle mensen wel missen, ook het feit dat je je autodeuren niet af hoeft te sluiten en dat als je ergens koffie zit te drinken, de eigenaar je vraagt of je even op zijn zaak wil letten omdat ie ff weg gaat en het uitgaan met Grieken: zij dansen niet! ;-)

Nou mensen, dit was het tot zover uit Zakynthos. Ik weet nog niet hoe ik te bereiken ben vanuit NL aangezien ik mijn Nederlandse simkaart kwijt ben. Wellicht vind ik deze nog tijdens het opruimen, maar anders ben ik via Facebook, de mail of uiteraard ons thuisnummer te bereiken! Ik kijk er echt naar uit om iedereen weer te zien en vooral mijn kleine nichtje Anne!

Efgharisto poli weer voor het meeleven en meelezen tijdens al mijn belevenissen vanuit Zakynthos, waardeer ik heel erg!!!!
Xxx Maud

Feestdagen in Zakynthos

Goed, zoals ik al 2 blogs eerder belooft had, zou ik eens iets gaan schrijven over dé feestdag van het jaar hier; de St. Dionisos dag. Wel, je weet het misschien al en misschien nog niet, maar elk Grieks eiland heeft zijn eigen beschermheilige. Die van Zak is dus Dionisos, dus die naam kom je overal hier op het eiland tegen: restaurantjes zijn er naar vernoemd net als supermarktjes maar ook de Grieken zelf worden naar die beste man vernoemd. In Zak stad staat bij de haven een pleintje die, jawel, het Dionisos plein heet. Op dat plein staat een kerk die, je raad het nooit, de Dionisos kerk heet. In die kerk ligt, 3x raden, meneer Dionisos! Opgebaard in een kistje. Nu is meestal dat kistje gesloten, maar als je geluk hebt dan staat die kist open en kun je hem zien liggen. Niet gevreesd: hij is gemumuficeerd, dus zo zie je hem dan liggen. Over de reden waarom soms die kist open is, kom ik zo nog terug.
In Griekenland, vieren ze niet hun verjaardag maar hun naamdag. Vrijwel elke Griek is wel vernoemd naar een of andere heilige -hoeft niet perse een beschermheilige te zijn. De feestdag van die heilige, is dus hun naamdag en deze wordt gevierd zoals wij onze verjaardag vieren: dan trakteren ze en krijgen zij kadootjes. Hun naamdag is dus veeeeel belangrijker dan hun verjaardag: daar doen ze niet aan. Dus 24 augustus was de feestdag van Dionisos en iedereen die naar hem vernoemd was (Dionisos voor de heren, Dionisia voor de vrouwen) had toen zijn feestdag. Die beste Dionisis werd die dag uit het kistje gehaald en in een glazen kist gezet waarin hij rechtop zat. Als een processie gingen ze vervolgens met Dionisos door Zak-stad wandelen en mensen die geen goede gezondheid hadden, gingen op straat liggen zodat ze over hen heen stapten met Dionisos, dat blijkt dan vervolgens weer gezondheid te brengen. De mensen die niet tot 24 augustus kunnen wachten, kunnen op andere momenten naar de kerk gaan om aan de priesters te vragen of zij het kistje open willen doen, zodat zij de voeten kunnen kussen van Dionisos, wat ook gezondheid schijnt te brengen.
In de processie liepen ook alle priesters mee met hun lange grijze baarden en zwarte gewaden aan. Na de priesters kwamen alle muziekcorpsen en schoolkinderen. En ergens tussendoor liepen de belangrijke piefen van Zak en Griekenland (ministers e.d.) heel belangrijk te doen.
Goed, Dionisos is dus onze beschermheilige en zijn taak is dan ook om het eiland te beschermen tegen al het kwade. Men zegt hier dus ook dat mocht je eens een koude windvlaag door je hotelkamer voelen gaan, dit Dionisos is en hij dus druk in de weer is met het eiland te beschermen. Dus eigenlijk heeft iedereen hier zoiets van: Have no fear: Dionisos is here!
Omdat deze beste man dus dag in-dag uit rond loopt, verslijten de schoentjes die hij aan heeft natuurlijk ook, dus elk jaar krijgt hij nieuwe schoenen aan. Dit wordt niet in Zak-stad gedaan, maar in zijn geboorteplaats op Zak: Anafonitria. De oude schoenen worden in stukken geknipt en aan de inwoners van zijn geboortedorp verdeeld. Het is dan ook een hele eer als zij een stukje van die schoen weten te bemachtigen.
Dus dit is een klein beetje het verhaal achter onze beschermheilige. De week rondom zijn feestdag was ook erg leuk: normaal is er nooit een markt hier, maar die week was er een hele grote markt in de stad, dus erg gezellig allemaal!

Een ander belangrijke feestdag die hier heeft plaatsgevonden was mijn verjaardag (en die van Es natuurlijk!). Onze 24e verjaardag alweer. Bij deze allemaal bedankt voor de telefoontjes, krabbels, smsjes etc, waardeer ik heel erg!!!!
We hebben mijn verjaardag al op zaterdagavond gevierd, omdat die voor iedereen beter uitkwam. Met z'n allen zijn we eerst lekker gaan eten bij Peppermint. Niet alleen met mijn collega's, ook met onze Belgische en Duitse collega's en onze Nederlandse concullega's. Bij Peppermint is het altijd smullen en elke zaterdag geef ik in dit restaurant de informatiebijeenkomst aan mijn gasten dus ik vind het altijd een plezier daar naartoe te gaan. Ik had verder al iedereen gewaarschuwd dat ik nergens in ging trappen; we hebben al zoveel verjaardagen gevierd dit seizoen; zelfs als iemand niet in dit zomerseizoen jarig zou zijn, prikten we een datum zodat ie toch zijn verjaardag kon vieren. ;-) Hierdoor wist ik al alle grappen die uitgehaald konden worden (auto volproppen met ballonnen en blikken aan de trekhaak vastbinden en de auto vervolgens zonder te starten omdraaien, wakker geblèrt worden met 'Lang zal ze Leven', taarten in de vorm van...ahum vul het zelf maar in...enz! Dus mijn autosleutel hield ik waakzaam bij me en mijn slaapkamerdeur werd alvast gebarricadeerd zodat niemand daar de volgende ochtend in kon komen! Dus mijn missie was alvast geslaagd maar toch hadden ze een kleine verrassing; al weken van tevoren werd mij gevraagd wat ik voor cadeau wilde hebben, maar ik wist het echt niet! Ik heb niets nodig! Blijkbaar heb ik toen gezegd: een kroon en een snoepketting, want dat was wat ik kreeg en waarmee ik vervolgens de hele avond moest rondlopen. Als echt cadeau hadden ze allemaal geld bij elkaar gelegd voor het weeshuis in Ghana! Uiteindelijk bedacht ik me dat ik liever dat krijg dan iets wat ze dan maar voor mij gaan kopen en ik eigenlijk niet nodig heb. Dus ik waardeer het erg en dat kunnen ze altijd goed gebruiken!
Na Peppermint zijn we naar de Venue gegaan, onze stam-karaoke kroeg en daar het feest voortgezet tot we rond drie uur moe en voldaan in ons bedje rolden! Eigenlijk begon toen pas mijn verjaardag maar nadat wij de ochtend gewerkt hadden, zijn we 's middags lekker naar het strand gegaan en zo was het ook een hele relaxte dag! Nadat ik van het strand weg wilde rijden hadden mijn lieve collega's op mijn pas gewassen auto ‘Happy Birthday' geschreven in het stof, waardoor ik nu nog steeds door mijn gasten gefeliciteerd word als zij mijn auto zien staan. Pompiedom....
Dus al met al een hele geslaagde verjaardag. Weer een jaartje erbij. Volgend jaar zijn mijn zussie en ik samen Sarah!!! ;-)

En verder is er weinig nieuws van deze kant. Langzaam, heel langzaam lopen de gastenaantallen terug. Verder had het hier sinds april niet meer geregend dus het eiland is kurkdroog en stoffig! Maarrrrr vandaag was dan eindelijk die dag dat het regende! De regen was al voorspeld dus al een aantal dagen kijken we er naar uit! Toen ik vanochtend mijn gordijntjes open trok was ik dan ook heel blij om een dik pak bewolking te zien. Toen ik bij mijn tweede hotel aankwam zag ik ineens druppels in het zwembad vallen en vermelde ik mijn gasten dat zij getuige waren van een historisch moment: de eerste regendruppels sinds mei! Bij mijn volgende meeting stond ik in het restaurant waar tijdens mijn praatje ineens een keiharde onweersknal boven ons kwam waardoor er van schrik een gil uit mijn mond kwam. Ahum. Wel vervelend voor al die mensen die natuurlijk gisteren aangekomen zijn: na al dat slechte weer in Nederland, trekken ze hier de eerste ochtend de gordijnen open en zien ze regen! Maar het is wel goed voor het eiland: er zijn een aantal bosbrandjes aan de gang.

Zoals jullie misschien al weten kom ik 8 oktober al terug naar Nederland en vertrek ik twee weken later naar Lanzarote. Dus die twee weken ga ik iedereen weer zien! Maar ook ga ik bij tanken: ik ben nog nooit zo ongelooflijk gaar en moe geweest als de laatste weken hier. Normaal doe ik niet aan powernaps of slapen overdag; vond dat onzin. Op Rhodos heb ik dat één keer gedaan in het hele seizoen: om 17.00hr gaan slapen en de volgende ochtend om 09.30 weer wakker geworden, maar hier kan ik blijven slapen, echt niet normaal. Het is niet zo dat ik nu ook al die uren achter elkaar slaap want daar hebben we de tijd niet voor. Maar als het even kan dan moet ik echt een paar uurtjes slaap pakken tussendoor. Dus nu lijkt het woord powernap mijn tweede naam geworden te zijn én mijn tweede natuur. Erg irritant want ik voel me gewoon zo bleeeeergh. Misschien zijn het ook stiekem de laatste loodjes en is het gewoon weer tijd voor verandering; heb ik blijkbaar al genoeg tijd hier op Zakkie doorgebracht! Hmm dat klinkt dan ook niet echt goed he, begrijp me niet verkeert: ik heb het erg naar mijn zin...maar ooit zal ik een plekje vinden waar ik nooit uitgekeken raak (misschien stiekem toch NL, wie weet!).

Mensen, dit is weer genoeg voor deze keer. De volgende keer wat meer over het werk, want door al het gepraat hier over autorijden en andere zaken zijn jullie wellicht alweer vergeten wat het werk dan precies is wat ik hier doe!

X Maud

Het verkeer - Part II

Hier nog een vervolg op de vorige blog over het autorijden. Aangezien ik zoveel tijd in mijn auto doorbreng, heb ik genoeg tijd om na te denken. Zo bedacht ik me dat er nog zoveel meer te vertellen is over het autorijden hier!
Zo is er geen mooier begin van de dag dan ’s ochtends vroeg om 05.45hr naar je hotel rijden om vanaf daar samen met je gasten naar de luchthaven te gaan.
Als je mij ook maar een beetje kent, weet je dat dat mooie begin van de dag niet de wekker is die belachelijk vroeg af gaat, maar in het donker over de doodstille weg rijden, terwijl Zakynthos nog in volle rust is en je alleen hier en daar een haan hoort kraaien.
Ook dat de radio, op dat moment van de dag nog hele relaxte nummers draait en dat je onderweg op de zeeweg rijdt en de zon ziet opkomen.
Een perfect begin van de dag, maar ook de stilte voor de storm in een dag die nooit loopt zoals je het verwacht.
Dan besef ik weer wat voor geluk ik heb met dit werk terwijl ik aan het autorijden ben door de mooie natuur met een fijn achtergrondmuziekje.
Over muziek gesproken: eindelijk, na ruim 4 maanden wachten hebben wij onze cd-speler gekregen en kunnen wij onze eigen muziek draaien! Eerst was mijn collega Toto aan de beurt en toen zij eenmaal haar auto terug had zaten wij als een kind zo blij in haar auto. Nog nooit eerder ben ik zo blij geweest haar muziek te horen – onze muzieksmaak ligt erg ver uit elkaar om het op z’n zachtst te zeggen. Even later kwam ook mijn auto, die ze ook gepoetst hadden! Zo schoon heeft mijn auto er nog niet uitgezien sinds de dag dat ik ‘m kreeg. Sja, wat moet ik zeggen; als één iemand op je auto begint te schrijven, is dat meteen een vrijbrief voor iedereen! De jongen die mijn auto heeft gepoetst spreekt alleen Grieks en ik merkte het wel weer hoe handig het is om te doen alsof ik geen Grieks versta. Die beste knakworst vroeg mij namelijk mee uit, maar daar had ik weinig zin in, dus zei ik maar met mijn allerliefste en onschuldige lach: “Signomi, den katalaveni!” Oftewel: sorry maar ik begrijp je niet. Nu weet ik niet of het aan mijn antwoord lag of aan mijn allerliefste en onschuldige lach die er wellicht niet zo uit zag, maar na dat antwoord was meneer ineens niet meer zo vrolijk.
In ieder geval, ik had mijn cd met leuke liedjes uiteraard al kant en klaar dus die ging meteen mijn cd-speler in. Nu verwacht je misschien dat ik luid mee brullend met de muziek door Zakynthos aan het racen was, maar niets is minder waar. Het enige wat ik aan het doen was: aan het zappen naar nóg een leuk nummer en zo duurde het afgelopen week ruim 5 minuten om weg te rijden bij een hotel die 2 minuten rijden van mijn huis af ligt, doordat ik hét nummer aan het zoeken was. Ahum. Het is het wachten waard geweest; het blijft een eiland dus de ontvangst van de radiokanalen is niet overal even goed en als je 1/2 uur moet rijden zonder muziek maar met alleen maar ruis, of kerkgezang ertussendoor dan is dat erg frustrerend. Maar die tijd is dus voorbij. Nog een bijkomend voordeel: ik vertrek eerder en rijd langzamer zodat ik meer kan genieten van de muziek. Ahum, zoals ik zei: we zijn als een kind zo blij!!!

Goed, en nu de andere zaken die mij opgevallen zijn of die ik jullie niet wil onthouden:
Hier lopen overal dieren langs de weg. Niet alleen de zwerfhonden en zwerfkatten; ben ook eens een bende geiten tegen gekomen die de weg blokkeerden. Ook een kudde schapen stak ineens de drukke weg over met een herder erachteraan. Paarden kom ik ook regelmatig wegen tijdens een afsnij weggetje naast een manege en met een beetje geluk kun je soms ook een slang (niet giftig!) over het asfalt zien schieten.

Met een schone auto krijg je een andere behandeling in het verkeer dan met een wat stofferigere auto. Aangezien het al 4 maanden niet meer geregend heeft, is het eiland kurkdroog en dus enorm stoffig. Als je je auto gewassen hebt, kun je dat een week later wéér gaan doen. Maar eigenlijk worden vrijwel alleen de huurauto’s gewassen; hierdoor weet je precies wanneer er een toerist voor je rijdt en je dus op moet passen omdat die gevaarlijke capriolen uithalen; omdat die langzaam rijden en niet van het eiland zijn (Griekenland is erg nationalistisch!). Dus als je respect wil krijgen in het verkeer, is dan niet een kwestie van wie de grootste bak heeft wint. Het is meer een kwestie van: wie de meest stoffige bak heeft, die wint. Hoe stofferiger de bak, hoe meer respect je krijgt. Of je nou in een Suzuki Alto rijdt of een Audi TT, dat maakt niets uit. Het is te vergelijken met rimpels bij mensen: hoe meer rimpels je hebt, hoe meer levenservaring en wijsheid je hebt waardoor je (als het goed is) meer respect krijgt. Mensen met een babyface –al dan niet bewerkt met botox, dat zijn (wannabe) groentjes! Afijn, ik hoop dat het moraal van dit verhaal enigszins te begrijpen is!

Verder heb ik de vorige keer niets verteld over het parkeren hier. Het parkeren hier is geweldig. Je parkeert namelijk gewoon waar je wilt – behalve als de regel geldt; de even maanden aan de linkerkant van de weg en de oneven maanden aan de rechterkant van de weg. Als er niet genoeg plaats is om je auto netjes in te parkeren zodat ie met de zijkant netjes aan de stoep staat, dan parkeer je ‘m gewoon met de voorkant naar de stoep! Kortom; zolang je blijft zoeken naar de mogelijkheden, dan is er altijd wel ergens plaats om te parkeren. Zo niet, dan creëer je ‘m zelf!


Nu kan ik begrijpen dat jullie je hart vasthouden over mijn rijgedrag, maar eigenlijk *afkloppen* heb ik mij tot nu toe zonder kleerscheuren door het verkeer heen gebonjourd. Dit is eigenlijk de goden verzoeken, want tsja, ik doe vaak 10 dingen tegelijk tijdens het rijden: bellen (onze noodtelefoon moet altijd opgenomen worden, onder alle omstandigheden!), aan de radio rommelen, pen en papier zoeken, inparkeren tijdens het bellen, de achteruitkijkspiegel rechtzetten, slok uit de fles water nemen…etc. En toch staat het aantal deuken –zowel bij mijn eigen auto als veroorzaakt bij andere auto’s- voor zover ik weet op 0. Ok, de kont van mijn auto heeft wel eens zachtjes de snuit van een andere auto aangeraakt of ik hoorde ook wel eens een geparkeerde scooter rammelen die ik over het hoofd had gezien, maar dat heeft verder niemand gezien en hoeft niemand te weten.
Maar ik weet dondersgoed, dat dit allemaal voor Nederlandse begrippen niet normaal is en aan de ene kant vind ik het heerlijk dat het allemaal zo gaat hier maar aan de andere kant…hoe moet ik weer gaan wennen aan het verkeer in Nederland? Aan de wegversmallingen, betaald parkeren, parkeren binnen de lijnen, niet onnodig links rijden, drempels die niet natuurlijk zijn, stoplichten, niet onnodig mogen toeteren, voorrangsborden, rotondes, snelwegen, handsfree bellen, knipperlicht op tijd aan zetten, snelheidslimieten en flitspalen! Wel, we zullen het gaan mee maken…alhoewel, ik betwijfel het dat er ook maar één iemand zal zijn waarvan ik de auto mag lenen!

Verder nog wat andere nieuwtjes van het front. 22 oktober vertrek ik naar Nederland! Dan is het seizoen hier ten einde en vliegen wij op de laatste vlucht met onze gasten naar Nederland. Ook bevind ik mij in de enorm bevoorrechte positie dat ik een winterbestemming heb gekregen! Ik weet niet wanneer, maar feit is dat ik naar Lanzerote ga (Canarisch eiland). Ik ben er enorm blij mee en ik ben heel nieuwsgierig naar hoe dat zal zijn! Het lijkt me wel anders dan een zomerbestemming; sowieso een ander type gasten en verder ga ik het mee maken!

Ook zijn we laatst met alle Nederlandse hostessen hier naar Mixalis Gatzigiannis gegaan. Hij is de Griekse Jan Smit. We zaten in een amfitheater met uitzicht om de zee en hij gaf daar een geweldig concert! Was zo leuk en gezellig vooral als je het hele publiek hoorde mee brullen op zijn nummers; geweldig! Naast dat concert zijn we trouw elke woensdagavond in de karaoke bar te vinden: op donderdag zijn we met z’n allen vrij. Afgelopen week was het één groot feest daar, echt leuk. We hadden nog een bezoekje van een collega van het hoofdkantoor…hij doet aan stijldansen en sleurde mij de dansvloer op. Uiteraard was ik hier niet van gediend; de combinatie muziek + dansen is niet iets wat mijn hersenen helder kunnen waarnemen om het op z’n zachtst te zeggen. Laat staan als ik dat ook nog met iemand samen moet gaan doen. Maar blijkbaar vond meneer zich bekwaam genoeg om mij eens even de fijne kneepjes van het dansvak te leren. Ik kon hem niet volgen hoor; hij was al vier maten verder aan het dansen en ik stond nog met een vragend hoofd naar mijn onderlichaam te staren om te kijken of er enige beweging in te komen was of dat dit echt een onmogelijke missie zou worden.
Maar voordat ik het zelf al in de gaten had, werd ik alle kanten van die dansvloer op gedirigeerd. Het hoeft niet gezegd te worden dat ik meermaals bij mensen op de tenen ging staan of er tegenaan botste. Het zal jullie dan ook niet verbazen dat zodra meneer zijn aandacht verslapte, ik mijn kans greep en me achter een biertje aan de bar verschuilde. ;-)

Nou beste lezer, dit is me wel weer de update! De volgende keer zal ik dan écht wat gaan vertellen over die grote feestdag die we hier gehad hebben en ik zal meer vertellen over de dingen die ik in de tussentijd nog heb meegemaakt en ga mee maken (verjaardagsfeest op Zakynthos!).

Kus uit Zakynthos!
Maud

Het Griekse verkeer

Zoals beloofd, vandaag iets meer over het verkeer op Zakynthos. Niet zonder reden natuurlijk, want het is een fascinerend gebeuren, iedere dag weer, om te zien hoe alles zich met vreemde capriolen door het verkeer beweegt.
Als eerste, om jullie een indruk te geven in welke auto ik rond rijd hier: het is een rode Suzuki Alto. Een met cassettebandje. Wist niet dat dat nog bestond! Mijn collega's hebben dezelfde auto maar dan in het geel en wij zijn al vier maanden bezig om een cd-speler te krijgen in de auto. Maar goed, het is Griekenland, dus beloftes die betrekking hebben op tijd, moeten niet al te serieus genomen worden. Maar hoe gaaf zou het zijn om met mijn eigen muziekje op rond te rijden, met alle ramen wagenwijd open en ondertussen hard mee-blèrend met de muziek! Niet dat ik dat nu niet doe, integendeel. Geloof dat heel wat mensen, gewenst of ongewenst, mee kunnen genieten als ik stapvoets door een drukke straat rijd. Net als overigens in de karaoke-bar. Onze stamkroeg hier. Nooit eerder ben ik in een karaokebar geweest, maar het is erg leuk om daar naartoe te gaan, aan de bar te hangen en te luisteren naar andermans zangcapaciteiten -of het ontbreken daarvan om vervolgens, als de bar op het punt van sluiten staat, snel nog stiekem een liedje zelf te blèren.
In ieder geval, ik heb beloofd hier iets te schrijven over het verkeer dus ik ga niet verder uitweiden over mijn zangcapaciteiten die niet aanwezig zijn!

Voor ik over het verkeer ga vertellen wel nog even dit: met mij gaat het goed nu! Heb sinds zondag weinig meer gedaan dan gewerkt en in bed gelegen: de griep had mij te pakken. Heel fijn tijdens een hittegolf! Vooral om dan half tollend op je benen informatiebijeenkomsten te geven. Maar goed; ik heb me de afgelopen dagen volgepropt met asperientjes, vitaminepillen, bruistabletten en fruit en ik ben gisteravond om17 uur gaan slapen tot 8 uur vanochtend, dus ik had het blijkbaar wel nodig na al die drukte van de afgelopen maanden. Voel me al een stuk beter gelukkig!

Goed, ik scheur dus het hele eiland over met mijn kleine bak, zo'n 2000km per maand. Dit lijkt niet veel, maar wel als je je bedenkt dat Zakynthos qua oppervlakte te vergelijken is het Waddeneilandje Texel. In het begin moest ik er nog lichtelijk aan wennen dat ik niet meer op mijn scooter zat want bij stoplichten had ik nog wel eens de neiging om de rij in te halen. Ahum, gelukkig herinnerde ik mij dan net op tijd dat ik in een auto zat. ;-) Eén ding wat ik mij wel meteen afgeleerd heb: spullen op het dak van de auto leggen. Zo had ik dat een keer met mijn clipboard gedaan en net toen ik erachter kwam, terwijl ik aan het rijden was, reed ik een bocht om en vloog deze van mijn dak af en schoof ie helemaal over de grond met al mijn papieren erin. Dat gebeurde me later nog eens met een koffie, maar gelukkig stoot ik me nog geen drie keer aan dezelfde keer en heb ik mij dat snel af geleerd!
Al snel kwam ik er ook achter dat ik de meeste verkeersregels- of het ontbreken daarvan- wel onder de knie had, maar er toch ook regels waren die ik nog niet wist.
Zo heeft rechts hier geen voorrang. Die regel bestaat niet. Probeer het aan een Griek uit te leggen en hij zal je recht in je gezicht uitlachen. Zolang je op een weg rechtdoor rijdt, heb je voorrang. Totdat je bij een T-splitsing uitkomt waar je dus voorrang moet verlenen.
Zebrapaden? Die liggen hier meer voor de sier dan dat ze echt een functie hebben. Ik betrap me er al op dat ik er echt niet op let of daar iemand staat om over te steken en gewoon doorbonjour met mijn auto. Ook let ik echt niet meer op zijstraten; is het in Nederland gebruikelijk dat je dan netjes langzaam gaat rijden, hier racet iedereen er gewoon voorbij.
Snelheidslimiet, ja dat hebben ze hier; ik heb borden aangegeven gezien waar je 50 mag rijden, maar ik zou niet weten hoe hard je mag rijden als je je buiten de bebouwde kom begeeft (snelwegen/autowegen of wat voor tweebaansweg dan ook hebben ze hier niet). Dus het komt er in de praktijk op neer dat je zo hard rijd als je kan rijden op die weg: 80 of soms 100km/u. Dit wel met de reden dat ik altijd haast heb, omdat ik nou eenmaal overal op tijd moet zijn. Ik betrap mezelf er wel op, dat als ik geen haast heb, ik niet meer rustig kan rijden. Oeps!
Over verkeersborden: ik let er niet meer op, maar zover ik mij kan herinneren zijn hier op het eiland 5 soorten verkeersborden:
- een Stopbord
- een bord met de snelheidslimiet erop
- een bord waarop staat aangegeven dat je niet links- of rechtsaf moet slaan
- een bord waarop staat dat de snelheid gecontroleerd word met een flitspaal. Niet dat ze hier flitspalen hebben, maar dat mag de pret niet drukken!
- een bord. Goed, aan dit bord kan ik geen naam geven dus die moet ik even uitleggen. Het is een rond, blauw bord met een rode rand eromheen en een rode streep erdoorheen. Er staat één witte verticale streep, of er staan twee verticale strepen in. Het ene bord betekent dat je in de even maanden niet aan die kant van de weg mag parkeren, het andere bord betekent dat je niet in de oneven maanden aan die kant van de weg mag parkeren. Ik vergeet zelf steeds welk bord voor welke maand staat, maar gelukkig is dit een van de weinige verkeersregels waar de Griek zich aan houdt, dus als je op straat kijkt kun je vanzelf zien aan welke kant je wel en niet mag parkeren.
Natuurlijk zijn er, naast deze verkeersborden, ook plaatsnaam bordjes te zien. Alhoewel het probleem hiermee is dat het in de toeristische plaatsjes wel allemaal in het normale schrift wordt aangegeven, maar zodra je uit de toeristische zone komt, je meer borden tegenkomt waarin de plaatsnamen in het Griekse schrift staan aangegeven. Godzijdank kan ik mij inmiddels wel redden in het lezen van Grieks, maar die arme rondrijdende toeristjes verdwalen steevast hier op het eiland doordat ze die borden niet kunnen lezen. Gelukkig blijft het een klein eiland, dus zolang ze een klein beetje oriëntatievermogen hebben, onthouden aan welke kant van het eiland ze rijden en zien hoe de zon staat, moeten ze er verder wel uit kunnen komen.
Verder rijd de Griek standaard met één hand aan het stuur en de andere arm hangt uit het raam. Niet alleen om lekker te kunnen uitwaaien en zodat ze sneller kunnen zwaaien of woedend met hun hand kunnen maaien, ook omdat ze die hand ook nodig hebben voor het geval er op de toeter gedrukt moet worden, of de alarmlichten aan moeten. Hierin ben ik inmiddels ook helemaal geïntegreerd waardoor ik nu bijna nooit meer twee handen aan het stuur heb zitten; ook niet met in- en uitparkeren.
Grieken toeteren om 2 redenen: of ze willen daarmee zeggen: Kijk uit, ik ga je inhalen dus ga een beetje aan de kant; of ze willen daarmee iemand begroeten. Het blijft natuurlijk een klein eiland waar bijna iedereen elkaar wel kent, dus is er altijd wel iemand in de buurt om te begroeten!
De alarmlichten: als een Griek moet stoppen, dan stopt ie. Grieken zijn enorm lui en houden niet van wandelen. Dus als ze ergens spullen moeten leveren of iemand uit de auto moeten zetten, dan stoppen ze recht voor de deur. Daarbij maakt het niets uit of ie dubbel moet parkeren of op een enorm lompe plek moet gaan staan: de Griek zet zijn alarmlichten aan en gaat doen wat ie moet doen. En het mooie van alles is; dat het kan! Niemand die gaat schelden of vervelend gaat doen. Iedereen rijdt er gewoon omheen en dat is dat!
Inhalen, dat is ook nog iets wat eerder regel dan uitzondering is. Vooral nu in het hoogseizoen met al die toeristen op de weg, maar ook de Italianen, Albaniërs en Serviërs die hier op vakantie komen. Zij rijden namelijk belachelijk langzaam: 60km waar je er 50 mag! ;-) Ook zoeken ze uiteraard altijd naar de juiste weg om ineens hun stuur om te gooien zodra ze deze gevonden hebben.
Trouwens, het schijnt hier niet verplicht te zijn om aan de voorkant van je auto een kenteken te hebben. Ook zie je hier regelmatig auto's rondrijden waar geen bumper en moterkap op zit!

Wat een Griek ook doet, is bumperkleven. Hoe relaxt het leven er hier ook aan toe gaat en hoe rustig aan alles ook gaat, in het verkeer willen ze niet wachten. Als het stoplicht op groen staat, moet je meteen gassen anders heb je een boze Griek op je dak. 50 rijden terwijl het ook 80 kan? Not done!

En ik, wat moet ik erover zeggen...Ik heb het autorijden zo goed aangeleerd gekregen, maar ik denk dat ik een opfriscursus nodig heb zodra ik weer thuis kom (Sas, ga je bellen!!! ;-> ).
Zo goed had ik mij nog voorgenomen in alles niet mee te gaan, maar eigenlijk is de beste en veiligste manier om je hier door het verkeer te bewegen, om er gewoon in mee te gaan. Ik heb de meest vreemde manoeuvres en capriolen uitgehaald, waarvan ik me van te voren heilig had voorgenomen dit nóóit te doen. Ik zie zebrapaden niet meer, geef rechts geen voorrang, bumperkleef alsof ik nooit anders heb gedaan en ook mijn alarmlichten gaan standaard aan zodra ik ergens parkeer (waar ik uiteraard helemaal niet mag parkeren) en ook toeter ik er de hele dag op los alsof het niets is! Ook zet ik mijn gewone knipperlichten pas op het laatste moment aan, dus op het moment dat ik ergens afsla. Ook heb ik nog nooit zoveel ingehaald. Zoals ik al eerder schreef; ik heb altijd haast, maar er zijn ook altijd toeristen op de weg, die lekker rustig aan het rondtuffen zijn, die 50 rijden op een weg waar je 50 moet rijden. Die al ver voor een afslag hun knipperlicht aanzetten en dan toch op het laatst weer hun stuur omgooien omdat ze toch de andere kant op moeten. Die netjes afstand houden tussen de voorgaande auto, het verkeer van rechts keurig voorrang geven. Die bij zebrapaden netjes stoppen om toeristen die al 10 minuten wachten om over te steken, te laten oversteken. Die, naja eigenlijk netjes en enorm keurig rijden voor Griekse begrippen. Die eigenlijk zó netjes en keurig rijden, dat ze bijna een gevaar zijn in het Griekse verkeer!

Maar één ding is zeker, en dat is dat ik iedere dag weer, enorm geniet van het rondrijden hier. Alhoewel de wegen niet van topkwaliteit zijn (de slechtste wegen van Griekenland zijn in Zakynthos te vinden!), zijn de uitzichten fantastisch. Sommige wegen lijken op een F1-circuit met allemaal haarspeldbochten waar je lekker door kan scheuren, en ook brengen de meeste wegen je op hele mooie plaatsjes! Het is echt geweldig om hier met de auto rond te rijden. Ondanks dat ik vaak met haast in de auto zit, vergeet ik niet te genieten van die mooie uitzichten op zee. Zeker een van de pluspunten van dit werk; dat je altijd in een mooie omgeving verblijft!

Nou mensen, ik hoop dat jullie nu wat wijzer zijn geworden over het verkeer hier op Zakynthos. De volgende keer zal ik wat vertellen over dé feestdag van het jaar die eraan staat te komen: St. Dionysos dag. De feestdag van onze beschermheilige. Het word hét feest van het jaar hier op het eiland met processies, braderieën, markten en groooot feest!

X Maud
P.s. wist je dat als je een Griekse bekeuring krijgt, je deze binnen 2 weken moet betalen: dan krijg je 50% korting op de bekeuring!!!